Διεθνισμός ή Λαϊκή Κυριαρχία
Ο καινούργιος διεθνισμός της ολιγαρχίας, προσπαθεί τώρα να αναστήσει τις αυτοκρατορίες, βάζοντας στο θρόνο του αυτοκράτορα τους τραπεζίτες.
Σπύρος Χατζάρας
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Αρης Βελουχιώτης. «Ο λόγος της Λαμίας»
To ερώτημα, πάντα πρέπει να είναι σαφές και ξεκάθαρο ώστε να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια σωστή απάντηση.Το ερώτημα που έχουμε εμπρός μας , από το ΙΣΤΑΜΕ είναι: Διεθνισμός ή πατριωτισμός;
Ο «διεθνισμός» αποκλείει άραγε τον «πατριωτισμό» ; Αυτό είναι μια πραγματική διάζευξη;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ό Μαρξιστικός- Λενινιστικός διεθνισμός , είναι ο «προλεταριακός διεθνισμός» . Επομένως το ερώτημα μας, όπως έχει διατυπωθεί, δεν αφορά στον «διεθνισμό» , της εργατικής τάξης και του εργατικού κινήματος.
Άλλωστε, στο ερώτημα ,«προλεταριακός διεθνισμός» ή πατριωτισμός, έχουν δοθεί δύο πρωτότυπες και αυθεντικές απαντήσεις, από τον Λένιν με την συμφωνία του Μπρεστ-Λιτόφσκ, και από τον Στάλιν με τον «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο».
Σύμφωνα με την απάντηση του Στάλιν, οι εργάτες όλου του κόσμου, είχαν πατρίδα. Την σοβιετική .
Επομένως δεν μπορεί να υπάρχει ερώτημα «προλεταριακός διεθνισμός» ή πατριωτισμός. Διότι δεν είναι έννοιες που συγκρούονται. Η απάντηση του Λένιν ήταν ότι «η επανάσταση μπορεί να παραχωρεί προσωρινά έδαφος, για να εδραιωθεί ».
-Απαντήσεις στο ερώτημα, έχει δώσει και η γαλλική επανάσταση , με την «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789». (Παράγραφος 3: «Πηγή κάθε εξουσίας είναι αποκλειστικά το έθνος. Κανένα σώμα, κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία που δεν απορρέει από το έθνος»).
Οι Ιακωβίνοι ήταν πατριώτες. Η Convention Nationale, κήρυξε πατριωτικό πόλεμο κατά των «ξένων εισβολέων άριστοκρατών», και ο εθνικός ύμνος , η Μασσαλιώτιδα , ( Allons enfants de la Patrie), καλεί για την υπεράσπιση της πατρίδας. Επομένως, η γαλλική επανάσταση, που έγινε διεθνής, ήταν πατριωτική.
-Η απάντηση των Ιακωβίνων, του Λένιν και του Στάλιν, είναι απλή. Η ελευθερία, η ισότητα, η αδελφότητα, το σύνταγμα, οι νόμοι, η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία , αποτελούν την πατρίδα. Και για να ασκούνται αυτά τα δικαιώματα χρειάζεται εθνική ανεξαρτησία, και συλλογική δύναμη απέναντι στην ισχύ των «εχθρών του λαού».
- Η συλλογική δύναμη της λαϊκής κυριαρχίας είναι η πατρίδα. Αυτή ήταν η επαναστατική σύλληψη, που άλλαξε τον κόσμο. Η πατρίδα είναι το συλλογικό εγώ. Αυτήν την ιακωβίνικη ιδέα κήρυξε και ο Ρήγας.
Μια ακόμα απάντηση έδωσαν και οι «καρμπονάροι» απ' όλη την Ευρώπη , που έτρεξαν στην Πελοπόννησο το 1821 ,για να προσφέρουν το αίμα τους ,για τη «νέα πατρίδα», την « Ελληνική Δημοκρατία » .
-Το σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν η νέα πατρίδα τους.
Η γαλλική Επανάσταση, γέννησε τις «απελευθερωτικές ιδέες» και δημιούργησε τα εθνικά κράτη στη θέση των αυτοκρατοριών.Το έθνος και η πατρίδα, στην Ευρώπη, ήταν προϊόν της επανάστασης.
Ο «διεθνισμός», σημαίνει την συνεννόηση και αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών,και προϋποθέτει ύπαρξη εθνών και όχι την κατάργησή τους ή την ανυπαρξία τους.
Τι είδους διεθνισμός μπορεί να υπάρξει και ποια συνεννόηση και ποια αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών , όταν δεν υπάρχουν έθνη; Διεθνισμός , δεν υφίσταται με την κατάργηση ή την υποτίμηση του έθνους.
Ο Διεθνισμός σαν κίνημα, και σαν πολιτική πρακτική μπορεί να σημαίνει μόνο συνεννόηση και αλληλεγγύη μεταξύ των λαών που έχουν πατρίδα. Είναι κίνημα που πηγαίνει πέρα από την μια πατρίδα, και αγκαλιάζει και άλλες πατρίδες.
Εάν δεν έχουμε, ως βάση, ως σημείο στήριξης την πατρίδα, δηλαδή την ελευθερία, την δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία, τότε αυτός ο θεσμός που συζητάμε θα πρέπει να προωθείται από τα πάνω και όχι από τα κάτω.
Επομένως ο Διεθνισμός που μας απασχολεί, σε διάζευξη με τον πατριωτισμό, πρέπει να είναι κάτι καινούργιο, ένα προϊόν της εποχής μας, που δεν αντιστοιχίζεται με γνωστές ιδέες και πρακτικές από το παρελθόν.
Ένας διεθνισμός χωρίς πατρίδα, και χωρίς λαϊκή κυριαρχία.
Αυτός ο «καινούργιους διεθνισμός» , έχει ωστόσο παρελθόν. Προέρχεται από τους εχθρούς της γαλλικής επανάστασης. Διότι και αυτοί ήταν διεθνιστές . Συνδέεται επίσης με το Κίνημα των «μεταλασσόμενων » εμπόρων , που έκρυβαν την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα, μετά τον ισπανικό διωγμό ,στο όνομα της επιχειρηματικής δράσης, και έτσι άλλαζαν ταυτότητα σαν τα σακάκια.
Το ερώτημα «διεθνισμός ή πατριωτισμός», γίνεται σαφέστερο εάν συνυπολογίσουμε την έννοιά της ολιγαρχίας ,το εμπόριο του χρήματος, και την κοινωνική αριστοκρατία.
-Απέναντι στην «πατρίδα», δεν βρίσκεται ο «προλεταριακός διεθνισμός», αλλά «η Διεθνής», της ολιγαρχίας του κεφαλαίου, και της «αριστοκρατίας» .
Άρα, το αρχικό ερώτημα , έγινε έτσι κατανοητό. Δημοκρατία η αντεπανάσταση; .
Τώρα που προσδιορίσαμε το πραγματικό ερώτημα, μπορούμε να το φωτίσουμε περισσότερο επισημαίνοντας ότι η θρησκεία και οι αυτοκρατορίες που εκπροσωπούν τον «ολιγαρχικό διεθνισμό » δεν αναγνωρίζουν καμιά πατρίδα, αλλά την κάστα της ολιγαρχίας.
