Όταν η Cia έγραφε την ελληνική Ιστορία το ΄50

Ο Τομ Καραμπεσίνης , ο Νίκος Πλουμπίδης, η ΕΔΑ,
ο Μπελογιάννης, οι Αεροπόροι και ο Παπάγος

του Σπύρου Χατζάρα

Στις 20 Δεκέμβριου του 1950, συνελήφθη στα Εξάρχεια, σε ένα σπιτάκι ιδιοκτησίας του Τάκη Καλοφωλιά, (του κατοπινού εκδότη της οικονομικής εφημερίδας ΕΞΠΡΕΣ), στην οδό Πλαπούτα, (που πηγαίνει από την Καλλιδρομίου στην Αλεξάνδρας) ο Νίκος Μπελογιάννης.
Το σπίτι του Καλοφωλιά, τότε φοιτητή και συνδέσμου του κόμματος , ήταν Γιάφκα του κομματικού μηχανισμού. Μαζί με τον Μπελογιάννη συνελήφθη και ο δημοσιογράφος Στάθης Δρομάζος.
Την επομένη συνελήφθη στο ίδιο σπίτι της οδού Πλαπούτα και η Έλλη Ιωαννίδου Παππά , στέλεχος της ΚΟΑ και σύνδεσμος του Μπελογιάννη.
Τον Μπελογιάννη είχε καταδώσει ο συνεργάτης της Ιντέλιτζεντ Σέρβις Νίκος Πλουμπίδης, που ειχε πάρει μεταγραφή στη από το 1948 στη Cia.
Οι άγγλοι παρέδωσαν τον Πλουμπίδη στον Τομ Καραμπεσίνη που γύρισε τον Ιούνιο του 1950 στην Ελλάδα σαν «σταθμάρχης» της CIA, για να οικοδομήσει την αμερικανοκρατία στον τόπο μας, όπως είχε χτίσει την Αγγλοκρατία ο παπα-Δημήτρης Μπάλφουρ.

Σκοπός της επιστροφής του Μπελογιάννη στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1950, ήταν η ανασυγκρότηση των οργανώσεων του παράνομου ΚΚΕ στην Αθήνα, και η αποκατάσταση του πολιτικού ελέγχου του μηχανισμού από τον Ζαχαριάδη, καθώς το Κόμμα είχε περιέλθει στον έλεγχο του «Γραφείου Εσωτερικού», του Νίκου Πλουμπίδη.
Οι Αμερικανοί , που επιδίωκαν να κάνουν την Ελλάδα «Μπανανιά» τους, όπως έλεγε ο Πιουριφόι και αποφάσισαν να συγκρουστούν με τα πειθήνια όργανα της αγγλικής πολιτικής για να διαμορφώσουν ένα καθαρά αμερικάνικο πλαίσιο πολιτικών εξελίξεων.
Έτσι, 6 μόλις μήνες από τη λήξη του εμφυλίου, προκηρύχθηκαν εκλογές
για τις 5 Μαρτίου 1950. Οι παλιοί ΕΑΜίτες και αριστεροί, που δεν είχαν εμπλακεί στον «εμφύλιο», παρακινήθηκαν από τον Καραμπεσίνη να κατέβουν στις εκλογές και ύστερα από διαβουλεύσεις δημιουργήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου η «Δημοκρατική Παράταξη». Μπήκαν «μπροστά», η ΕΛΔ του Τσιριμώκου, το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Σβώλου, οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι των Χατζήμπεη -Γρηγοριάδη και ο Ι. Σοφιανόπουλος που είχαν ήδη συνεργαστεί με το ΕΑΜ στο δημοψήφισμα του 1946.
Οι υπεύθυνοι της Δημοκρατικής Παράταξης, ήρθαν σε επαφή με τον Πλουμπίδη, που ενέκρινε τη συγκρότηση της, παρακάμπτοντας το Ζαχαριάδη.
Ο Νίκος Πλουμπίδης χωρίς την έγκριση του Ζαχαριάδη, έδωσε «γραμμή» για την «πριμοδότηση» ορισμένων υποψηφίων της «Δημοκρατική Παράταξης», στα αστικά κέντρα.
Ο Πλουμπίδης είχε περάσει στην αμερικανοκρατία. Για αυτό ο Ζαχαριάδης έστειλε τον Μπελογιάννη.
Οι εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 που διεξήχθησαν με το σύστημα της απλής αναλογικής του 1946 με μικρές τροποποιήσεις, (περιορισμός αριθμού εδρών από 354 σε 250), έδωσαν μια πολύ-κομματική ισοπαλία. Ψήφισαν , 1.696.146 άνδρες και ελαβαν: Το Λαϊκό Κόμμα του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 18,80%, το Κόμμα Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου 17,24%, η Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου (ΕΠΕΚ) του Νικόλαου Πλαστήρα 16,44% και το Κόμμα Γεωργίου Παπανδρέου 10,67%. Το παράνομο ΚΚΕ με τους συνεργάτες του συγκέντρωσε το 9,70% των ψήφων και έβγαλε 18 βουλευτές. Η Ανεξάρτητη Πολιτική Παράταξη των «Μεταξικών» Τουρκοβασίλη- Μανιαδάκη έλαβε το 8,15% και έβγαλε 16 βουλευτές, Πολιτική Ανεξάρτητη Παράταξη, το Μέτωπο Εθνικής Αναδημιουργίας του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του ναύαρχου Αλέξανδρου Σακελλαρίου πήρε 5,27% και έβγαλε 7 βουλευτές, ο αρχηγός του ΕΔΕΣ Ναπολέων Ζέρβας ως Εθνικόν Κόμμα Ελλάδος πήρε 3,65% και έβγαλε 7 βουλευτές, οι αγροτιστές Μυλωνάς-Μπαλτατζής 3 εδρες και ο Μαρκεζίνης πήρε 42.000 ψήφους και βγήκε μόνος του. Πρακτικά οι Κεντρώοι , Φιλελεύθεροι, Πλαστήρας και Γ. Παπανδρέου) έλαβαν συνολικό ποσοστό 44,3% και 136 έδρες συνολικά, ενώ μαζί τους μπορούσε να συνεργαστεί και ο Κεντροδεξιός Συνασπισμός «Εθνικής Αναδημιουργίας», οπότε έφθαναν τους 143. 

Οι αντικομουνιστές υπερίσχυσαν των Κομμουνιστών 11,8 έναντι 9,7 , και το πρώτο Κόμμα, με 18.8% έβγαλε «αγγελτήριο θανάτου».
Οι Κεντρώοι δεν τα βρήκαν και η κυβέρνηση Σοφοκλή-παναγιωτάκη Καταψηφίστηκε στις 15 Απριλίου.
Μετά την καταψήφιση της κυβέρνησης Σοφοκλή Βενιζέλου, η εντολή δόθηκε από τον Βασιλιά Παύλο στον αρχηγό της ΕΠΕΚ Νικόλαο Πλαστήρα με αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου και υπουργό Συντονισμού τον Τσουδερό.
Στις 21 Ιουλίου 1950 η Βουλή συνέστησε προανακριτική επιτροπή για να διερευνήσει τις κατηγορίες κατά του διεφθαρμένου φιλελεύθερου υπουργού Πάνου Χατζηπάνου για το σκάνδαλο των Πετρελαίων .
Ο Πλαστήρας πάντως αναγκάστηκε, να παραιτηθεί αμέσως μετά το λόγο που έβγαλε στην Τήνο , στις 15 Αυγούστου για τα «μέτρα επιείκειας» και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν.

Οι Δημοκρατικοί Αμερικανοί, που αρχικά είχαν δώσει το «πράσινο φως» για την άνοδο του Πλαστήρα στην εξουσία είχαν αλλάξει τακτική. Είχε μεσολαβήσει στις 25ης Ιουνίου ο Πόλεμος της Κορέας και πλέον ήθελαν πιστούς συμμάχους. Παράλληλα οι Αμερικανοί των Αθηνών , το κλιμάκιο της Cia και η «αμερικάνικη κλίκα » που θα ξεκοκάλιζε τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια του Σχεδίου Μάρσαλ, απαιτούσαν για να συνεχιστεί η βοήθεια στην Ελλάδα Κομμουνιστική απειλή .

Μετά τον Πλαστήρα ξαναέγινε πρωθυπουργός ο Σοφοκλής με αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου, η οποία έπεσε 19 ημέρες μετά το σχηματισμό της. Ακλούθησε νέα κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου τρικομματική .(Κόμμα Φιλελευθέρων , Παπανδρέου , και Λαϊκό Κόμμα, με αντιπροέδρους τον Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, που ονομάστηκε «Κυβέρνηση Εθνικής Συγκεντρώσεως» .Εξασφάλισε άνετη πλειοψηφία, (153 υπέρ, 43 κατά) αλλά ο βίος της διεκόπη μετά από 51 ημέρες, μετά την αποκάλυψη από τον τύπο του σκανδάλου του ΟΛΠ, και του σκανδάλου της πώλησης αδειών φορτηγών αυτοκινήτων από το υπουργείο Μεταφορών. και την αποχώρηση του Λαϊκού κόμματος από την κυβέρνηση.

Ακολούθησε νέα κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου-Παπανδρέου που πήρε ψήφο εμπιστοσύνης χάρη στην υποστήριξη της ΕΠΕΚ. Η υποστήριξη της ΕΠΕΚ έγινε δυνατή λόγω της ρητής δέσμευσης του πρωθυπουργού ότι στις 15 Απριλίου 1951 θα διεξαχθούν οι πρώτες μετά από μια σχεδόν εικοσαετία Δημοτικές εκλογές.

Η σύλληψή του Μπελογιάννη ανακοινώθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1951.
Οι αμερικανοί είχαν κουραστεί. Και ήδη είχαν βρει τον Άνθρωπο τους.
Ο πραξικοπηματίας Παπάγος, με τον ΙΔΕΑ, θα γινόταν Εθνάρχης λόγω κομμουνιστικής απειλής. Αυτός άλλωστε τους είχε «συντρίψει» τρία χρόνια νωρίτερα!

Κάπως έτσι ο Πλουμπίδης κατέδωσε τον Μπελογιάννη.

Στις 15 Απριλίου του 1951 έγιναν οι ελεύθερες δημοτικές και κοινοτικές εκλογές στις οποίες δόθηκε το δικαίωμα ψήφου στις Ελληνίδες και ο Μεταξικός Κοτζιάς βγήκε με 63%. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1951 έγιναν και πάλι εκλογές όπου ο Καραμπεσίνης και ο Πιουριφόι κατεβασαν στην Μπανανία τον Ελληνικό Συναγερμό του Στρατάρχου, με οργανωτή τον Μαρκεζίνη. Ήρθαν πρώτοι με 36,53% και έβγαλαν 114 βουλευτές από τους 258.
Ο Πλαστήρας αύξησε τη Δύναμη του κατά 7%, ανέβηκε στο 23,49% και έβγαλε 74 βουλευτές. Ο Βενιζέλος με 19,04 έβγαλε 57. Πλαστήρας και Βενιζέλος είχαν τη δεδηλωμένη με 131. Οπότε Παπάγος Καπούτ. Η ΕΔΑ με 10,57% έβγαλε 10 βουλευτες.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1951, ένα εκπαιδευτικό αεροπλάνο της Σχολής Ικάρων έκανε «σκληρή» προσγείωση κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης και την τελευταία στιγμή αποφεύχθηκε η συντριβή του. Λίγες ημέρες αργότερα σε αίθουσα της σχολής βρέθηκε γραμμένο σύνθημα υπέρ του παράνομου τότε ΚΚΕ. Ο αρχηγός ΓΕΑ, αντιπτέραρχος Εμμανουήλ Κελαϊδής, συσχέτισε τα δύο γεγονότα και διέταξε ένορκη προανάκριση.

Στην Αεροπορία η μάχη για τα οφίτσια ήταν μεγάλη. Ο αρχηγός της, υποπτέραρχος Μανώλης Κελαϊδής δεν προερχόταν από τη σχολή Ικάρων και σύντομα θα αποστρατευόταν. Θα τον διαδέχονταν κάποιος από την πρώτη τάξη της Σχολής, του 1931. Τα μέλη του ΙΔΕΑ που προέρχονταν από την Αεροπορία ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία από άλλες σχολές και δεν ήθελαν αυτή την εξέλιξη. Τα γεγονότα τους δικαίωσαν. Το δήθεν κομμουνιστικό σαμποτάζ στην Αεροπορία κράτησε τον Κελαϊδή και τους συνεργάτες του στις θέσεις τους μέχρι το 1955.

Στις 19 Οκτωβρίου 1951, 8 ημέρες πριν την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης Πλαστήρα -Σοφοκλή Βενιζέλου, ξεκίνησε στο Στρατοδικείο η δίκη των 93 Κομμουνιστών. Τέσσερεις μέρες μετά, στις 23 Οκτωβρίου 1951, συνελήφθη στον Πειραιά ο δικηγόρος Δημήτρης Μπάσης που ήταν περιφρουρημένο μέλος του κόμματος και είχε επαφές μόνο με τον Πλουμπίδη και την Ιωαννίδου.

Ενώ διεξαγόταν η δίκη Μπελογιάννη και ήταν σαφές ότι ο Πλαστήρας δεν θα επέτρεπε τις εκτελέσεις , ο πράκτωρ Πλουμπίδης έδωσε την διεύθυνση των ασυρμάτων του Ζαχαριάδη. Τη νύχτα της 13ης προς 14η Νοεμβρίου του 1951, όργανα της Ασφάλειας Αθηνών, με επικεφαλής τον υπουργό εσωτερικών Κωνσταντίνο Ρέντη, συνέλαβαν στη βίλα ΑΥΡΑ, στη Γλυφάδα τον Ηλία Αργυριάδη. Την επόμενη, 15 Νοεμβρίου, περικυκλωμένος από τις δυνάμεις ασφαλείας, αυτοκτόνησε στην κρύπτη του σπιτιού της Καλλιθέας στην οδό Λυκούργου 39 ο επικεφαλής του κλιμακίου των ασυρμάτων του Ζαχαριάδη Νίκος Βαβούδης και πιάστηκαν ο Νίκος Καλούμενος, παλαιό στέλεχος του ΚΚΕ, και μέλη της οικογένειάς του.
Μια μέρα μετά, στις 16 Νοεμβρίου 1951, στις 3 το πρωί, το στρατοδικείο ανακοίνωσε την απόφασή του για την υπόθεση Μπελογιάννη. Δώδεκα από τους κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ήταν ο Ν. Μπελογιάννης, η Ε. Ιωαννίδου, ο Στ. Γραμμένος, ο Δ. Καλοφωλιάς, η Θ. Γεωργιάδου, η Αφρ. Μανιάτη, ο Αθ. Κανελλόπουλος, ο Δ. Κανελλόπουλος, ο Π. Παπανικολάου, ο Στ. Δρομάζος, η Καλ. Παπαδοπούλου και η Λ. Κόττου.

Την επόμενη, ο Νικόλαος Πλαστήρας, υποστηρικτής της «Εθνικής συμφιλίωσης», δήλωσε ότι κανείς από τους κατηγορούμενους δε θα εκτελεστεί. Για να ανατραπεί δημοκρατικά ο Πλαστήρας, που είχε εκλεγεί πρωθυπουργός υποσχόμενος μέτρα κατευνασμού, έπρεπε να εμφανιστεί ως άμεσος ο κομμουνιστικός κίνδυνος.

Οι Αμερικάνοι ήθελαν καταδίκες σε θάνατο, και εκείνοι, που κινούσαν τα νήματα της υπόθεσης ήσαν ο Ελληνοαμερικάνος πράκτορας Θωμάς Καραμπεσίνης και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Πιουριφόι.

Έτσι στήθηκε η υπόθεση των αεροπόρων μαζί με την υπόθεση της Κατασκοπίας, που εξελίχτηκαν παράλληλα .Οι Κομμουνιστές απειλούσαν πλέον το προπύργιο του Ελευθέρου Κόσμου και από μέσα κι απ έξω από το παραπέτασμα . Για αυτό χρειαζόταν σίγουρη κυβέρνηση, (Παπάγος) και ο Στρατός να παρέμενε ο εγγυητής του καθεστώτος.

Στις αρχές του 1952, άρχισαν οι ανακρίσεις για την διείσδυση των κομμουνιστών στο στράτευμα, με σκοπό τη διενέργεια σαμποτάζ και άλλων υπονομευτικών ενεργειών, με γενικό συντονισμό του Ρόμπερτ Ντρίσκολ και του Τομ Καταμπεσίνη που ήταν σε διαρκή επαφή με την ΚΥΠ και την Γεν Ασφάλεια, και τους δίδασκε την αμερικανική «τεχνική» ανακρίσεων, και ψυχολογικών πιέσεων κλπ. Σύντομα στοιχειοθετήθηκαν τα πρώτα κατηγορητήρια για 15 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, αλλά και πέντε ιδιώτες.
Οι κατηγορούμενοι ομολόγησαν την ενοχή τους ύστερα από βασανιστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πέθανε ένας εξ αυτών, ο καθηγητής μαθηματικών Χρήστος Δαδαλής.
Στις 8 Ιανουαρίου 1952 ο Δ Μπάτσης μεταφέρθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου τον ανέκρινε προσωπικά ο ίδιος ο υπουργός με την βοήθεια των ανώτερων αστυνομικών διευθυντών Πανόπουλου, Λιαρομάτη και Ρακιτζή. Τι ζητούσαν από τον Μπάτση; Να δεχτεί ομολογήσει ότι ήταν ο «συνδετικός κρίκος» στην «υπόθεση των ασυρμάτων» και στην «υπόθεση της Αεροπορίας». Τον ήθελαν να «δηλώσει» ότι καθοδηγούσε τον «πυρήνα» στην Αεροπορία.

Οι εμπνευστές της σκευωρίας , η Cia και οι ανώτεροι αξιωματικού του γραφείου Α2 του ΓΕΑ έπρεπε όμως να κατασκευάσουν και ένα πιο σοβαρό επεισόδιο από εκείνο της δολιοφθοράς του αεροπλάνου. Αυτό ήταν απαραίτητο, για να φανούν στα μάτια της κοινής γνώμης ως άγρυπνοι φρουροί ενάντια σε κάθε «κομμουνιστική επιβουλή», και να πουλήσουν την ιστορία στον χαζό αμερικανό , προκειμένου να ενισχυθεί στρατιωτικά η «ασπίδα του ελεύθερου κόσμου στα Βαλκάνια».
Ο Ρόμπερτ Ντρίσκολ, ο Τομ Καταμπεσίνης και οι αξιωματικοί και μέλη του ΙΔΕΑ Πέτρος Μητσάκος και Αντώνης Σκαρμαλιωράκης διάλεξαν τον Ίκαρο Νίκο Ακριβογιάννη, που ήταν τέως ΕΠΟΝίτης, και τον έστειλαν σε Εθνική Αποστολή στην Αλβανία. Τον εκπαίδευσαν οι Αμερικανοί στη Θεσσαλονίκη και τον έστειλαν στην Αλβανία, όπου θα δήλωνε κομμουνιστής και θα ερχόταν σε επαφή με τους εξόριστους του Δημοκρατικού Στρατού. Από εκεί θα άρχιζε η αποστολή του. Αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελαν ένα κατάσκοπο μεταξύ των Ελλήνων κομμουνιστών στην Αλβανία. Ήθελαν έναν κομμουνιστή που τόσκασε στην Αλβανία! Ήθελαν μια καλή ιστορία για την «άλωση» των Ενόπλων Δυνάμεων από τους κομμουνιστές!

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952 άρχισε στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών η δεύτερη δίκη Μπελογιάννη με 29 κατηγορούμενους. Η απόφαση βγήκε στις 8 Μαρτίου. 8 σε θάνατο (μεταξύ αυτών και ο Μπάτσης), 4 σε ισόβια.

Στις 7 Απριλίου 1952, ο 23χρονος Ίκαρος Ακριβογιάννης , με ένα μονοκινητήριο τύπου «Χάρβαρντ», άφηνε την Αθήνα για την Αλβανία. Μέχρι τα σύνορα τον συνόδευσαν με άλλο αεροπλάνο δύο άνθρωποι της CIA. Ο Ντόσλεϊ Κλαρκ κι ο Τομ Καραμπεσίνης. Έτσι έδεσε το γλυκό.

Στις 19 Αυγούστου 1952 ο Πιουριφόρι ανακοίνωσε ότι οι επόμενες εκλογές θα γινόντουσαν με πλειοψηφικό.

Η Δίκη των Αεροπόρων ξεκίνησε στις 22 Αυγούστου 1952, στο Διαρκές Αεροδικείο Αθηνών. Η απόφαση εκδόθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1952 και προέβλεπε δύο θανατικές καταδίκες, βαριές ποινές φυλάκισης, αλλά και δύο αθωώσεις.
Οι εκλογές έγιναν στις 16 Νοεμβρίου 1952 και βγήκε (επιτέλους) ο Παπάγος.... με τα Τσαρούχια.