«Μακεδονικό» και Μικρασιατική καταστροφή είχαν Χορηγό !

Ποιοι και γιατί ,έκρυβαν 110 χρόνια τον υπερπράκτορα Αλεξάντερ Πάρβους. (Ίσραελ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ) ;

Ποια η σχέση των «εργοδοτών» του Πάρβους ,με τη γέννηση του «Μακεδονικού» και την Μικρασιατική καταστροφή;

Σπύρος Χατζάρας

Ο μυστικός «υπέρ-πράκτορας», που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση των επαναστάσεων του 1905 και 1917 στην Ρωσία, ο άνθρωπος που έφερε σε επαφή τον Λένιν με το γερμανικό Γενικό Επιτελείο, διεδραμάτισε επίσης ,πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κίνημα των Νεοτούρκων, και στην εμφάνιση του «εργατικού κινήματος στα Βαλκάνια.

Ο Εβραίος σοσιαλιστής «επαναστάτης»,Ίσραελ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ (Αλεξάντερ Πάρβους) ,το 1909, αμέσως μετά το πραξικόπημα των Νεοτούρκων, μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη , και έμεινε εκεί για 6 σχεδόν χρόνια.

Ο « επαναστάτης», είχε προφανώς «υψηλές συστάσεις» ,γιατί κυριολεκτικά εν μια νυκτί , ανέλαβε και την αποκλειστική τροφοδοσία σε τρόφιμα του τουρκικού στρατού , και ως έμπορος όπλων, ήταν αντιπρόσωπος τόσο της αγγλικής Βίκερς, όσο και της γερμανικής Κρούπ .

Αμέσως μετά την άφιξη του Πάρβους στην Κωνσταντινούπολη , ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη, το 1909, από τον Αβραάμ Μπεναρόγια η «Φεντερασιόν».

Για τις «συστάσεις», που είχε , ομιλούν , οι Οίκοι που εκπροσωπούσε. (Οι Krupp ήταν μεταλλαγμένη εβραϊκή οικογένεια, και υποστηρικτές του σιωνισμού. Ένας κλάδος της οικογένειας ,που μετακόμισε στην Αμερική, διατήρησε την εβραϊκή πίστη και ταυτότητα. Ο Γκούσταφ Κρούπ (φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ) παραπέμφθηκε μεν στην Δίκη της Νυρεμβέργης, αλλά τελικά δεν δικάστηκε για… λόγους υγείας. Στην Βίκερς , είχαν ισχυρή μετοχική θέση και λόγο, οι Ρότσιλντ.)

Το γεγονός ότι οι Νεότουρκοι ήταν απόφοιτοι των γερμανικών στρατιωτικών σχολών, εξηγεί επίσης την αστρονομική ταχύτητα της ενσωμάτωσης του Ισραέλ Λαζάρεβιτς-Πάρβους, στο καθεστώς .

Με το «καλημέρα», ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς-Πάρβους , έγινε στενός φίλος και συνεργάτης ,με την Τριανδρία των (Ντονμέδων) Νεότουρκων, (Εβρέν, Ταλαάτ, Τζεμάλ) , καθώς και με τον Εβραίο υπουργό οικονομικών των Νεότουρκων, Djavid (Δαβίδ) Bey και στη συνέχεια , οικονομικός υποστηρικτής και πολιτικός σύμβουλος των Νεότουρκων ,ενώ λίγο πριν τους Βαλκανικούς πολέμους, το 1912, έγινε και αρχισυντάκτης της καθημερινής εφημερίδας του κινήματος των Νεοτούρκων «Turk Yurdu».

Ο «Πάρβους» δημιούργησε σημαντική περιουσία, κατά τη διάρκεια, των βαλκανικών πολέμων, και του Πρώτου Παγκοσμίου ,εξοπλίζοντας τον οθωμανικό στρατό, και από τα έσοδα , στήριζε οικονομικά τον Λένιν και τους άλλους ΄ «συντρόφους» στην Ελβετία.

Στην Κωνσταντινούπολη, συνεργαζόταν στενά, με τον Γερμανό πρέσβη Baron Hans Freiherr von Wangenheim, (βοήθησε και η Κρούπ), στον οποίο υπέβαλε το 1915, σχέδιο για την εξουδετέρωση της Ρωσίας, με την οργάνωση γενικής απεργίας , από την μπολσεβίκικη φράξια του σοσιαλδημοκρατικού επαναστατικού κόμματος, την υποστήριξη εθνικών αποσχιστικών κινημάτων, αλλά και των διανοουμένων που ήσαν αντίθετοι με την απολυταρχία του Τσάρου.
Ο Γερμανός πρέσβης, έστειλε τον Πάρβους μαζί με το 20σελίδο σχέδιο του, στο Βερολίνο, όπου έφθασε στις 6 Μαρτίου 1915.Στη συνέχεια ο Πάρβους συναντήθηκε με τον Λένιν στην Βέρνη».

Πληροφορήθηκα για την ιστορική παρουσία του Πάρβους και τον ρόλο του, στο πραξικόπημα των μπολσεβίκων το 1917, από την Ρωσίδα ιστορικό Nataliya Alekseevna Narotchnitskaya, με την οποία γνωριστήκαμε ,σε ένα συνέδριο της SANU ,(Σερβική Ακαδημία Επιστημών ) ,στο Βελιγράδι, το 1995. Οι επαφές μου με την Ναταλία συνεχίστηκαν στη Μόσχα.

Από το 1995, ψάχνω και μαζεύω στοιχεία για τη δράση του Πάρβους.

Επειδή δεν είμαι ιστορικός αλλά δημοσιογράφος, περίμενα 14 χρόνια, μήπως κάποιος αρμόδιος «ιστορικός», ανοίξει τον «φάκελο» Израиль Лазаревич Гельфанд, (Ίσραελ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ)- Αλεξάντερ Πάρβους, και τελικά, με δύο σύντομα σημειώματα, στις 6 και 9 Αυγούστου 2009, στο deltio11.blogspot.com, έκανα, με 110 χρόνια καθυστέρηση, την πρώτη αποκάλυψη, στα ελληνικά, του ρόλου του, στην ίδρυση του «εργατικού κινήματος» στα Βαλκάνια, αλλά και της ουσιαστικής συμμετοχής του στο πραξικόπημα του Λένιν.

Δεν έγραψα σύγγραμμα. Αλλά την είδηση. Έδωσα μια αφορμή.

Ορισμένοι αστοιχείωτοι, αλλά «μαρξισταί», ξεσηκώθηκαν. Γενικότερα όμως ,οι «αριστεροί επιστήμονες», εσιώπησαν.

Καλά τα είχαν καταφέρει ως τώρα, με τον πέπλο σιωπής.

Ποτέ και κανείς στην Ελλάδα, (εξ όσων γνωρίζω),δεν είχε αναφερθεί στον υπερπράκτορα Αλεξάντερ Πάρβους- Ίσραελ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ.

Γιατί άραγε;

Ο Υπερπράκτορας Πάρβους και η «ρωσική» Επανάσταση του 1905.

Ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ-Πάρβους, γεννήθηκε στην Λευκορωσία το 1867, αλλά μεγάλωσε στην Οδησσό, και μετά τον αντισημιτικό διωγμό του 1881-2, εντάχθηκε στην εβραϊκή επαναστατική οργάνωση της Οδησσού, την Bund.

Το 1886 , πήγε για σπουδές στην Ζυρίχη, και εντάχθηκε στους μαρξιστικούς κύκλους, ενώ έγινε και μέλος της εβραϊκής στοάς B'nai B'rith,, την οποία υποστήριζε οικονομικά ο Jacob Schiff, πρόεδρος της Τράπεζας Kuhn, Loeb & Co. (του δικτύου Ρότσιλντ).

Πήρε το πτυχίο του το 1891,(24 ετών) και μετακόμισε στην Γερμανία, όπου εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και έγινε στενός φίλος της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και του Βίλεμ Λίμπχνετ. Το 1900, γνωρίστηκε με τον Λένιν στο Μόναχο, και συνεργάστηκαν για την έκδοση της Iskra.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ-Πάρβους ,προσπαθούσε ανεπιτυχώς ,είτε να πάρει την γερμανική υπηκοότητα, είτε να μεταναστεύσει στην Αμερική. Οι προσπάθειες αυτές τον έφεραν σε επαφή με τις «γερμανικές υπηρεσίες».
Η τύχη του άλλαξε, και το κύρος του στους σοσιαλιστικούς κύκλους ανέβηκε, επειδή προέβλεψε στα άρθρα του, την ήττα της Ρωσίας, στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, και ότι, « η ήττα θα προκαλούσε στη συνέχεια κοινωνική αστάθεια και επανάσταση».
Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1905 ο Ίσραελ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ, έφθασε στην Αγία Πετρούπολη ,από την Φιλανδία, με πλαστό Αυστουγγρικό διαβατήριο σαν Αλεξάντερ Πάρβους, μαζί με τον Τρότσκι. Στην Φιλανδία ο Πάρβους βρισκόταν από τον Μάιο , και συνεργάστηκαν, με τον «αδελφό»Τρότσκι, στην ανάπτυξη της ιδέας της «διαρκούς επανάστασης», την πατρότητα της οποίας διεκδίκησε αργότερα στα απομνημονεύματα του.

(Ο Τρότσκι είχε μυηθεί στην «Μασονία», από το 1898,κατά την διετή προφυλάκιση του, στο Νικολάγιεφ. Η απόδραση του από τη Σιβηρία,το καλοκαίρι του 1902, οργανώθηκε και υποστηρίχθηκε από τους «αδελφούς».

Με γερμανικά χρήματα Πάρβους και Τρότσκι αγόρασαν στην Αγία Πρτρούπολη, την εφημερίδα«Rossiiskaya Gazeta», την οποία τύπωναν σε 500.000 φύλλα, και εξέδοσαν και το περιοδικό Nachalο, θέτοντας σε εφαρμογή τις επαναστατικές ιδέες του Πάρβους.

Στις 17 Οκτωβρίου 1905, ο Τσάρος υπέγραψε το μανιφέστο των Φιλελεύθερων.
Οι απεργίες άρχισαν να λύνονται, χορηγήθηκε αμνηστία, και οι φιλελεύθεροι ετοιμάζονταν για τις εκλογές που προκυρήχθηκαν . Οι σοσιαλιστές και οι επαναστάτες αποκήρυξαν τις εκλογές και κάλεσαν τον λαό σε «ένοπλη εξέγερση», «Για να τελειώσουμε τον Τσαρισμό».
Η κορύφωση της Επανάστασης ήταν τις πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου. Τότε ο Πάρβους δημοσίευσε στην «Rossiiskaya Gazeta» ένα προβοκατόρικο άρθρο, εκ μέρους του Σοβιέτ της αγίας Πετρούπολης October, με τον τίτλο.Οικονομικό Μανιφέστο, στο οποίο έλεγε ότι η ρωσική οικονομία βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ενώ οι «πράκτορες» του Πάρβους διέδιδαν τον πανικό στόμα με στόμα και καλούσαν τον κόσμο να πάει στιε τράπεζες να πάρει τα λεφτά του.Ο Πανικός που προκλήθηκε και η υστερία, δεν προκάλεσαν πάντως την οικονομική κατάρευση που προέβλεπε ο Πάρβους.
Τελικά ο Πάρβους και ο Τρότσκι συνελήφθησαν. Όσο ήταν προφυλακισμένος τον επισκέφθηκε η αγαπημένη του Ρόζα. Καταδικάστηκ σε τρία χρόνια εξορία στην Σιβηρία, αλλά δραπέτευσε με την βοήθεια των «αδελφών», και επέστρεψε στην Γερμανία.

Το 1909, αναλαμβάνει νέα αποστολή. Ανατολικό ζήτημα.

O επαναστάτης-πράκτορας-έμπορος όπλων , Ίσραελ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ -Αλεξάντερ Πάρβους, ο φίλος και σύντροφος του Λένιν και του Τρότσκι, συνδύαζε πολλές ιδιότητες.
Εκτός από σοσιαλιστής και θεωρητικός της επανάστασης , ήταν μασόνος και διασυνδεδεμένος με το σιωνιστικό κίνημα , την B'nai B'rith, τον Jacob Schiff, τους Kuhn, τους Loeb, και τους Ρότσιλντ. Δούλευε επίσης για τις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας.

Ποιος από όλους τον έστειλε στα Βαλκάνια και γιατί ;

O Χορηγός της Φεντερασιόν

Ο «αδελφός» Ισραέλ Λαζάρεβιτς-Πάρβους , συγκρατούμενος, και συνεκδότης της "Ροσσίσκαγια Γκαζέτα" με τον Τρότσκι, «μετακόμισε» λοιπόν, το 1909 στην Κωνσταντινούπολη. Λίγο καιρό μετά, ο Τρότσκι δημοσιεύει εκτενή ανάλυση για το καθεστώς των Νεοτούρκων.

Ένα από τα κατορθώματα του ήταν η ίδρυση του εργατικού κινήματος στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

«Ο «επαναστάτης»- Πράκτορας,Ισραέλ Λαζάρεβιτς - Πάρβους, ήταν ο χορηγός της «Φεντερασιόν» του Αβραάμ Μπεναρόγια . Λίγο καιρό μετά, επέστρεψε στα Βαλκάνια ο «επαναστάτης Χαίμ Ράκοβερ –Ρακόφσκι, που ανέλαβε την καθοδήγηση των Μαρξιστών σε Βουλγαρία και Ρουμανία. Το Τρίγωνο ήταν, Πάρβους-Ράκοβερ-Μπεναρόγια και μαζί «λάνσαραν» την ιδέα της «Βαλκανικής Ομοσπονδίας» στη «Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη του Βελιγραδίου» το 1909.

Όταν λέγω ότι το «εργατικό κίνημα», δημιουργήθηκε από το τρίγωνο των Πρακτόρων, Πάρβους-Ράκοβερ-Μπεναρόγια, δεν λέω, ότι δεν υπήρχε εργατική τάξη, ούτε ότι δεν υπήρχε ταξική πάλη, ούτε ότι δεν υπήρχε κίνημα. Επισημαίνω ,ότι χάρις στα άφθονα χρήματα, που είχαν στην διάθεση τους, οι πράκτορες, «καπέλωσαν» το εργατικό κίνημα και το κατηύθηναν προς την πολιτική που επιθυμούσαν οι εργοδότες και καθοδηγητές τους, από το Λονδίνο.

Την παραμονή του Βαλκανικού Πολέμου , δημοσιεύσαν, σαν «σοσιαλιστές της Τουρκίας και των Βαλκανίων» ένα «Μανιφέστο», «Προς τον εργαζόμενο λαό των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας» , στις 12 Οκτωβρίου 1912, με την υπογραφή του Κρίστιαν Ρακόφσκι. Για το κείμενο αυτό δούλεψε και ο Τρότσκι, που είχε εγκατασταθεί στο σπίτι του Ράκοβερ, σαν πολεμικός ανταποκριτής .
Στο μανιφέστο έλεγαν:
…….
«…εμείς, οι σοσιαλιστές των βαλκανικών χωρών και της Εγγύς Ανατολής, που επηρεαζόμαστε πιο άμεσα από τον πόλεμο, δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να σαρωθούν από το κύμα του σοβινισμού. Υψώνουμε ακόμη πιο δυνατά τις φωνές μας ενάντια στον πόλεμο και καλούμε τις μάζες των εργατών και των αγροτών από κοινού με όλους τους ειλικρινείς δημοκράτες να ενωθούν μαζί μας ενάντια στην πολιτική της αιματηρής βίας».
«Το προλεταριάτο των Βαλκανίων δεν έχει τίποτα να κερδίσει απ’ αυτή την περιπέτεια, επειδή τόσο οι ηττημένοι όσο και οι νικητές θα αντιμετωπίσουν μιλιταρισμό, γραφειοκρατία, πολιτική αντίδραση και οικονομική κερδοσκοπία, με τα συνηθισμένα τους επακόλουθα, τους βαρείς φόρους και τις αυξήσεις των τιμών, την εκμετάλλευση και την απόλυτη μιζέρια» .
……….
«Το δικαίωμα των εθνοτήτων στην αυτόνομη ζωή είναι άμεση συνέπεια της πολιτικής και κοινωνικής ισότητας και της εξάλειψης όλων των προνομίων λόγω τάξης, κάστας, φυλής ή θρησκείας, που απαιτεί η Εργατική Διεθνής. Αλλά θα πραγματοποιηθεί αυτή η ενότητα μέσω του διαμελισμού των πληθυσμών και των εδαφών της Τουρκίας μεταξύ των μικρών βαλκανικών κρατών;
Η εθνική ενότητα, που θεμελιώνεται στην υποδούλωση των εθνικών στοιχείων άλλων φυλών, φέρει μέσα της ένα προπατορικό αμάρτημα, το οποίο θα την απειλεί συνέχεια. Ο εθνικισμός αλλάζει μόνο τα ονόματα των δυναστών και το βαθμό της καταπίεσης, αλλά δεν τα εξαλείφει. Μόνο η πολιτική δημοκρατία με αληθινή ισότητα για κάθε στοιχείο, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας ή τάξης, μπορεί να δημιουργήσει πραγματική εθνική ενότητα.
Στα αιματοβαμμένα ιδανικά των εθνικιστών, που θα θυσιάσουν τις ζωές των λαών τους με τον πόλεμο και θα παζαρέψουν τα δικαιώματα και τα εδάφη τους, απαντούμε επιβεβαιώνοντας την επιτακτική ανάγκη, που ήδη διακηρύχθηκε από τη Διαβαλκανική Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη του Βελιγραδίου το 1909, της στενής σύνδεσης όλων των λαών των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής χωρίς διάκριση φυλής ή θρησκείας. Χωρίς μια τέτοια ομοσπονδία των λαών της Ανατολικής Ευρώπης, η εθνική τους ενότητα δεν θα είναι ούτε δυνατή ούτε διαρκής. Δεν θα υπάρξει ταχεία οικονομική και κοινωνική πρόοδος, επειδή η ανάπτυξή τους θα απειλείται συνέχεια από τη συνεχή επανάκαμψη της εσωτερικής αντίδρασης και της ξένης κυριαρχίας.
Όσον αφορά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ιδιαίτερα, θεωρούμε ότι μόνο η ριζική μεταρρύθμιση των εσωτερικών της σχέσεων μπορεί να επαναφέρει την ειρήνη και τις κανονικές συνθήκες ζωής, θα αποκρούσει την ξένη επέμβαση και τον κίνδυνο πολέμου και επιτέλους θα κάνει δυνατή μια δημοκρατική βαλκανική ομοσπονδία».
Κάτω ο πόλεμος!
Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη των λαών!».

Ο Ρακόφσκι,(Χαίμ Ράκοβερ), το 1912, ζούσε στο κτήμα, που κληρονόμησε από τον πατέρα του, (μαζί με 40.000 δολλάρια ΗΠΑ), στην Μανγκάλια στη Ρουμανία, όπου έφθασε ,ο φίλος και συνεκδότης του Πάρβους, Λεβ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν , σαν πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας του Κιέβου Kievskaya Mysl. Η απόφαση της Kievskaya Mysl ,για την αποστολή του Τρότσκι, ελήφθη τον Σεπτέμβριο του 1912!!!!.

Ο Ρακόφσκι ήταν ανταποκριτής της L'Humanité.

(Και οι δύο στις ανταποκρίσεις τους ανησυχούσαν για την τύχη, του «μακεδονικού λαού»!!!!

Ο Ρακόφσκι παρότι «κομμουνιστής» ,υποστήριξε την εθνικιστική εξέγερση του Ιλιντεν).
Η εμπλοκή του εργατικού κινήματος με το «μακεδονικό» ξεκινάει από αυτή τη σχέση. Πάρβους-Τρότσκι-Ράκοβερ-Μπεναρόγια, όπως και οι θέσεις τις Τρίτης Διεθνούς, για την «ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη».

Ο Τρότσκι, στα βαλκάνια είχε και άλλη αποστολή. Όπως αποκάλυψε το 1938, o Ράκοβερ στην NKVD, ο «αδελφός» Λεβ , είχε επαφες με τη σερβική μασονική οργάνωση «Μαύρη Χειρ» και αναμίχθηκε στη συνωμοσία για τη δολοφονία ενός μέλους αυστριακού θρόνου, που οδήγησε τελικά, στην δολοφονία του δούκα Φερδινάνδου, στο Σαράγιεβο, και στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όταν έφυγε από την Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 1915, για νέα αποστολή, ο Πάρβους, είχε ήδη αποφασιστεί και προγραμματιστεί η εξόντωση των Αρμενίων. Άφησε πίσω του και ένα δίκτυο εταιριών που θα χρηματοδοτούσαν του μπολσεβίκους.

Η Μικρασιατική Καταστροφή και η σχέση των Χορηγών

Η σχέση του Πάρβους με τους ντονμέ νεότουρκους, και παράλληλα η στενή σχέση του με τους Λένιν και Τρότσκι, εξηγούν γιατί ο Λένιν υποστήριξε τον Κεμάλ.

Η πολιτική των μπολσεβίκων απέναντι στην Τουρκία και το κίνημα του Κεμάλ, καθορίστηκε από τη σχέση, Τραπεζίτες Λονδίνου- Πάρβους-Νεότουρκοι και τη σχέση Πάρβους-Τρότσκι-Λένιν.

Η ακόλουθη θριαμβολογία του Αβραάμ Μπεναρόγια τα εξηγεί όλα:

«η απεργία του στρατού στο μέτωπο έλυσε τη μικρασιατική τραγωδία».

Το ΣΕΚΚΕ (Σοσιαλιστικό Εργατικό ΚομμουνιστικοΚόμμα Ελλάδας), ακολουθώντας τη γραμμή Πάρβους-Τρότσκι-Ράκοβερ-Μπεναρόγια, του 1912, «θεωρούσε», ότι δεν υπάρχουν εθνικά ζητήματα, ούτε υπάρχει ανάγκη εθνικής απελευθέρωσης ,ότι το επιχείρημα της απελευθέρωσης των «υπόδουλων αδελφών» είναι μόνο για μεγαλύτερη εκμετάλλευση του λαού από τους αστούς και βάθεμα της εξάρτησης της χώρας από τους ξένους, και καλούσε ,«τους εργάτας και χωρικούς της Ελλάδος», σε αντιπολεμικό αγώνα για την «οριστικήν επικράτησιν της σημαίας μας, δια την οριστικήν απολύτρωσίν μας από κάθε είδους ζυγόν, από κάθε εκμετάλλευσιν».

Ο παράγοντας που καθόρισε την στάση του ΣΕΚΚΕ ήταν οι σχέσεις που ανέπτυξαν οι μπολσεβίκοι με το κεμαλικό κίνημα. Ο παράγοντας αυτός αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση της πολιτικής του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος.

Σ’ όλες σχεδόν τις μονάδες του μετώπου δημιουργήθηκαν κομμουνιστικοί πυρήνες. Υπεύθυνος της κομμουνιστικής οργάνωσης στο στρατό ήταν ο Παντελής Πουλιόπουλος. (Η «πέμπτο-φαλαγγίτικη» δράση είχε ήδη εφαρμοστεί στο ανατολικό Μέτωπο, από το 1915,από του μπολσεβίκους). Οι απόψεις του ΣΕΚΕ για την μικρασιατική εκστρατεία χρησιμοποιούνται συστηματικά από την κεμαλική προπαγάνδα. Τα κυριότερα αντιπολεμικά άρθρα του «Ριζοσπάστη» ανατυπώνονται και ρίχνονται με αεροπλάνα στις ελληνικές γραμμές .Αντιπολεμική καμπάνια κάνει και η εφημερίδα «Φωνή του εργάτη».

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια , περιγράφει την οργάνωση των κομμουνιστικών αντιπολεμικών πυρήνων στο μέτωπο ως εξής:

«Μια ευρεία αντιπολεμική προπαγάνδα εις το μέτωπον και τα μετόπισθεν αναπτύσσεται. Οργανώνονται ενιαχού στρατιωτικοί κύκλοι προς μελέτη και συζήτηση. Ένα κόμμα αντιπολεμικό δημιουργείται στο μέτωπο».

Οι πυρήνες που οργανώνονται στις μονάδες καταφέρνουν να έχουν σχετικά καλή λειτουργία και να εκδίδουν ακόμα και εφημερίδες . Το σύνθημα «στα σπίτια μας» αρχίζει να επικρατεί .

Η προπαγάνδα των κομμουνιστών είναι η κύρια αιτία της γρήγορης κατάρρευσης του μετώπου. «Μέσα σε λίγες εβδομάδες ολόκληρο το Μέτωπο καταρρέει, όχι τόσο από τα χτυπήματα του αντιπάλου, όσο γιατί οι Έλληνες στρατιώτες βαρέθηκαν να πολεμάνε και γυρίζουν στα σπίτια τους. Κάνουν "απεργία" πολέμου κατά μια έκφραση της εποχής!!!» (Δημήτρης Λιβιεράτος)

Το ότι το πρόβλημα με τους ηγέτες του ΣΕΚΚΕ δεν ήταν ιδεολογικό αλλά αποτέλεσμα της δράσης του Χορηγού ,φαίνεται από το ότι ο Γεώργιος Σκληρός, ένας από τους πρώτους και κορυφαίους Έλληνες μαρξιστές, διατύπωσε την άποψη , ότι η η κύρια σύγκρουση στην Ανατολή καθορίζεται από τη σύγκρουση των τούρκικων και μη τούρκικων στοιχείων και συντάχθηκε με τη βενιζελική προσπάθεια απελευθέρωσης των αλύτρωτων.

«Η αντίθεση των εθνικών χριστιανικών ομάδων της Ανατολής με την καταρρέουσα Οθωμανική αυτοκρατορία και τους στρατιωτικούς και γραφειοκράτες (Ντονμέδες) εθνικιστές , είναι η ίδια η έκφραση του ταξικού αγώνα», έγραφε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Είναι ανεξήγητο, πώς οι ηγέτες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος αγνόησαν τελείως τις θέσεις της για το «ανατολικό ζήτημα», και υιοθέτησαν ερμηνείες που βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδα, διατυπώνοντας την ακόλουθη θέση για το Μικρασιατικό:

«Συναδέλφωση των Ελλήνων και Τούρκων στρατιωτών και κοινή πάλη με τις λαϊκές μάζες ανεξάρτητα από εθνικές, φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις για τη δημοκρατία των εργατικών και αγροτικών συμβουλίων σ’ όλο το έδαφος της Μικράς Ασίας».

Την πρωτομαγιά του 1921 το ΣΕΚΕ οργανώνει στη Θεσ/νίκη διαδηλώσεις στις οποίες επικρατούν τα συνθήματα: «Κάτω ο πόλεμος», «Συναδέλφωση των λαών πάνω από σύνορα και πατρίδες». Γίνονται συγκρούσεις με τη χωροφυλακή και στις εβραϊκές συνοικίες, όπου η δύναμη του ΣΕΚΕ ήταν μεγαλύτερη.
Το σπουδαιότερο , άμεσο, αποτέλεσμα της σοσιαλιστικής προπαγάνδας, στην Ελλάδα, ήταν η άρνηση ενός συντάγματος , να επιβιβαστεί στα πλοία για τη Μικρά Ασία.

Ο ντονμές Κεμάλ Ατατούρκ ,ολοκλήρωσε το σχέδιο για την Οθωμανική αυτοκρατορία, που εφάρμοσαν στην πρώτη φάση οι Νεότουρκοι, Εβρέν,Ταλαάτ,Κεμάλ.

Στον Καύκασο, ο «Κόκκινος στρατός»,με την ηγεσία του Μπρονστάιν, απέσυρε τη ρωσική μεραρχία από την Τραπεζούντα, και άφησε τον Κεμάλ να σφάξει (με την ησυχία του), Έλληνες και Αρμένιους. Ο Κεμάλ με τη σειρά του ,απέσυρε τους δικούς του από τον Καύκασο, και επιτέθηκε στον ελληνικό στρατό.
Ο ηρωικός «κόκκινος στρατός», δεν πολέμησε με τους «συντρόφους» Τούρκους στον Καύκασο ,αλλά με τους Γεωργιανούς Μενσεβίκους ,(όσους δεν έσφαξαν οι Τούρκοι) και με κάτι ρεταλάκια του «λευκού στρατού».

Πολλά χρόνια μετα το ΚΚΕ ομολόγησε.

«Η Μικρασιατική Εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι’ αυτό κι εμείς όχι μόνο δε λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε».
«Ριζοσπάστης» 12/7/1935

Για τον Βαλκάνιο «επαναστάτη», Χαίμ Ράκοβερ .

«Ο Χρίστο ή Κριστιάν Ρακόφσκι ,Кръстьо Георгиев Станчев γεννήθηκε το 1873 κοντά στο Κοτέλ ,την κοιτίδα της εβραϊκής πολιτικής δραστηριότητας , εκτός Θεσσαλονίκης, στα βόρεια Βαλκάνια, σαν Кръстьо Георгиев Станчев. Το εβραϊκό του όνομα ηταν Χαίμ.(Chaim).Ήταν γιος του εμπόρου Γκίοργκι Στάντσεβ.
Η μητέρα του ήταν Εβραία .Ήταν ανιψιός του «μεγάλου Βούλγαρου επαναστάτη», Кръстьо Георгиев Станчев (Ράκοβερ), που έγινε γνωστός σαν Γκεόργκι Στόικοφ Ρακόφσκι. (Οταν γεννήθηκε τον ονόμασαν Σαμπί (Sabi), που είναι εβραϊκό όνομα, και το οικογενειακό του όνομα ήταν Πόποβιτς (Popovich) ,που ήταν επίσης ψευδώνυμο, για να κρύβει το πραγματικό εβραϊκό όνομα της οικογένειας, Ρακόβερ.
Ο Χαίμ Ράκοβερ-Ρακόφσκι- Στάντσεβ ήταν ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βουλγαρία, έζησε στην Γαλλίδα , τη Ρουμανία, και τη Ρωσία, και σπούδασε στην Ελβετία, τη Γερμανία και τη Γαλλία.
Τα ονόματα του Ρακόφσκι : αρχικά Кръстьо Георгиев Станчев, που το άλλαξε μόνος του σε Кръстьо Раковски. Στη Ρουμανία ονόμαζε τον εαυτό του Κριστιάν ή Χριστιάν και υπέγραφε ως Racovski, Racovschi, η Rakovski. Στον κύκλο των συμμαθητών του, ήταν γνωστός ως Ristache. Στή Ρωσία, έγινε Χριστιάν (Xристиан Георгиевич Раковский και Християн Георгійович Раковський), αλλά σε έγγραφα αναφέρεται ως Christian Cristian ,Kristian.Στην Ουκρανία υπέγραφε ως Християн Георгійович Раковський. Χρησιμοποίησε και πολλά ψευδώνυμα. Σε ρωσικές επαναστατικές εφημερίδες υπέγραφε άρθρα σαν H. Insarov και σαν Grigoriev».

Οι μεγάλοι παίκτες και το «πραξικόπημα» στην Ρωσία.

Η ΜΚΟ, B'nai B'rith International, (ΒΒΙ), είναι σήμερα , η μεγαλύτερη διεθνής εβραϊκή οργάνωση. Είναι η «παγκόσμια φωνή της εβραϊκής κοινότητας», όπως αυτοπεριγράφεται , και είναι παρούσα σε 50 χώρες. Είναι η πιο γνωστή «εβραϊκή ανθρωπιστική οργάνωση, που «προωθεί και υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Ιδρύθηκε το 1843 στην νέα Υόρκη από 12 Γερμανοεβραίους, για να βελτιωθεί η ζωή των φτωχών Εβραιών της Αμερικής.. Αποφάσισαν να δίνουν 30 δολλάρια σε κάθε χήρα και ένα δολάριο σύνταξη για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Έχτισαν και συναγωγές στις ΗΠΑ και αλλού.
Η B'nai B'rith σήμερα εργάζεται για την εβραϊκή ενότητα, την ασφάλεια και την συνέχεια των Εβραίων, και την «ανεκτικότητα» (tolerance).
Η οργάνωση παρενέβη το 1870 για να σταματήσουν οι διώξεις κατά των Εβραιών στην Ρουμανία.
Για την δράση της όμως , στην Ρωσία, που ήταν μυστική και παράνομη, ακόμα και σήμερα δεν λέει απολύτως τίποτα. Είναι το απόλυτο μυστικό . Μετά τον αντισημιτικό διωγμό στη Ρωσία του 1881-2, Jacob Schiff οργάνωσε και χρηματοδότησε πρόγραμμα της B'nai B'rith, το 1890 , για την εκπαίδευση «επαναστατών», από τους πρόσφυγες που έφταναν από την Ρωσία. Πολλοί από αυτούς έπαιξαν ρόλο και στην αποτυχημένη επανάσταση του 1905 και σε αυτή του 1917.

Ο Leiba Bronstein (Τρότσκι), έγινε επίσημα μέλος της B’Nai Brith το 1917, στην Νέα Υόρκη. (Yuri Begunov, Secret Forces in the History of Russia, St. Petersburg, 1995, pp. 138-139). Ο Τρότσκι ήταν Τέκτων από το 1897.

Στα αρχεία του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών , υπάρχει το έγγραφο, No.861.00/5339, στο οποίο αποκαλύπτεται ότι , ο Jacob Schiff, πού ήταν το ισχυρό πρόσωπο στην B'nai B'rith, και οι Felix Warburg, Otto Kahn, Mortimer Schiff, και ο Isaac Seligman είχαν σχεδιάσει από το 1916 την ανατροπή του Τσάρου. Τον Απρίλιο του 1917 ο Jacob Schiff ο επιβεβαίωσε επίσημα, ότι χρηματοδότησε την (Φεβρουριανή) επανάσταση ,και ότι έστειλε 1.000.000 πρόσθετα δολλάρια στον Κερένσκυ.
Την άνοιξη του 1917, Jacob Schiff άρχισε να χρηματοδοτεί και τον Τρότσκι. για να εφαρμόσει, «τη δεύτερη φάση της επανάστασης». Το αμερικανικό διαβατήριο του Τρότσκι, εξεδόθη μετά από ενέργειες του Τέκτονα συνταγματάρχη Edward House.
Οι Τραπεζίτες της Νέας Υόρκης είχαν δώσει τα 10.000 δολλάρια στον Τρότσκι, και μέσω του δικτύου των Off-Shore εταιρειών του Πάρβους στην Κοπενχάγη, έστειλαν μεγάλα ποσά για την στήριξη της επανάστασης.

Το Μανιφέστο του 1912

Το «Μανιφέστο των Σοσιαλιστών της Τουρκίας και των Βαλκανίων» ,που δημοσιεύτηκε τις παραμονές του Βαλκανικού πολέμου, στις 12 Οκτωβρίου 1912, είναι καταρχήν ,ένα κατάπτυστο , φιλοτουρκικό κείμενο, που καλεί τους βαλκανικούς λαούς, να μην πάρουν τα όπλα κατά της Τουρκίας, και να μην διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Σε αντιστάθμισμα οι Πάρβους-Τρότσκι-Ράκοβερ-Μπεναρόγια, «αναγνωρίζουν», τις αδυναμίες και τις καθυστερήσεις του καθεστώτος των Νεοτούρκων, και υπόσχονται μεταρρυθμίσεις, «μέσα από τους αγώνες της εργατικής τάξης» φυσικά.

«Τονίζουμε τη βαρύνουσα ευθύνη των βαλκανικών κρατών για τον επερχόμενο πόλεμο, όπως επίσης και στο παρελθόν όταν εμπόδισαν τον εσωτερικό μετασχηματισμό της Τουρκίας, και αν κατηγορούμε την ευρωπαϊκή διπλωματία, που ποτέ δεν θέλησε να δει σοβαρές μεταρρυθμίσεις στην Τουρκία, για διπροσωπία, δεν θέλουμε με κανένα τρόπο να μειώσουμε τις ευθύνες των ίδιων των τουρκικών κυβερνήσεων» .

Ταυτόχρονα μπορεί να διακρίνει κανείς, τον αιφνιδιασμό, των «υψηλών εργοδοτών» των πρακτόρων, από την βαλκανική συμμαχία, η οποία τους ανέτρεπε τα σχέδια, για τον διαμελισμό της Τουρκίας, σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους.

Οι στόχοι των μεγάλων δυνάμεων που σχεδίαζαν τον παγκόσμιο πόλεμο αποτυπώνονται με ακρίβεια.
1) Η Αυστρία στη Θεσσαλονίκη. Η εκτίμηση επιβεβαιώθηκε από την προέλαση των στρατευμάτων της Αυστρίας στη Σερβία , με την επιδίωξη να φθάσουν στη Θεσσαλονίκη. Τον ίδιο στόχο είχε και Γερμανόφιλη Βουλγαρία. Η Θεσσαλονίκη, πήγαινε μαζί με ολόκληρη τη «Μακεδονία», για το λόγο αυτό το « κίνημα» , καθώς και ο Τρότσκι με τον Χαίμ Ράκοβερ στις ανταποκρίσεις τους, υποστήριζαν τα δικαιώματα του «μακεδονικού λαού». Το σχέδιο του Τραπεζικού κέντρου του Λονδίνου, ήταν η δημιουργία υπό αυστριακή προστασία ,του «Μακεδονικού κράτους» που θα διοικείτο από τους Ντονμέ Εβραίους της Θεσσαλονίκης και στο οποίο θα εγκαθίσταντο οι Ασκενάζι της Αυστρουγγαρίας.) 2.) Η Ιταλία τη νότια Αλβανία. Και αυτός ο στόχος επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια ιστορικά.
. Το μανιφέστο δείχνει, ότι οι εργοδότες, δεν περίμεναν ότι ο ελληνικός στρατός θα καταλάμβανε, τη Θεσσαλονίκη, και τα Ιωάννινα.Είναι φανερό, ότι ο ελληνικός λαός και στρατός, τους χάλασαν τα σχέδια.

Το «μανιφέστο» των πρακτόρων, ξεκινούσε με την υπόθεση ότι η νίκη της Τουρκίας θα προκαλούσε, «την απώλεια των λίγων βελτιώσεων που αποκτήθηκαν με το τίμημα τόσων πολλών θυσιών στην εσωτερική διακυβέρνηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας», και θα επέσυρε την «επέμβαση του αυστριακού και ρωσικού ιμπεριαλισμού», που θα οδηγούσε στο παγκόσμιο πόλεμο.
Και κατέληγαν με τη διακήρυξη των αρχών, του εθνομηδενισμού, που προωθεί και σήμερα η Νέα Τάξη.
«Στα αιματοβαμμένα ιδανικά των εθνικιστών, που θα θυσιάσουν τις ζωές των λαών τους με τον πόλεμο και θα παζαρέψουν τα δικαιώματα και τα εδάφη τους, απαντούμε επιβεβαιώνοντας την επιτακτική ανάγκη, που ήδη διακηρύχθηκε από τη Διαβαλκανική Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη του Βελιγραδίου το 1909, της στενής σύνδεσης όλων των λαών των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής χωρίς διάκριση φυλής ή θρησκείας».

Πριν ακολουθήσουμε τον Πάρβους, στη νέα του αποστολή, αφού εξηγήσαμε τον πολύπλοκο ρόλο του, και την ανάμιξη των Τεκτόνων (επαναστατών)- και Γερμανών πρακτόρων, Τρότσκι-Πάρβους, στην συνωμοσία της «Μαύρης Χειρός» στη Σερβία, θα διατυπώσουμε το εύλογο ερώτημα, για την ανάμειξη του δικτύου Πάρβους, στη δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου στη Θεσσαλονίκη.

Η επιχείρηση Κοπεγχάγη.

Το 1910 ο μεγάλος αντίπαλος του Λένιν, ο Αλεξάντρ Μπογκντάνωφ, μαζί με τους Anatoly Lunacharsky, Maxim Gorky , και Mikhail Pokrovsky , άνοιξαν ένα σχολείο για Ρώσους στην Μπολόνια, που λειτούργησε ως το 1912.Ο Λένιν υποχρεώθηκε να απαντήσει και άνοιξε ένα σχολείο έξω από το Παρίσι. Τα χρήματα τα έστελνε ο Πάρβους. Μόνο που τα χρέωνε στα μυστικά κονδύλια της Αυστρίας.(Και νέος εργοδότης).Η επιχείρηση σταμάτησε το 1915 επειδή τους κατήγγειλε ο Γκόρκι, που δεν χώνευε τον Πάρβους.
Αλλά τώρα είχαν ανοίξει νέες δουλειές.

Ο Πάρβους, από την Κωνσταντινούπολη πήγε τον Απρίλιο το 1915 στο Βερολίνο, και αφού εγκρίθηκε το σχέδιο του και η χρηματοδότηση, μετέβη Βέρνη όπου συναντήθηκε τον Μάιο του 1915, με τον Λένιν, για να συζητήσουν και να συμφωνήσουν επί του σχεδίου. Οι δυο τους συναντήθηκαν ξανά, ( για τελευταία φορά) , στην Στοκχόλμη, στις 13 Απριλίου 1917, πριν συνεχίσει ο Λένιν το ταξίδι του, για την αγία Πετρούπολη.

Οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες ίδρυσαν σειρά offshore εταιριών στην Κοπεγχάγη και μέσω αυτών διαβιβαζαν χρήματα στον Πάρβους ο οποίος τα μετέφερε εντός του Ρωσίας με εικονικές συναλλαγές . Βεβαίως, όπως απεδείχθη πολύ αργότερα, ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων το κρατούσε για τον εαυτό του. Η προέλευση των χρημάτων δεν έχεις τη διακριβωθεί στο σύνολο της ακόμη και σήμερα, καθώς οι εταιρείες του Πάρβους, είχαν συναλλαγές και με το Λονδίνο και με την Αμερική.

Ο Πάρβους ίδρυσε στην Κοπεγχάγη το « Ιδρυμα για τη μελέτη των κοινωνικών επιπτώσεων του πολέμου», το οποίο επρόκειτο να αναλάβει ο Μπουχάριν, αλλά τελικά το ανέλαβαν οι πιστοί του Λένιν Yakov Ganetsky και Karl Radek. Τον συντονισμό των ταχυδρομων με τη Ρωσία είχε αναλάβει ο Moisei Uritsky.
Η Βρετανική αντικατασκοπία εντόπισε τη μεταφορά οπλισμού που γινόταν, και ζήτησε από την Δανία, την απέλαση του Ganetsky.
Η επανάληψη της επιχείρησης του 1905, για δημιουργία οικονομικού πανικού ,το 1916, απέτυχε να παράγει τα αναμενόμενα αποτέλεσματα. Το δίκτυο των πρακτόρων του Πάρβους κατάφεραν πάντως να ματαιώσουν την επίθεση του ρωσικού στόλου κατά του Τούρκογερμανικού, στον Βόσπορο το 1916, προκαλώντας σαμποτάζ στα ρωσικά πλοία.
Τον Μάρτιο του 1917 αποφασίστηκε η μεταφορά διά της Γερμανίας του Λένιν και 30 συντρόφων του, στη Ρωσία, με σφραγισμένο βαγόνι .