Η θρησκεία καταδικάζει τον «εθνοτισμό» . Όλοι είμαστε παιδιά του θεού. Εάν μάλιστα, δεν είχε συμβεί η αμαρτία στην Βαβέλ, θα μιλάγαμε όλοι αραμαικά. Η πολυγλωσσία, τα έθνη, και οι πατρίδες, ήταν προϊόν της αμαρτίας, ήταν αποτέλεσμα της «κατάρας του θεού», και επομένως «με νηστεία» αλλά και «προσευχή» , μπορούμε να επιστρέψουμε στην μια γλώσσα, και τον ένα πατέρα. (Για τη νηστεία ,φροντίζει ήδη η παγκόσμια οικονομική κρίση που μας προσέφερε η διεθνής τοκογλυφία).Έτσι θα πληρωθεί και το ,«αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε και κατακυριεύσατε την γην», το οποίο επιδιώκουν, όσοι πιστεύουν, κρυφά ή φανερά, στην ιερότητα, και το αναπόδραστο της ιουδαϊκής μυθολογίας.
Οι αυτοκρατορίες, επίσης δεν γνώριζαν πατρίδες. Στα ανάκτορα του Τσάρου μιλούσαν όλοι γαλλικά. Όσοι υπηρετούσαν τον τσάρο ήταν ευπρόσδεκτοι. Η Οθωμανική αυτοκρατορία, είχε στο κεφάλι της τον σουλτάνο και τον Ιμάμη. Ο αυτοκράτορας και ο πατριάρχης ήταν οι επικεφαλής της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το ίδιο και στην Δύση. Ο Πάπας και ο Αυτοκράτορας.
Η Γαλλική επανάσταση διέλυσε τις αυτοκρατορίες, απελευθέρωσε τους λαούς, και τους έκανε δώρο τη δημοκρατία. Ο «αβράκωτος υπήκοος» , έγινε πολίτης με δικαιώματα.
Ο καινούργιος διεθνισμός της ολιγαρχίας, προσπαθεί τώρα να αναστήσει τις αυτοκρατορίες, βάζοντας στο θρόνο του αυτοκράτορα τους τραπεζίτες.
Να λοιπόν που απαντήσαμε στο ερώτημα.
Απέναντι στην «πατρίδα», βρίσκεται ο διεθνισμός του τραπεζικού κεφαλαίου. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.
-«Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Αρης Βελουχιώτης. «Ο λόγος της Λαμίας»
Η «παγκόσμια διακυβέρνηση», που ευαγγελίζονται, οι νέοι διεθνιστές, που θα ξεπεράσει την «Βαβέλ των εθνών», της γαλλικής επανάστασης, θα έχει μόνιμο δημοκρατικό έλλειμμα, γιατί θα είναι ολιγαρχική.
Οι νέες αυτοκρατορίες ψάχνουν « πολίτες του κόσμου», που δεν διεκδικούν τα δημοκρατικά δικαιώματα. Προσφέρουν μια νέα ισότητα. Ίσα δικαιώματα στους πολίτες και τους οικονομικούς μετανάστες. Αφού όλοι είμαστε παιδιά ενός θεού σε μια παγκόσμια πατρίδα. Ίσα δικαιώματα στις βιολογικές μητέρες και τους γκέι-μητέρες. Το δικαίωμα στο «έκστασι» και την «πρέζα» . Παγκόσμιες εκλογές και παγκόσμιες υποσχέσεις. Ένας Ομπάμα για όλους αλλά και ένας Ράχμ Εμανιουέλ για όλους, ένας Ροκφέλερ, και ένας Ρότσιλντ.
Αντίθετα η επανάσταση αγαπάει ,σέβεται, και διδάσκεται από την ιστορία και την πατρίδα. Ας θυμηθούμε τι έλεγε στη Λαμία ο Αρης Βελουχιώτης:
«Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα, ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, που επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται άπ' ολο τον κόσμο. Κανένας σοφός ή άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός…… Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμιά αξία. Την ελληνικότητά μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κάνεις δεν τόθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τάχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.»
«Ο λόγος της Λαμίας»
Ο καινούργιος διεθνισμός της ολιγαρχίας, προσπαθεί τώρα να αναστήσει τις αυτοκρατορίες, βάζοντας στο θρόνο του αυτοκράτορα τους τραπεζίτες.
Σπύρος Χατζάρας
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Αρης Βελουχιώτης. «Ο λόγος της Λαμίας»
To ερώτημα, πάντα πρέπει να είναι σαφές και ξεκάθαρο ώστε να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια σωστή απάντηση.Το ερώτημα που έχουμε εμπρός μας , από το ΙΣΤΑΜΕ είναι: Διεθνισμός ή πατριωτισμός;
Ο «διεθνισμός» αποκλείει άραγε τον «πατριωτισμό» ; Αυτό είναι μια πραγματική διάζευξη;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ό Μαρξιστικός- Λενινιστικός διεθνισμός , είναι ο «προλεταριακός διεθνισμός» . Επομένως το ερώτημα μας, όπως έχει διατυπωθεί, δεν αφορά στον «διεθνισμό» , της εργατικής τάξης και του εργατικού κινήματος.
Άλλωστε, στο ερώτημα ,«προλεταριακός διεθνισμός» ή πατριωτισμός, έχουν δοθεί δύο πρωτότυπες και αυθεντικές απαντήσεις, από τον Λένιν με την συμφωνία του Μπρεστ-Λιτόφσκ, και από τον Στάλιν με τον «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο».
Σύμφωνα με την απάντηση του Στάλιν, οι εργάτες όλου του κόσμου, είχαν πατρίδα. Την σοβιετική .
Επομένως δεν μπορεί να υπάρχει ερώτημα «προλεταριακός διεθνισμός» ή πατριωτισμός. Διότι δεν είναι έννοιες που συγκρούονται. Η απάντηση του Λένιν ήταν ότι «η επανάσταση μπορεί να παραχωρεί προσωρινά έδαφος, για να εδραιωθεί ».
-Απαντήσεις στο ερώτημα, έχει δώσει και η γαλλική επανάσταση , με την «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη της 26ης Αυγούστου 1789». (Παράγραφος 3: «Πηγή κάθε εξουσίας είναι αποκλειστικά το έθνος. Κανένα σώμα, κανένα άτομο δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία που δεν απορρέει από το έθνος»).
Οι Ιακωβίνοι ήταν πατριώτες. Η Convention Nationale, κήρυξε πατριωτικό πόλεμο κατά των «ξένων εισβολέων άριστοκρατών», και ο εθνικός ύμνος , η Μασσαλιώτιδα , ( Allons enfants de la Patrie), καλεί για την υπεράσπιση της πατρίδας. Επομένως, η γαλλική επανάσταση, που έγινε διεθνής, ήταν πατριωτική.
-Η απάντηση των Ιακωβίνων, του Λένιν και του Στάλιν, είναι απλή. Η ελευθερία, η ισότητα, η αδελφότητα, το σύνταγμα, οι νόμοι, η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία , αποτελούν την πατρίδα. Και για να ασκούνται αυτά τα δικαιώματα χρειάζεται εθνική ανεξαρτησία, και συλλογική δύναμη απέναντι στην ισχύ των «εχθρών του λαού».
- Η συλλογική δύναμη της λαϊκής κυριαρχίας είναι η πατρίδα. Αυτή ήταν η επαναστατική σύλληψη, που άλλαξε τον κόσμο. Η πατρίδα είναι το συλλογικό εγώ. Αυτήν την ιακωβίνικη ιδέα κήρυξε και ο Ρήγας.
Μια ακόμα απάντηση έδωσαν και οι «καρμπονάροι» απ' όλη την Ευρώπη , που έτρεξαν στην Πελοπόννησο το 1821 ,για να προσφέρουν το αίμα τους ,για τη «νέα πατρίδα», την « Ελληνική Δημοκρατία » .
-Το σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν η νέα πατρίδα τους.
Η γαλλική Επανάσταση, γέννησε τις «απελευθερωτικές ιδέες» και δημιούργησε τα εθνικά κράτη στη θέση των αυτοκρατοριών.Το έθνος και η πατρίδα, στην Ευρώπη, ήταν προϊόν της επανάστασης.
Ο «διεθνισμός», σημαίνει την συνεννόηση και αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών,και προϋποθέτει ύπαρξη εθνών και όχι την κατάργησή τους ή την ανυπαρξία τους.
Τι είδους διεθνισμός μπορεί να υπάρξει και ποια συνεννόηση και ποια αλληλεγγύη μεταξύ των εθνών , όταν δεν υπάρχουν έθνη; Διεθνισμός , δεν υφίσταται με την κατάργηση ή την υποτίμηση του έθνους.
Ο Διεθνισμός σαν κίνημα, και σαν πολιτική πρακτική μπορεί να σημαίνει μόνο συνεννόηση και αλληλεγγύη μεταξύ των λαών που έχουν πατρίδα. Είναι κίνημα που πηγαίνει πέρα από την μια πατρίδα, και αγκαλιάζει και άλλες πατρίδες.
Εάν δεν έχουμε, ως βάση, ως σημείο στήριξης την πατρίδα, δηλαδή την ελευθερία, την δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία, τότε αυτός ο θεσμός που συζητάμε θα πρέπει να προωθείται από τα πάνω και όχι από τα κάτω.
Επομένως ο Διεθνισμός που μας απασχολεί, σε διάζευξη με τον πατριωτισμό, πρέπει να είναι κάτι καινούργιο, ένα προϊόν της εποχής μας, που δεν αντιστοιχίζεται με γνωστές ιδέες και πρακτικές από το παρελθόν.
Ένας διεθνισμός χωρίς πατρίδα, και χωρίς λαϊκή κυριαρχία.
Αυτός ο «καινούργιους διεθνισμός» , έχει ωστόσο παρελθόν. Προέρχεται από τους εχθρούς της γαλλικής επανάστασης. Διότι και αυτοί ήταν διεθνιστές . Συνδέεται επίσης με το Κίνημα των «μεταλασσόμενων » εμπόρων , που έκρυβαν την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα, μετά τον ισπανικό διωγμό ,στο όνομα της επιχειρηματικής δράσης, και έτσι άλλαζαν ταυτότητα σαν τα σακάκια.
Το ερώτημα «διεθνισμός ή πατριωτισμός», γίνεται σαφέστερο εάν συνυπολογίσουμε την έννοιά της ολιγαρχίας ,το εμπόριο του χρήματος, και την κοινωνική αριστοκρατία.
-Απέναντι στην «πατρίδα», δεν βρίσκεται ο «προλεταριακός διεθνισμός», αλλά «η Διεθνής», της ολιγαρχίας του κεφαλαίου, και της «αριστοκρατίας» .
Άρα, το αρχικό ερώτημα , έγινε έτσι κατανοητό. Δημοκρατία η αντεπανάσταση; .
Τώρα που προσδιορίσαμε το πραγματικό ερώτημα, μπορούμε να το φωτίσουμε περισσότερο επισημαίνοντας ότι η θρησκεία και οι αυτοκρατορίες που εκπροσωπούν τον «ολιγαρχικό διεθνισμό » δεν αναγνωρίζουν καμιά πατρίδα, αλλά την κάστα της ολιγαρχίας.
Η θρησκεία καταδικάζει τον «εθνοτισμό» . Όλοι είμαστε παιδιά του θεού. Εάν μάλιστα, δεν είχε συμβεί η αμαρτία στην Βαβέλ, θα μιλάγαμε όλοι αραμαικά. Η πολυγλωσσία, τα έθνη, και οι πατρίδες, ήταν προϊόν της αμαρτίας, ήταν αποτέλεσμα της «κατάρας του θεού», και επομένως «με νηστεία» αλλά και «προσευχή» , μπορούμε να επιστρέψουμε στην μια γλώσσα, και τον ένα πατέρα. (Για τη νηστεία ,φροντίζει ήδη η παγκόσμια οικονομική κρίση που μας προσέφερε η διεθνής τοκογλυφία).Έτσι θα πληρωθεί και το ,«αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε και κατακυριεύσατε την γην», το οποίο επιδιώκουν, όσοι πιστεύουν, κρυφά ή φανερά, στην ιερότητα, και το αναπόδραστο της ιουδαϊκής μυθολογίας.
Οι αυτοκρατορίες, επίσης δεν γνώριζαν πατρίδες. Στα ανάκτορα του Τσάρου μιλούσαν όλοι γαλλικά. Όσοι υπηρετούσαν τον τσάρο ήταν ευπρόσδεκτοι. Η Οθωμανική αυτοκρατορία, είχε στο κεφάλι της τον σουλτάνο και τον Ιμάμη. Ο αυτοκράτορας και ο πατριάρχης ήταν οι επικεφαλής της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το ίδιο και στην Δύση. Ο Πάπας και ο Αυτοκράτορας.
Η Γαλλική επανάσταση διέλυσε τις αυτοκρατορίες, απελευθέρωσε τους λαούς, και τους έκανε δώρο τη δημοκρατία. Ο «αβράκωτος υπήκοος» , έγινε πολίτης με δικαιώματα.
Ο καινούργιος διεθνισμός της ολιγαρχίας, προσπαθεί τώρα να αναστήσει τις αυτοκρατορίες, βάζοντας στο θρόνο του αυτοκράτορα τους τραπεζίτες.
Να λοιπόν που απαντήσαμε στο ερώτημα.
Απέναντι στην «πατρίδα», βρίσκεται ο διεθνισμός του τραπεζικού κεφαλαίου. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.
-«Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Αρης Βελουχιώτης. «Ο λόγος της Λαμίας»
Η «παγκόσμια διακυβέρνηση», που ευαγγελίζονται, οι νέοι διεθνιστές, που θα ξεπεράσει την «Βαβέλ των εθνών», της γαλλικής επανάστασης, θα έχει μόνιμο δημοκρατικό έλλειμμα, γιατί θα είναι ολιγαρχική.
Οι νέες αυτοκρατορίες ψάχνουν « πολίτες του κόσμου», που δεν διεκδικούν τα δημοκρατικά δικαιώματα. Προσφέρουν μια νέα ισότητα. Ίσα δικαιώματα στους πολίτες και τους οικονομικούς μετανάστες. Αφού όλοι είμαστε παιδιά ενός θεού σε μια παγκόσμια πατρίδα. Ίσα δικαιώματα στις βιολογικές μητέρες και τους γκέι-μητέρες. Το δικαίωμα στο «έκστασι» και την «πρέζα» . Παγκόσμιες εκλογές και παγκόσμιες υποσχέσεις. Ένας Ομπάμα για όλους αλλά και ένας Ράχμ Εμανιουέλ για όλους, ένας Ροκφέλερ, και ένας Ρότσιλντ.
Αντίθετα η επανάσταση αγαπάει ,σέβεται, και διδάσκεται από την ιστορία και την πατρίδα. Ας θυμηθούμε τι έλεγε στη Λαμία ο Αρης Βελουχιώτης:
«Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα, ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, που επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται άπ' ολο τον κόσμο. Κανένας σοφός ή άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός…… Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή.
Μα ό,τι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμιά αξία. Την ελληνικότητά μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κάνεις δεν τόθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. Οι ξένοι δεν το θέλανε, γιατί φοβισμένοι από τη γαλλική επανάσταση, χτυπούσαν όλες τις εξεγέρσεις και δημιούργησαν γι' αυτό μεταξύ τους την Ιερή Συμμαχία. Οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες γιατί τάχανε καλά με τους Τούρκους και ξεζουμίζανε το λαό.»
«Ο λόγος της Λαμίας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου