Σπύρος Χατζάρας.
Το « Έργο», ήταν ριμέικ , δεν έκοψε τελικά εισιτήρια ,και θα κατέβει τα Χριστούγεννα. Από τις τηλεοράσεις κατέβηκε ήδη. Η παράσταση δεν πήγε καλά , τόσο στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη όσο και στην επαρχία, αλλά και στις αίθουσες του εξωτερικού. Οι «επαγγελματίες» ηθοποιοί και οι εκατοντάδες έφηβοι κομπάρσοι- διαδηλωτές, ήταν χάλια, οι διάλογοι βαρετοί, σαν τα «όνειρα» των 15 χρόνων, οι σκηνοθέτες τα έκαναν θάλασσα μέσα στη βιασύνη τους , και τα γιούχα των σκεπτόμενων κριτικών από το διαδίκτυο, ξύπνησαν τους θεατές, που αρχικά είχαν εντυπωσιαστεί από τους εμπρησμούς στο παλκοσένικο, τους πυροβολισμούς που αποστρακιστήκαν, και τις θετικές κριτικές των τηλε-κριτικών, του facebook και του indymedia.
Κανείς εισαγγελέας δεν άρχισε έρευνα για το τι έγινε, τι δεν έγινε, και τις πταίει. Ίσως επειδή ο ένας από τους συμπαραγωγούς αποφάσισε ότι το τι συνέβη «είναι αντικείμενο νηφάλιας, ψύχραιμης αποτίμησης και αξιολόγησης στην ώρα του» και τόνισε ότι «δεν πιστεύω σε τέτοιου είδους θεωρίες και σενάρια. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι κάνουμε τις επιλογές μας στην εξωτερική πολιτική της χώρας με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας, τα εθνικά συμφέροντα». Άλλοι συμπαραγωγοί έλαβα γράμμα από το ΕΣΡ, και κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να μεταδίδουν μακροσκελή τηλεγραφήματα για έναν μαλάκα που πέταξε ένα μπουκάλι στην αυλή της ελληνικής πρεσβείας στη Μόσχα, για «συμπαράσταση στον ελληνικό λαό» , που σίγουρα κατά 85% δεν το ζήτησε.
Ένας δημοσιογράφος- προσκυνητής, ανέβηκε στο Παλαιό Ψυχικό για να συναντήσει 16χρονο Γκουρού, της επανάστασης της «χρυσής νεολαίας».
«Άκυρος είσαι», του είπε ο Γκουρού. «Εγώ δεν κάνω πορείες. Συμμετέχω, αλλά δεν κάνω πορείες. Τι είμαι, εργάτης;». Ο επαναστάτης από το Παλαιό Ψυχικό έδωσε και τους στόχους της εξέγερσης. .Εκτός από τους εργάτες που τους απεχθάνεται , τόνισε: «Δεν μπορώ τους πλούσιους, τους μπάτσους, τους δημοσιογράφους και τους υπουργούς».
Ο «μύθος του 15 χρόνου», δεν άντεξε στο ρόλο του Σωτήρη Πέτρουλα. Άλλωστε, η πρώτη ύλη ήταν πολύ αδύνατη. Ο δολοφόνος ήταν φτωχός, μεροκαματιάρης, με τρία παιδιά και δύο ανάπηρα αδέλφια. Το θύμα, παιδί- επαναστάτης, από το Παλαιό Ψυχικό.
Οι «επικοινωνιολόγοι -σεναριογράφοι», ξεκίνησαν τον καμβά του τηλεοπτικού σήριαλ από το τραγούδι του Χιώτη, «Όλοι το ίδιο είμαστε σε τούτο το κοσμάκη και όλοι έχουμε καρδιά λαός και Κολωνάκι».
Καρδιά έχουμε όλοι. Και στενοχωρηθήκαμε για τον θάνατο του παιδιού.
(Οι οργανωμένοι Παναθηναϊκοί ίσως κάπως περισσότερο). Καρδιά έχουμε όλοι μεν, αλλά δεν στενοχωρηθήκαμε το ίδιο, για τον χαμό του Άλεξ στην Βέροια.. Γι αυτό το παιδάκι, δεν κάηκε ούτε μια τράπεζα. Ούτε καν ένα περίπτερο.
Για την ολιγαρχία που κατευθύνει την ενημέρωση, είναι διαφορετική η ψυχούλα του οικονομικού πρόσφυγα, από την ψυχή του δικού της παιδιού, από το Παλαιό Ψυχικό.
Η πραγματική νεολαία, των 700 ευρώ, ψάχνοντας το μεροκάματο, παρακολουθούσε τους «θεόστραβους» επαγγελματίες τηλε- κριτικούς και τους «πλούσιους αριστερούς», και τραγουδούσε: «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα»,.
Στη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία του Φίνου, ο φτωχός ήταν ο καλός και ο πλούσιος ο κακός. Στο σίριαλ, οι επαναστάτες με τά « όνειρα» ήταν τα παιδιά της Εκάλης και του Παλαιού Ψυχικού. Το μεγάλο λάθος τους, ήταν, ότι σε μια περίοδο φτώχειας και κρίσης, που το μεροκάματο κόβεται στα τέσσερα, τα «όνειρα» των παιδιών της Εκάλης και του Παλαιού Ψυχικού, δεν μπορεί να ενδιαφέρουν, το 60 % το κοινού, που ζει στα όρια της φτώχειας. Ο ένας ονειρεύεται εκατομμύρια και ο άλλος ένα κομμάτι ψωμί. Άλλη τάξη ,άλλα όνειρα.
Ζούμε σε μια ταξική και όχι αταξική κοινωνία, που οι διακρίσεις μεταξύ φτωχών και πλουσίων γίνονται κάθε μέρα μεγαλύτερες.
Τα όνειρα των 15χρόνων της Εκάλης και του Παλαιού Ψυχικού, απ' ό,τι φαίνεται δεν απασχολούν ούτε και τους γονείς τους , που τα έχουν παραπέμψει στις οικιακές βοηθούς, και στο οργανωμένο οπαδικό κίνημα για να τα διαπαιδαγωγήσουν.
Τα παιδιά της εργατικής τάξης, που δεν έχουν λεφτά για δικηγόρους και νταντάδες, δεν πετάνε μπουκάλια μπίρας στους διερχόμενους, δεν τους φτύνουν για πλάκα, και δεν ξυλοκοπούν κανέναν για να περάσει η ώρα. Αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα. Όχι τα «όνειρα», αλλά η αχαλίνωτη συμπεριφορά των αδιαπαιδαγώγητων 15χρόνων πλουσιόπαιδων. Τό κάψιμο της σημαίας από τους αναρχικούς της Εκάλης στην Γερμανία και την Αγγλία. Το, «ο μπαμπάς μου και η μαμά μου», έχουν λεφτά και επομένως κάνω ότι γουστάρω».
Για τον θάνατο του 15άχρονου, φταίει πρώτα απ΄όλα η μάνα και το σχολείο του, και μετά ο δράστης, το κράτος και η κοινωνία.
Τα κολέγια για τα παιδιά των πλουσίων λειτουργούν κανονικά. Τα σχολεία των φτωχών τελούν υπό κατάληψη. Έτσι αποφάσισε ο αριστερός εργολάβος. Όσο λιγότερα γράμματα μάθουν τα παιδιά των φτωχών, τόσο φθηνότεροι εργάτες θα γίνουν, για τους επαναστάτες της Εκάλης
Τώρα παίρνουν σειρά για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα των εργαζόμενων, που θα γίνουν Εφιάλτης για την Ολιγαρχία και το τραπεζικό κατεστημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου