Η Αποθέωση του Σπύρου Χατζάρα στο Ηράκλειο στις 21 Μαίου1989

 

21 Μάϊου 1989 . ΄'Ολος ο νομός του Ηρακλείου αλλά και τα Χανιά και το Ρέθυμνο και το Λασίσθι που είχαν έρθει 

για τη βραδινή προεκλογική συγκέντρωση, αποθέωσαν τον Αντρέα. 

Πριν την άφιξη του Αντρέα όμως αποθέωσαν το δημοσιογράφο της ΕΡΤ Σπύρο Χατζάρα που έκανε το ρεπορτάζ των εγκαινίων.

Το αναγκαστικό δάνειο του 1942 και οι νέο-εφιάλτες ελληνόφωνοι δοσίλογοι πολιτικοί

Στις 14 Μαρτίου 1942 υπογράφηκε στη Ρώμη από τους πληρεξούσιους της Ιταλίας και της Γερμανίας στην Ελλάδα, Πελεγκρίνο Γκίτζι, και Γκύντερ Αλτενμπουργκ , η διακρατική συμφωνία μεταξύ του Ιταλικού Βασιλείου και του Γερμανικού Ράιχ για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων της κατεχόμενης Ελλάδας. 

 Η Συμφωνία της 14ης Μαρτίου 1942, ηταν από πλευράς Διεθνούς Δικαίου μια Νόμιμη Διεθνής Σύμβαση, και ήταν η κατάληξη της ιταλογερμανικής Δημοσιονομικής Συνδιάσκεψης εμπειρογνωμόνων, που άρχισε τον Ιανουάριο του 1942 στη Ρώμη. 

Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Η γερμανική απαίτηση για υψηλές πληρωμές από την Ελλάδα, οδηγούσε σε αδιέξοδο τη Διάσκεψη και τότε ο Ιταλός τραπεζίτης και οικονομικός πληρεξούσιος της Ιταλίας στην Ελλάδα, Ντ’Αγκοστίνι, πρότεινε, σύμφωνα με τα πρακτικά, τη λύση του δανείου. Δηλαδή δαπάνες κατοχής πέρα από ένα ποσό θα ήσαν αναγκαστικό δάνειο από την Ελλάδα προς την Γερμανία και την Ιταλία. Η σχετική δανειακή συμφωνία υπογράφηκε στις 14.3.1942 από τους Άλτενμπουργκ και Γκίτζι.

Σύμφωνα μ’αυτήν: Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούτο κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2). Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος , άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονταν στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, δάνειο της Ελλάδας σε δραχμές προς αυτές (άρθρο 3). Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4). Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5). Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματική διακοίνωση 160/23.3.1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του Νο4/6406/461/23. 3.1942. 

Δηλαδή με επίσημα διεθνή διπλωματικά έγκραφα. Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρεις τροποποιήσεις με κοινή βούληση και ελευθέρα βούληση των κατακτητών. Αυτές μετέτρεψαν την αρχική αναγκαστική σύμβαση. 

 Στις 2.12.1942 υπογράφηκε ανάμεσα στις κυβερνήσεις Γερμανίας, Ιταλίας και της κατεχόμενης Ελλάδας νέα διακρατική συμφωνία που περιείχε τα εξής νέα στοιχεία: α) Τα ποσά του δανείου είναι συμβολικώς αναπροσαρμοζόμενα, δηλαδή είναι διατυπωμένα σε σταθερό νόμισμα. 

β) Ο δανεισμός θα σταματούσε την 1η Απριλίου 1943, οπότε και θα άρχιζε η άτοκη επιστροφή του δανείου, ανεξάρτητα, δηλαδή, από το πότε θα έληγε ο πόλεμος. γ) Αντί των 1,5 δισ. δραχμών μηνιαίως της προηγούμενης συμφωνίας (14.3.1942), οι δαπάνες κατοχής αυξάνονται στο ποσό των 8 δισ. δραχμών μηνιαίως. 

Τα επιπλέον ποσά «...θα άγωνται εις χρέωσιν, υπό της Τραπέζης της Ελλάδος, των κυβερνήσεων Ιταλίας ή Γερμανίας...». 

δ) Οι λογαριασμοί αυτοί θα πληρώνονταν από τον Απρίλιο 1943 σε μηνιαίες δόσεις που θα αντιστοιχούσαν στο 10% του συνόλου του εν λόγω λογαριασμού την 31η Μαρτίου 1943. Πάντως, διατηρήθηκε η ρήτρα ότι το δάνειο αυτό ήταν άτοκο. Νέα συμφωνία ανάμεσα στους κατακτητές και τον κατεχόμενο υπογράφηκε στις 18.5.1943. 

Με τη νέα τροποποίηση : α) Καταργήθηκε ο περιορισμός του ανώτατου ορίου των προκαταβολών, δηλαδή των 8 δισ. δραχμών κατά μήνα, που θέσπιζε η πρώτη τροποποίηση της 2.12.1942. 

β) Εκτός του τιμαρίθμου τροφίμων, που ορίζει η συμφωνία της 2.12.1942, θα λαμβάνονται υπ' όψιν και άλλοι τρεις τιμάριθμοι: των ημερομισθίων, των οικοδομικών υλικών και των καυσίμων, όπως ειδικότερα ορίζεται στην τελευταία αυτή συμβατική τροποποίηση. 

Και γ) η συμφωνία ίσχυε από 1.4.1943. Ο επιτετραμμένος του Ράϊχ στην Αθήνα, πρέσβης Φον Γκρέβενιτς, στις 12 Οκτωβρίου 1944, πριν εγκαταλείψει την ελληνική πρωτεύουσα, επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη, τον αποχαιρέτισε και για να προστατεύει τα συμφέροντα του Ράϊχ, από μελλοντικές ελληνικής διεκδικήσεις, του επέδωσε «Νότα», στην οποία υπολόγιζε το σύνολο του υπολοίπου του δανείου ως τις 12 Οκτωβρίου 1944 σε 476.000.000 χρυσά προπολεμικά μάρκα. Το έγγραφο Φον Γκρέβενιτς, θα πρέπει να βρίσκεται στα Αρχεία του ελληνικού Κράτους, εάν δεν το …εξαφάνισαν. 

 Η Τράπεζα της Ελλάδος, στον πρώτο μεταπολεμικό ισολογισμό της, σε εφαρμογή του Αναγκαστικού Νόμου 18 της 19ης Νοεμβρίου 1944, ενέγραψε ως υπόλοιπο 4,5 εκατ. χρυσές λίρες Αγγλίας. Αυτά τα 476 εκ. χρυσά μάρκα, η 4,5 εκατ. χρυσές λίρες Αγγλίας, σε σημερινές τιμές υπολογίζονται σε 54-60 δις ευρώ, πλέον των τόκων. Αυτό το χρέος, οι διαδοχικές δωσίλογες ελληνικές κυβερνήσεις, δεν μπορούσαν να το διαγράψουν, επειδή η Ελλάδα δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος. Μπορούσαν μόνο να μην το διεκδικούν. Και αυτό έκαναν… 

 Η ριζική μείωση του χρέους της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας , (ΟΔΓ), με την σύμβαση του Λονδίνου του 1953, που την υπέγραψε η Ελλάδα, δεν αφορά στο Αναγκαστικό Κατοχικό Δάνειο, αλλά ούτε η Σύμβαση μεταξύ Ελλάδος και Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της 18ης Μαρτίου 1960, που υπέγραψε στην Βόννη ο τότε Έλληνας πρέσβης Θεόδωρος Υψηλάντης και η οποία κυρώθηκε το 1961, έλυσε το γερμανικό πρόβλημα. 

 Εκείνη η σύμβαση προέβλεπε ότι, «διά της προβλεπομένης πληρωμής ρυθμίζονται οριστικώς άπαντα τα ζητήματα τα αναφερόμενα στις σχέσεις Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας προς την Ελλάδα, μη θιγομένων ενδεχομένων νόμιμων απαιτήσεων Ελλήνων υπηκόων…». Δηλαδή έμεινε απ΄έξω το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, και οι υποχρεωτικά και καταναγκαστικά εργασθέντες, που ΕΠΡΕΠΕ όμως να κάνουν α τ ο μ ι κ έ ς προσφυγές. Το Αναγκαστικό Δάνειο, δεν καλύφθηκε ούτε από την προφορική παραίτηση του Κουφού «Εθνάρχου» προς τον (τότε καγκελλάριο) Αντενάουερ τον Νοέμβριο του 1958, διότι η Ελλάδα δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος, στην αρχική σύμβαση. Και επειδή προϋπόθεση για την εξόφληση του δεν είναι η υπογραφή συνθήκης ειρήνης, δεν το καλύπτει ούτε η σύμβαση 2+4 του 1990. 

 Όλα αυτά τα χρόνια οι διαδοχικές δωσίλογες ελληνικές κυβερνήσεις τηρούσαν «Σιγή ιχθύος». Μόνο στις 14-11-1995 εγινε μια ρηματική διακοίνωση της Ελλάδας, μέσω του πρέσβη στη Βόνη, Ιωάννη Μπουρλογιάννη, με την οποία η Αθήνα ζητούσε έναρξη διαπραγματεύσεων και για το κατοχικό δάνειο 

 Οι Γερμανοί απέρριψαν το ελληνικό διάβημα με το επιχείρημα της παραγραφής «μετά πάροδο 50 ετών» και με το ζήτημα των «επανορθώσεων» που « απώλεσε τη δικαιολογητική του βάση» Και τόνισαν ότι, «ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να προσδοκά η ελληνική κυβέρνηση ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα προσέλθει σε συνομιλίες για το θέμα αυτό». Το ζήτημα όμως του Δανείου δεν είναι πολιτικό, και δεν υπόκειται σε παραγραφή, διότι δε προβλέπει παραγραφή η σύμβαση της Ρώμης. Η οφειλή από το Δάνειο είναι εμπράγματη οφειλή και η ικανοποίηση της αξίωσης μας μπορεί να γίνει δικαστικά και όχι πολιτικά. Δηλαδή χρειάζεται ΑΓΩΓΗ και ΟΧΙ διαπραγματεύσεις. 

 Τα πράγματα γίνονται χειρότερα για το Βερολίνο επειδή ο Βίλλυ Μπράντ στα πλαίσια της «Οστ Πολιτικ», αναγνώρισε και εξόφλησε τα αντίστοιχα αναγκαστικά δάνεια που είχαν επιβληθεί στην Πολωνία και την Γιουγκοσλαβία. Επομένως υπάρχει και η ρήτρα αποτιμήσεως που αποδέχτηκε η Γερμανική κυβέρνηση. 

 Ο Σακάτης για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, έδωσε εντολή στους νομικούς του να προετοιμάσουν «απάντηση», και η «Επιτροπή Ιστορικών» του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών, που από το 2009 ερευνά τον ρόλο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών στο Γ’ Ράιχ, κατέληξε ότι το «φερόμενο αναγκαστικό δάνειο», «δεν υπήρξε ποτέ». 

Στο πόρισμα που εδόθη πρόσφατα στην δημοσιότητα ο ιστορικός συνεργάτης του Σακάτη, Γιούργκεν Κίλιαν επισημαίνει σε 24 σελίδες: 

«Το φερόμενο «αναγκαστικό δάνειο» της Ελλάδας ύψους 476 εκατομμυρίων μάρκων του Ράϊχ είναι άκρως επίμαχο.Το υποτιθέμενο δάνειο δεν υπήρξε ποτέ. Αντιθέτως, στόχος των υπαλλήλων του υπ. Οικονομικών του Ράϊχ, ήταν να μην αφήσουν την ελληνική οικονομία να καταρρεύσει, διότι μόνο μια λειτουργική κρατική οικονομία μπορούσε να παράσχει τα μέσα που απαιτούνταν για να καλυφθεί το κόστος της κατοχής». 

 Κ α τ α λ ά β α τ ε; Μας βοήθησαν και τότε όπως και τώρα.

 Το ζήτημα είναι, ότι έχουν για 70 χρόνια δωσίλογες κυβερνήσεις και ρουφιάνους που παραμυθιάζουν τον χαζό λα(γ)ό με την διεκδίκηση των Γερμανικών Επανορθώσεων. Ένα δάνειο που πρέπει να πληρωθεί υπάρχει. Όλα τα άλλα είναι μ π ο ύ ρ δ ε ς . Εκ του πονηρού. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

Τα 6 βιβλία του Σπύρου Χατζάρα με 90 ευρώ μαζί με τα ταχυδρομικά και την αντικαταβολή

Για 200 χρόνια μετά την Επανάσταση κάθε Έλληνας έχει το δικαίωμα να μάθει την Αλήθεια για το «Ποιοι» οργάνωσαν την Παλιγγενεσία, και την Επανάσταση και ποιοι ήταν και είναι οι Εφιάλτες. 

 Για τα 200 χρόνια, από το 1821, «Η τελετουργική εκτέλεση του Ιωάννη Καποδίστρια»,

«Η «Επανάσταση των Φιλογενών» και το «Πατριωτικό Δοκίμιο» ,με πενήντα ευρώ, (μαζί με τα ταχυδρομικά), ταξιδεύουν με τα ΕΛΤΑ σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. 

Και τα 6 βιβλία μου,

 Δηλαδή, μαζί με την

 -«Η Κόκκινη Συμφωνία και οι Περιούσιοι ΑΘΕΑΤΟΙ», 

-« Το Εβραϊκό Ζήτημα», 

και το - «ΕΑΜ -ΕΛΑΣ- ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ» 

 Με 90 ευρώ. 

 Οι παραγγελίες στο 6944 279 798 και στο deltio11@gmail.com 

24 Φεβρουαρίου / 5 Μαρτίου ο Μονόχειρ κυκλοφόρησε από το Ιάσιο προς το «Πανελλήνιο», , την επαναστατική του προκήρυξη , με τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», με την οποία καλούσε τους Έλληνες να επαναστατήσουν , υποσχόμενος «Σύνταγμα» και «Εκλογές», και την οποία κοινοποίησε στις ευρωπαϊκές Αυλές.

«Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», και  

«Εν τούτω Νίκα» 

Στις 24 Φεβρουαρίου 1821 , (με το Ιουλιανό), 5 Μαρτίου, (με το νέο) , ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κυκλοφόρησε από το Ιάσιο την επαναστατική του προκήρυξη, προς το «Πανελλήνιο», με τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», με την οποία καλούσε τους φίλους της Πατρίδος στα Όπλα. «Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι, η Πατρίς Μάς Προσκαλεί!», έλεγε, υποσχόμενος «Σύνταγμα» και «Εκλογές». 

Ο Υψηλάντης κοινοποίησε την προκήυρηξηστις ευρωπαϊκές Αυλές, Ο «Τάταρος», (Ταχυδρόμος), που την μετέφερε την προκήρυξη και την παραίτηση του Υψηλάντη από το ρωσικό στρατό, προς τον Καποδίστρια και τον Τσάρο που ήσαν στο Τροπάου, πέρασε από την Βιέννη στις 10 Μαρτίου. Έκανε δηλαδή δυο μέρες από το Ιάσιο. Η προκήρυξη έφτασε στον Ρώσο πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη Γκριγκόρι Στρογγανόφ , σε 5 ημέρες. Την 1η/13η Μαρτίου 1821. 

 Μετά την πρώτη προκήρυξη προς το Πανελλήνιον, ο Υψηλάντης εξέδωσε αυθημερόν και την προκήρυξη «προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών» , ως Γενικός Επίτροπος της Αρχής με τίτλο «Εν τούτω Νίκα». 

 Η προκήρυξη του Υψηλάντη «προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών» αποτελεί την καλύτερη γραπτή απόδειξη για στην ανυπαρξία της «Φιλικής Εταιρείας» που εφηύρε ο Μινχάουζεν-Φιλήμων την πρωταπριλιά του 1834 με απαίτηση της Στοά. «Προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών», μίλησε ο Γενικός Επίτροπος της Εταιρείας. 

 Το πολιτικό μέλλον της Ελευθέρας Ελλάδος συζητήθηκε για πρώτη φορά από την παρέα των συνωμοτών-επαναστατών που ετοίμαζε από τα Επτάνησα την απελευθέρωση στο πλαίσιο του Ρωσο-τουρκικού πολέμου του 1806. Τότε κατά την σύνταξη του Ελληνικού Μανιφέστου, της Ελληνικής Νομαρχίας, τέθηκαν τα ζητήματα αν το ελεύθερο κράτος θα ήταν Δημοκρατία, αν θα είχε βασιλιά και ποιον, αν θα είχε Σύνταγμα και ποιο, αν θα ήταν ανεξάρτητο ή αυτόνομη ηγεμονία υπό την κηδεμονία άλλης δύναμης και ποιας. 

 Η συζήτηση των «Φιλογενών» που περιελάμβαναν και αριστοκράτες όπως ο Καποδίστριας και «Γιακωβίνους» δεν κατέληξε σε συμφωνία, και το άφησαν για αργότερα. Στην «Ελληνική Νομαρχία» διατυπώθηκε μια αμφίσημη θέση στο ζήτημα της Δημοκρατίας και της Αριστοκρατίας μετά τη Νίκη της επανάστασης.

 «Η Νομαρχία, αδελφοί μου –έγραφε- ευρίσκεται τόσον εις τη δημοκρατία καθώς και εις την αριστοκρατία, αι οποίαι εις άλλο δεν διαφέρουν, ειμή μόνον. ότι η μεν δημοκρατία κλίνει εις την αναρχία, η δε αριστοκρατία εις την ολιγαρχία. Επειδή όμως και εις τας δύο αυτάς διοικήσεις σώζεται η ελευθερία, η εκλογή είναι αδιάφορος. Όθεν, κατά το πλήθος του λαού και κατά το κλίμα ποτέ μεν προτιμάται η μίαν, ποτέ δε η άλλη». 

Αυτός ήταν ένας συμβιβασμός, του οποίου η πολιτική βάση διατυπωνόταν ήδη από τον Θούριο. (στίχ. 27, «γιατί κ' η αναρχία ομοιάζει την σκλαβιά») .

 Το «Ελληνικό Μανιφέστο», επεξηγούσε ότι, «εις την αναρχίαν ελεύθεροι είναι μόνον οι ισχυρότεροι, εις την Μοναρχία εις, ουδείς εις την Τυραννίαν και όλοι εις την ΝΟΜΑΡΧΙΑΝ». Επομένως ελευθερία υπάρχει και εις την «Δημοκρατία» και εις την Αριστοκρατία, αρκεί να υπάρχει «Νομαρχία», αφού, «Ελευθερία είναι η υπακοή εις τους νόμους», τους οποίους οι πολίτες «διέταξαν οι ίδιοι, έτσι ώστε, «υπακούοντάς τους ο καθείς υπακούει εις την θέλησίν του και είναι ελεύθερος». 

 Το ίδιο θέμα το συζητούσαν για εβδομάδες, την άνοιξη του 1820, στην Αγ. Πετρούπολη, όταν ο Καποδίστριας προσέφερε το ελληνικό στέμμα , στον Αλέξανδρο Υψηλάντη. 

Στην ομάδα με την οποία συζητούσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήσαν, τα αδέλφια του, ο Γεώργιος , (που διέμενε επίσης στην Αγ. Πετρούπολη) και ο Νικόλαος, που είχε ανέβη από την Οδησσό, μαζί με τους Κωνσταντίνο Κατακάζη και Γ. Λασσάνη, ο εξάδελφος του και πολιτικός του σύμμαχος, Ιωάννης Μάνος , ο γιατρός από την Οδησσό, Πέτρος Ηπίτης, που ήταν ήδη «Φιλογενής» από το 1816, και ο οποίος αργότερα συνόδευσε τον Υψηλάντη μαζί με τον Ξάνθο και τον Μάνο στο ταξίδι στη Μόσχα, αναλαμβάνοντας αμέσως μετά, τον ρόλο του «Αποστόλου των Εθνών» της Επανάστασης, και ο οποίος κουράριζε τον Αλ. Υψηλάντη. 

 Ο Υψηλάντης έφυγε από την Αγία Πετρούπολη ως μέλλων βασιλεύς των Ελλήνων. 

 Η Ουσία της Παλιγγενεσίας ήταν ο Έλληνας βασιλιάς, που δεν θα άφηνε περιθώρια για Όθωνες , Λεοπόλδους και Γκλίξμπουργκ. 

Και ο Υψηλάντης ήταν από Βασιλική Γενιά. Στο Κείμενο της επαναστατικής προκήρυξης που εξέδωσε και με το οποίο καλούσε εκ μέρους της πατρίδος τους Έλληνες στα Όπλα, θα έπρεπε Αυτός, ως κληρονόμος των Παλαιολόγων και των Κομνηνών, εκφράζοντας την συνέχεια, να ομιλήσει εκ μέρους του Έθνους. 

Ακριβώς, όπως μίλησε ο Κολοκοτρώνης στον Χάμιλτον. «Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα». 

Στην προκήρυξη προς του Έλληνες της Μολδοβλαχίας αυτή η λογική της «Συνέχειας» εκφράστηκε πλήρως.’ Ο Υψηλάντης μίλησε σαν τον Μέγα Κωνσταντίνο. «Εν τούτω Νίκα». Ιδού η φίλη ημών πατρίς Ελλάς ανυψώνει μετά Θριάμβου τας προπατορικάς της σημαίας! Ο Μωρέας, η Ηπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, ή Βουλγαρία, τα νησιά του αρχιπελάγους, εν ενί λόγω η Ελλάς άπασα έπιασε τα όπλα, δια να αποτινάξη τον βαρύν ζυγόν των βαρβάρων, και ενατενίζουσα εις το μόνον νικητήριο όπλον των ορθοδόξων, τον τίμιον λέγω και ζωοποιόν Σταυρόν, κράζει μεγαλοφώνως υπό την προστασίαν μεγάλης και κραταιάς Δυνάμεως: Εν τούτω τω σημείω νικώμεν! Ζήτω η ελευθερία!» .

Τα κείμενα αυτά ήταν έτοιμα από καιρό. Δεν γράφτηκαν στο πόδι. Αντίθετα «στο πόδι» συμπληρώθηκε η προκήρυξη, «Μάχου υπέρ Πίστεως και πατρίδος», η οποία απέκτησε μεγάλη Ιακωβίνικη Επιρροή.

 Για χρόνια μελετώ και προσπαθώ να εντοπίσω τα πρόσωπα που επέφεραν τις καταστροφικές αλλαγές.

 Η ευθύνη βεβαίως είναι του Αλέξανδρου Υψηλάντη που την υπέγραψε και των αδελφών του. Η προκήρυξη ξεκίναγε "στραβά", με τον παραλληλισμό με τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις. 

 « Πρὸ πολλοῦ οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης, πολεμοῦντες ὑπὲρ τῶν ἰδίων Δικαιωμάτων καὶ ἐλευθερίας αὐτῶν, μᾶς ἐπροσκάλουν εἰς μίμησιν, αὐτοί, καίτοι ὁπωσοῦν ἐλεύθεροι, ἐπροσπάθησαν ὅλαις δυνάμεσι νὰ αὐξήσωσι τὴν ἐλευθερίαν, καὶ δι’ αὐτῆς πᾶσαν αὐτῶν τὴν Εὐδαιμονίαν». 

Ενώ στην προκήρυξη για τους Έλληνες ανέφερε απλά «μετά τόσων αιώνων οδύνας απλώνει πάλιν ο Φοίνιξ της Ελλάδος μεγαλοπρεπώς τας πτέρυγας του, και προσκαλεί υπό την σκιάν αυτού τα γνήσια και ευπειθή τέκνα της!». 

Η Ελληνική Επανάσταση ήταν εθνικοαπελευθερωτική δεν ήταν ταξική δια την «Ευδαιμονίαν». 

Και λίγες γραμμές πιο κάτω, αναφερόταν στους «διεθνιστές γάλλους και γερμανούς του Ναπολέοντα» του οποίους είχαν σκεφτεί να προσλάβουν, αλλά αυτό δεν είχε καμιά θέση στην διακοίνωση προς τον Τσάρο. «πολλοὶ ἐκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν ἔλθη, διὰ νὰ συναγωνισθῶσι μὲ ημᾶς». 

Πιο κάτω έλεγε το αυτονόητο. « Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον Ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον, δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν! λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ὰσεβῆ τῶν ἀσεβῶν Καταφρόνησιν. Μεταξὺ ἡμῶν εὐγενέστερος εἶναι, ὅστις ἀνδρειοτέρως ὑπερασπισθῆ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος, καὶ ὠφελιμοτέρως τὴν δουλεύση». Αυτό ήταν το ετοιμο και κείμενο. 

Και ξαφνικά παρενεβλήθη εντελώς άσχετα το εδάφιον περί εκλογών και Συντάγματος, που κατάστρεψε τον Υψηλάντη και την Επανάσταση. 

«Τὸ ἔθνος συναθροιζόμενον θέλει ἐκλέξη τοὺς Δημογέροντάς του, καὶ εἰς τὴν ὕψιστον ταύτην Βουλὴν θέλουσιν ὑπείκει ὅλαι μας αἱ πράξεις.» 

Η προκήρυξη συνέχιζε ομαλά λέγοντας: «Ἂς κινηθῶμεν λοιπὸν μὲ ἕν κοινὸν φρόνιμα, οἱ πλούσιοι ἂς καταβάλωσιν μέρος τῆς ἰδίας περιουσίας, οἱ ἱεροὶ ποιμένες ἂς ἐμψυχώσωσι τὸν λαὸν μὲ τὸ ἴδιόν των παράδειγμα, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι ἂς συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα». 

Αν την ξαναδιαβάσουμε χωρίς την παράγραφο των εκλογών και της αγγλικής «Συνταγματικής Δημοκρατίας», αμέσως καταλαβαίνουμε ότι αυτό το εδάφιο είναι «μπάλωμα». 

Αλλά, ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Στις 24 Φεβρουαρίου/5 Μαρτίου 1821, η Ελλάδα δεν χρειαζόταν προκήρυξη εκλογών για την εθνοσυνέλευση της «Δημοκρατίας του Μάιντς», αλλά ένα Εθνάρχη, που θα ομιλούσε εκ μέρους του Έθνους. 

 Λίγο πιο κάτω η προκήρυξη έλεγε: «Ποῖοι μισθωτοὶ καὶ χαῦνοι δοῦλοι τολμοῦν να αντιπαραταχθώσιν ἀπέναντι λαοῦ, πολεμοῦντος ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἀνεξαρτησίας; Μάρτυρες οἱ Ἡρωικοὶ ἀγῶνες τῶν προπατόρων μας». 

Σε αυτό προστέθηκε « Μάρτυς ἡ Ἰσπανία, ἥτις πρώτη καὶ μόνη κατετρόπωσε τὰς ἀηττήτους φάλαγκας ἑνὸς τυράννου». 

Η Ισπανία δεν αναφερόταν για τον πόλεμο της Ιβηρικής αλλά για την εξέγερση του «Φιλελευθερου» τέκνου των Ρότσιλντ, στρατηγού Ραφαέλ ντελ Ριέγκο, που πήρε «Φιλελεύθερο Σύνταγμα» από τον Φερδινάνδο, και δανεικά από το Λονδίνο. 

Το κλείσιμο της προκήρυξης με του «Τυραννοκτόνους» μπλα-μπλά, κλπ, ηταν επίσης εμβόλιμη, τσόντα, διότι οι Έλληνες δεν εξηγέρθησαν εναντίον του πολιτεύματος αλλά εναντίον του κατακτητή. 

Εάν δηλαδή ο Τούρκος είχε συνταγματική μοναρχία και πολίτευμα «μέγκλα», ( made in England), ο Έλληνες θα έπρεπε να είναι ευτυχείς; 

 Συμπερασματικά διαπιστώνω ότι εις τον κύκλο περί τον Αρχηγό, έδρασε κάποιος «άγγλος πράκτορας», που πήρε μαζί του τα φοιτηταριά Ιακωβινάκια, και παρέσυραν, τον Αλέξανδρο, που δέχτηκε να βάλει την υπογραφή του κάτω από μια καρμπονάρικη προκήρυξη που στον έστειλε στην αυστριακή φυλακή και καταδίκασε την ελληνική Επανάσταση. 

Και επιμένω ότι τα σημεία που εντοπίζω προστέθηκαν την τελευταία στιγμή γιατί είναι άσχετα με όλα τα μέχρι τότε δημοσιευμένα κείμενα. Ο Υψηλάντης επαναστάτησε με την προκήρυξη αυτή όχι κατά του Σουλτάνου αλλά κατά του Τσάρου.

Σπυρίδων Χατζάρας

ΑΓΟΡΑΣΤΕ-ΔΙΑΒΑΣΤΕ-ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΑΛ. ΧΑΤΖΑΡΑ: «H τελετουργική εκτέλεση του Ιωάννη Καποδίστρια και οι πραγματικοί δολοφόνοι». Τιμή 18 ευρώ. Αποστολή με τα ΕΛΤΑ με ΑΝΤΙΚΑΤΑΒΟΛΗ.

 

ΑΓΟΡΑΣΤΕ-ΔΙΑΒΑΣΤΕ-ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΑΛ. ΧΑΤΖΑΡΑ: «H τελετουργική εκτέλεση του Ιωάννη Καποδίστρια και οι πραγματικοί δολοφόνοι». 

 Τιμή 18 ευρώ. 

Αποστολή με τα ΕΛΤΑ 

με ΑΝΤΙΚΑΤΑΒΟΛΗ.

Η προδοτική 5η Ολομέλεια της ΚΚΕ λτδ και η αναγνώριση του «Μακεδονικού λαού» και της γλώσσας του

Η Φωτογραφία -απάτη που τράβηξε ο Πέτρος Ρούσος στους Ψαράδες με φόντο το Χιόνι για να λένε ότι δήθεν η Ολομέλεια έγινε στο βουνό

Στις 31 Ιανουαρίου 1949, «ολοκληρώθηκαν οι εργασίες» της διήμερης 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που αναγνώρισε τον «Μακεδονικό λαό» όπως ακριβώς έκαναν οι 153+1 προδότες που ψήφισαν την νέα Συμφωνία των Ψαράδων, όπως και ο Προκόπης που την υπέγραψε και την δημοσίευσε, όπως και ο Γουρλομάτης Εφιαλτάκης και οι βουλευτές του που την εφαρμόζουν. 

 Η Συμφωνία ΝΑΤΟ-ΣΥΡΙΖΑ τν Ψαράδων και η αποδοχή της από τη ΝΔ της Αριστεράς και της Προόδου, αποτελούν υλοποίηση των αποφάσεων της 5ης Ολομέλειας που υποσχέθηκε ότι, «ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει». 

 Η 5η Ολομέλεια έγινε στην εκκλησία της Kοίμησης της Θεοτόκου στους Ψαράδες της Πρέσπας . Ξεκίνησε στις 30 Ιανουαρίου. 

Πήραν μέρος 26 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη. Ανάμεσά τους:Νίκος Ζαχαριάδης, Β. Μπαρτζιώτας, Π. Δανιηλίδης, Π. Σινάκος, Κ. Καραγιώργης, Μ. Πορφυρογένης, Δ. Βλαντάς, Π. Μαυρομμάτης, Ι. Ιωαννίδης, Κ. Λουλές, Χ. Χατζηβασιλείου, Α. Γκρόζος, Λ. Στρίγγος, Γ. Ερυθριάδης, Πέτρος Ρούσος, Γιώργης Βοντίτσιος – Γούσιας, Βαγγέλης Βασβανάς, Βασίλης Κοτσάβρας, Κώστας Κολιγιάννης, Χαρίλαος Φλωράκης, Στέφανος Γκιουζέλης, Αλέγρα Καπέτα.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην εβραία Κομμουνίστρια Αλέγρα Φελούς, που ήταν σύζυγος του Εβραίου βιομηχάνου του Βόλου Ραφαήλ Καπέτα και εξελέγη στην ΚΕ του ΚΚΕ στο 7ο Συνεδριο ως Αλέγρα Καπέτα. Μετά την λήξη του Συμμοριτοπολέμου κατέφυγε στην Ανατολική Γερμανία .Στη σύνθεση της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (1950), που στοίχισε τη ζωή του Κώστα Καραγιώργη, συμμετείχε ως Αλέγρα Καπέτα-Σκύφτη. Το 1968 με την διάσπαση ακολούθησε το ΚΚΕεσωτερικού. Δηλαδή ήταν ΣΥΡΙΖΑ*. Πολλοί Ισραηλίτες υπηρέτησαν στις ένοπλες συμμορίες του ΚΚΕ. Πρώτος ο Μωυσής Πέσσαχ ο ραβίνος της Θεσσαλίας γνωστός και ως ο ραβίνος του ΕΛΑΣ. Το ΚΚΕ τον ανέβασε μαζί με 650 Ισραηλίτες του Βόλου στο Πήλιο για να μην απελαθούν στην Πολωνία από τους Γερμανούς. Λάζαρος Αζαριά υπεύθυνος Επιμελητείας για όλη την Θεσσαλία. Σάρα Γεσουά η «Σαρίκα»,Ντόρα Μπουρλά, ο «Ταρζάν», επιτελής της ΙΙ μεραρχίας του ΕΛΑΣ , ο Ίντο Σίμσι,υπεύθυνος επιμελητείας Ομάδος Μεραρχιών Στερεάς , ο Μωυσής Ματαθίας, οι ιατροί Εμμανουήλ Αρούχ και Αλβέρτος Κοέν στο υγειονομικό τμήμα του ΕΛΑΣ, ο Ισαάκ Μωυσής διοικητής λόχου, ο Ιάκωβος Μπαλέστρα και ο Μωρίς Φλωρεντίν του 16ου συντάγματος, ο Σαμουήλ Εσκινατζή εφ.ανθυπολοχαγός, που εφονεύθη ως διοικητής λόχου στα Δεκεμβριανά.

Στην 5η Ολομέλεια, που διαπίστωσε ότι, «οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται επικεφαλής στην πάλη του λαού τους» και υποσχέθηκε ότι «ο Μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου , θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει», ο Ζαχαριάδης έρριξε το σύνθημα της αυτοδιάθεσης των Μακεδόνων πού ζούσαν στην Ελλάδα και υποσχέθηκε στον «μακεδονικό λαό», «εθνική αποκατάσταση», με τη δημιουργία ανεξάρτητου «Μακεδονικού Κράτους». 

Η κατάπτυστη απόφαση της 5ης Ολομέλειας έλεγε ότι «στη Βόρεια Ελλάδα, ο Μακεδονικός λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ηρωισμό και αυτοθυσία, που προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να τη αποκτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού τους». 

 Το δεύτερο θέμα στην ημερήσια διάταξη της 5ης Ολομέλειας αφορούσε στην «πλατφόρμα του Μάρκου Βαφειάδη». Η Ολομέλεια πήρε απόφαση να τον καθαιρέσει από το ΠΓ, από την ΚΕ και να τον διαγράψει από μέλος του Κόμματος. Η 5η Ολομέλεια καθαίρεσε επίσης τον Νίκο Ρουμελιώτη από αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και τον διέγραψε από μέλος του Κόμματος σαν λιποτάκτη του κομμουνιστικού αγώνα, επειδή τον κυνήγαγε ο Φλωράκης μετά την αποτυχημένη επίθεση στον Πλάτανο της Φωκίδας το 1948 και καθαίρεσε από τακτικά μέλη της ΚΕ τους Θανάση Χατζή και Μήτσο Βατουσιανό και από αναπληρωματικά τους Μιχάλη Τσάντη και Φώκο Βέτα. 

 Μετά την προδοτική 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που έγινε στο χωριό Ψαράδες, της Πρέσπας, έγινε ανασχηματισμός της «κυβέρνησης του Βουνού» και μπήκαν οι ΝΟΦίτες, Πασκάλ Μητρόφσκυ, Σταύρο Γκότσεφ και Βαγγέλι ή Γκέλο Κόϊτσεφ.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

Οι εκλογές του 1936 , και το ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΟ ΕΑΜικό κίνημα

Οι εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 διεξήχθησαν από την «άχρωμη» «υπερκομματική» κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δεμερτζή με το σύστημα της απλής αναλογικής, και σε αυτές εκφράστηκε σχετικά ελεύθερα η βούληση του (ανδρικού) εκλογικού σώματος. 

Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών έχουν τεράστια σημασία για την κατανόηση της 4ης Αυγούστου, του Πολέμου, της Κατοχής, της Απελευθέρωσης και της Κομμουνιστικής Στάσης.

 Καταρχήν στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 ψήφισαν 1.278.085 άνδρες ψηφοφόροι. Για σύγκριση , δέκα χρόνια μετά, και αφού πέρασαν ο Πόλεμος, η Κατοχή, ο Λιμός, και η Πείνα της Κατοχής, και οι σφαγές του Μελιγαλά, του Κιλκίς, και των Δεκεμβριανών, ψήφισαν 1.121.693, ενώ το ΕΑΜ/ΚΚΕ έκανε αποχή. Στις 26 Ιανουαρίου 1936, το Κόμμα των Φιλελευθέρων , και ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, έλαβαν 474.651 και το Κόμμα έβγαλε 126, βουλευτές. Το ποσοστό τους ήταν 37,26%. 

Το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη πήρε 22, 10%, και 281.597 ψήφους και εξέλεξε 73 . Η Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωσις, (Κονδύλης, Τζων Θεοτόκης, Ιωάννης Ράλλης), έλαβε 253,384 ψήφους ή 19,89% και έβγαλε 63, το Παλλαϊκό Μέτωπο (ΚΚΕ), με εκπρόσωπο το Νικόλαο Πλουμπίδη πήρε 5,76% (73.411 ψήφους) και έβγαλε 15, ο Δημοκρατικός Συνασπισμός των Καφαντάρη, Γεώργιου Παπανδρέου και Αλέξανδρου Παπαναστασίου με 4,23% και 53.693 ψήφους έβγαλε 7 , όσους και το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά που έλαβε 50.137. (3,94%). 

 Το Μεταρρυθμιστικό Εθνικό Κόμμα του Σωτήρη Γκοτζαμάνη πήρε 1.40%, και 17.822 ψήφους και εξελέγησαν ο Γκοτζαμάνης και άλλοι τρεις. Το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος του Ιωάννη Σοφιανόπουλου πήρε 13.006 και βγήκε ο Σοφιανόπουλος. 

Το Αγροτικό Δημοκρατικό Κόμμα του Αλέξανδρου Μυλωνά πήρε 12.333 και το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου 9.870 και δεν έβγαλαν βουλευτή. Βγήκαν και τρεις ανεξάρτητοι Κρητικοί, και ένας ακόμη «μεμονωμένος». Το σύνολο των υποψηφίων ήταν 1,665. 

Ο Ιωάννης Ράλλης , ο «δοσίλογος», ο κατοχικός πρωθυπουργός, που ήταν υιός του πρωθυπουργού Δημητρίου Ράλλη και σύζυγος της Ζαίρας Θεοτόκη, (της αδελφής του Τζων), μετά τον θάνατο του Κονδύλη και την περιθωριοποίηση του Θεοτόκη στην Κέρκυρα, θεωρούσε επομένως το 1943, εαυτόν δικαίως και νομίμως, ως εκπρόσωπο του 20% των Ριζοσπαστών, και μεγάλου μέρους των οπαδών των πεθαμένων Τσαλδάρη και Μεταξά. Ο Μεταξάς, στις εκλογές του 1935, είχε κατέβη μαζί με τον Ιωάννη Ράλλη ως αντίπαλος των Τσαλδάρη-Κονδύλη και είχαν πάρει 152.285 ψήφους. 

 Οι «δεξιοί», βασιλόφρονες, στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 με απλή αναλογική ήσαν το 48,15%. Οι «Αντιβενιζελικοί» και οι «Συντηρητικοί» αντικομουνιστές αποτελούσαν σχεδόν το 65%, Σε αυτό το 65% θα πρέπει να προστεθούν και οι οπαδοί του Γεωργίου Παπανδρέου και του Μιχαλακόπουλου που ήσαν «Δημοκρατικοί» αλλά αντικομουνιστές .

Ο βενιζελογενής Ιωάννης Σοφιανόπουλος, που προσκλήθηκε από τους Άγγλους στο Συνέδριο του Λιβάνου και ήταν ο πρόεδρος της Διάσκεψης της Βάρκιζας, και κατόπιν συνιδρυτής της ΕΔΑ, το 1936 είχε λάβει μόνο 13.000 ψήφους. Αυτό ήταν το πολιτικό του βάρος.

 Για σύγκριση, ο «μεταρρυθμιστής» Σωτήρης Γκοτζαμάνης που μπήκε στην κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου, ως Υπουργός Οικονομικών είχε πάρει 17.822. Ο υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και υπουργός Οικονομικών στη κυβέρνηση Πλαστήρα, Αλέξανδρος Μυλωνάς είχε 12.333. Το δε «Παλλαϊκό» ΚΚΕ μαζί με τους «Αγροτιστές» είχαν πάρει 73.000 ψήφους στα 6.127.593 των κατοίκων της Ελλάδας. 

 Το 1935, οι Κομμουνιστές, μαζί με τους «συνοδοιπόρους» αριστεροφιλελέ, είχαν πάρει 98.669 ψήφους. Το 1933, οι Κομμουνιστές και οι «συνοδοιπόροι» ήσαν 87.000. 

Ο μεταπολεμικός ΕΑΜικός «χώρος», από τον Παπαναστασίου, και τον Σοφιανόπουλο, μέχρι και το ΚΚΕ, το 33-36 ήταν περίπου στο 10 %, και διευρύνθηκε προς το 30% , που ήσαν «Δημοκρατικοί» , και «Προοδευτικοί» γενικώς, και οι οποίοι μαζί με την αγέλη των ηλιθίων συγκρότησαν το «Μεγάλο», αλλά ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΟ ΕΑΜικό κίνημα. 

 Η αντικομουνιστική Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη της 7ης Σεπτεμβρίου 1947 την οποία συγκρότησαν το Λαϊκό Κόμμα και το Κόμμα Φιλελευθέρων, στις εκλογές του 1936 θα είχε την υποστήριξη του 85,41%. Οι άλλοι θα ησαν με την κυβέρνηση του Βουνού. 

 Σπυρίδων Χατζάρας

Τα ψέματα της Στοάς και των δολοφόνων του Καποδίστρια για την δήθεν άρνηση του Καποδίστρια να αποδεχτεί την πρόταση του Ξάνθου να αναλάβει αρχηγός της ανύπαρκτης Φιλικής Εταιρείας

 

Γράφει ο Σπυρίδων Χατζάρας 

Στο διαδίκτυο αντιγράφοντας το «μασονικό» ΙΣΤΟΡΙΚΟN ΕΠΕΤΕΙΟΛΟΓΙΟN του 7ου Επιτελικού Γραφείου του Γενικού Επιτελείου Στρατού, γράφουν  οι δοξάζοντες την Στοά και την ρουφιανοκρατία ότι στις 15 Ιανουαρίου 1820, «ο Καποδίστριας, εκτιμώντας ότι μπορούσε να προσφέρει περισσότερα στον Αγώνα από την θέση του Υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου και αμφιβάλλοντας για τις δυνατότητες της Φιλικής Εταιρείας, δεν αποδέχεται την πρόταση του Ξάνθου να αναλάβει την ηγεσία της τελευταίας».

Λοιπόν ο Ξάνθος πήρε σύνταξη από τον Ρότσιλντ επειδή ισχυρίστηκε ψευδώς ότι πρότεινε στον Καποδίστρια να αναλάβει αρχηγός της οργάνωσης της οποία ηταν  ο Αρχηγός

Η τρισυπόστατη ΑΡΧΗ της Παλιγγενεσίας ήταν ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ο Φιραρής και ο Ιωάννης Καποδίστριας . Μετά τον θάνατο των δύο από την «Αγία Τριάδα» απέμεινε μόνος αρχηγός ο Ιωάννης Καποδίστριας, τον οποίο ουδέποτε συνάντησε στην Αγία Πετρούπολη ο Ψεύτης και πλαστογράφος της Στοάς, Μανωλάκης Ξάνθος.

Ο «ψευτοσυναρχηγός», έφθασε στη Μόσχα «τον Δεκέμβριο του 1819», και αναχώρησε  για την Αγία Πετρούπολη στις «αρχές το Ιανουαρίου». Ο Ξάνθος που δεν έδωσε ημερομηνίες στις  διάφορες εκδοχές   απομνημονευμάτων  ισχυρίστηκε  ότι έγινε δεκτός από τον Καποδίστρια, δύο μέρες μετά την να άφιξή του στην Αγία Πετρούπολη.  

Ο Εμμ. Πρωτοψάλτης, πρότεινε  εσφαλμένα ως ημερομηνία συνάντησης, την Πέμπτη 15η Ιανουάριου.  

Το ταξίδι από τη Μόσχα στην Αγία Πετρούπολη είναι  σήμερα με το τραίνο μερικές ώρες.Τότε κράταγε από δύο μέχρι οκτώ μέρες.. Ο Καποδίστριας, στο υπόμνημά του προς τον Τσάρο, δεν αναφέρθηκε καθόλου στην επίσκεψη Ξάνθου, ενώ αναφέρθηκε στον Καμαρινό, ο οποίος μάλιστα του είχε δημιουργήσει αρκετά προβλήματα. 

Είναι επομένως  εύλογο να υποθέσουμε ότι ο  Καποδίστριας  δεν αναφέρθηκε σε αυτήν γιατί δεν έγινε. Η επιφύλαξη για το αν συναντήθηκε  ο Ξάνθος με τον Καποδίστρια, η επικοινώνησε μόνο μέσω του Καντιώτη-«Αγαπητού», πηγάζει από το γεγονός ότι καμιά άλλη πηγή δεν αναφέρεται σε αυτήν. Άλλωστε, πρώτη διατύπωσε αμφιβολία για το αν έγινε η συνάντηση, η καθηγήτρια Ελένη Κούκου.  

Ο Ξάνθος , δεν συνδεόταν με την αναζήτηση αρχηγού , ούτε  με την «μύηση» και  με την συμμετοχή στην «Εταιρία των Φιλικών», του  Καποδίστρια  και του Αλέξανδρου Υψηλάντη, αλλά με την ίδρυση από τους εμπόρους της Μόσχας, της «Φιλομούσου και Φιλανθρώπου Γραικικής Εμπορικής Εταιρίας», τους οποίους και εκπροσωπούσε.

Από την αλληλογραφία Ξάνθου-Κομιζόπουλου,   προκύπτει ότι στις 15 Μαρτίου 1820,  ο «Ξενοφωντίδης» -Παξιμάδης, ολοκλήρωνε τη συγγραφή του καταστατικού, το οποίο θα το έστελναν στη συνέχεια στην Αγία Πετρούπολη, και το οποίο θα έπρεπε να το παρουσιάσουν στον «Ευεργετικό», δηλαδή στον Καποδίστρια.

Επομένως,  αφού η αποστολή του Ξάνθου ήταν να παρουσιάσει το Καταστατικό της «Φιλομούσου και Φιλανθρώπου Γραικικής Εμπορικής Εταιρίας»,  στον Καποδίστρια το οποίο δεν ήταν έτοιμο  ούτε τον Μάρτιο,  είναι αδύνατο να τον συνάντησε τον Ιανουάριο.

Ο Αναγνωστόπουλος ,αφηγήθηκε στον Φιλήμονα, έναν διάλογό του με τον Υψηλάντη, όταν τον συνάντησε ατο Κισινιέφ, ως απεσταλμένος του Κέντρου της  Πίζας, και ο  Υψηλάντης του είχε ειπεί  : «Αναδεχθείς την πρότασιν την οποίαν μ’ εκάματε δια του Ξάνθου και πληροφορούμενος τα μετά του Καποδίστρια συμβάντα εξηγήθην με τούτον και μείναμε σύμφωνοι σ’ όλα.»

Ο Αναγνωστόπουλος ρώτησε : «Γιατί ο Ξάνθος απεπέμφθη   από τον Καποδίστρια»; και ο Υψηλάντης απάντησε : «Διότι ο Καμαρινός είπε πολλά εναντίον σας».

 Αυτή είναι η μόνη αναφορά για πιθανή επαφή του Καποδίστρια με τον Ξάνθο. Αλλά η  φράση, «πληροφορούμενος τα μετά του Καποδίστρια συμβάντα» , να αναφέρεται στην αποπομπή του Ξάνθου, και όχι σε συνάντηση.

 Η «Γραικική Εμπορική Εταιρία» , η «Φιλογενική Κάσσα» , ήταν ένα  από τα αντικείμενα συζήτησης κατά τη διάρκεια των «πολλών εβδομάδων», που διήρκεσε η μύηση Υψηλάντη και στην οποία δεν συμμετείχε ο Ξάνθος.

 Το καταστατικό της , εξετάστηκε στην τελευταία φράση, μετά τις 20 Μαρτίου, όπως μας βεβαιώνει, η αλλαγή του χαρακτηρισμού του επικεφαλής, από «Εταιρίαρχος», σε Γενικό Έφορο. Αυτή η εκδοχή επιβεβαιώνεται και από τον Καποδίστρια, ο οποίος στο υπόμνημά του προς τον Τσάρο Νικόλαο,  σημείωνε  : « μου έδειξε τότε (ο Υψηλάντης) ένα έγγραφο με το οποίο προτείνετο η ίδρυση μιας Εταιρίας με σκοπό τη συλλογή χρημάτων, με συνδρομές, που θα κατετίθεντο σε τράπεζα, για ένα χρησιμοποιηθούν για την απελευθέρωση της Ελλάδας, και μου ζήτησε να του εκφράσω τη γνώμη μου».

Επομένως όταν έφθασε το καταστατικό στην Αγία Πετρούπολη μετά τις 25 Μαρτίου ο Ξάνθος ζήτησε από τον Καντιώτη-«Αγαπητού να συναντηθεί με τον «Ευεργετικό» απεπέμφθη και παρουσίασε το Κατασττικό στον Υψηλάντη ο οποίος το έδειξε στον Καποδίστρια για να το εγκρίνει.

Ο Ακαδημαικός  Εμμ. Γ. Πρωτοψάλτης, ανέφερε,  ότι μετά από συνεννόηση του Υψηλάντη, με τα μέλη της Εταιρίας στη Μόσχα, «ετέθη σε λειτουργία η «Φιλόμουσος και Φιλάνθρωπος Γραικική Εμπορική Εταιρία», δια της οποίας ηλπίζετο να συγκεντρωθούν πολλά εκατομμύρια για την Εθνικήν Κάσσαν» , την οποία ο Υψηλάντης σε επιστολή του τον Ιούλιο του 1820, ονόμαζε «Φιλογενική Κάσσαν», γράφοντας: «Εντιμότατοι και ευγενέστατοι κύριοι Επίτροποι της εν Μόσχα Φιλογενικής Κάσσας».

Για το ακριβή ρόλο του Ξάνθου πρέπει να πούμε τα ακόλουθα.

 Ο «Απόστολος της Μόσχας»  , στην Κωνσταντινούπολη Νικόλαος Σκουφάς,  πέθανε τις 31 Ιουλίου 1818. Όσο καιρό ήταν άρρωστος, η ομάδα του, είχε γίνει  μπάχαλο. Ο Ξάνθος ,ήθελε να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», και τσακωνόταν με τον Αναγνωστόπουλο, ο Γαλάτης απαιτούσε να  αναγνωρίσουν εκείνον αρχηγό, και ο Χρυσοσπάθης  που είχε την «επαφή» με τη ρωσική πρεσβεία ,μέσω του Γαβριήλ Κατακάζη , είχε δημιουργήσει δική του ομάδα. 

«Μέσα από τα σπλάχνα της «Εταιρίας», ξεφύτρωσε στην Κωνσταντινούπολη, μια « νέομορφος», εταιρία της οποίας διευθυντές ήσαν, «φιλόδοξοι κεφαλαί μέχρις εσχάτης κουφότητος», «άνθρωποι επιρρεπείς στις καινοτομίες», « άνθρωποι. που δεν ήξεραν τίποτα αλλά ήθελαν να δείχνουν ότι ήξεραν πολλά», που «ραδιουργούσαν »  και δυσφήμιζαν την αδελφότητα ότι είχε χάσει την ευθεία οδό και ότι χρειαζόταν αναμόρφωση. Επειδή δε κάθε νεωτερισμός γοητεύει, πέτυχαν να τους παραδεχθούν μερικοί επιπόλαιοι, και απέδωσαν τα ίδια σημεία, τις ίδιες λέξεις, και της ίδιας λειτουργίες εκτός από μερικές ασήμαντες μεταβολές», έγραφε ο Φιλήμων.

 

Μπροστά σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, που απειλούσε την όλη προσπάθεια, και ενώ από την αγγλική και την αυστριακή πρεσβεία είχε ενημερωθεί η Υψηλή Πύλη, ότι η Ρωσία έστελνε  «Αποστόλους» στην Πελοπόννησο, δόθηκε μέσω του ρώσου προξένου στη Σμύρνη Δεστούνη , εντολή από τη Μόσχα στον Τσακάλωφ, που βρισκόταν σε περιοδεία στην Σμύρνη και το Αϊβαλή,  να σπεύσει στην Κωνσταντινούπολη, για να λύσει το πρόβλημα «Χρυσοσπάθη», που είχε κάνει δική του  καρμπονάρικη  οργάνωση, και να αποτρέψει την καταστροφή του μηχανισμού   Οι «απόστολοι», ήσαν ο Αναγνωσταράς, ο Δημητρακόπουλος, ο Περραιβός και ο Φαρμάκης, που θα κατέβαιναν από τη Ρωσία στην Κωνσταντινούπολη και θα πήγαιναν στην Ελλάδα. Οι κίνδυνοι για την οργάνωση προήρχοντο εκτός από τον Χρυσοσπάθη, από τον Γαλάτη  και ακολούθως  από τον καυγά  των Ξάνθου- Αναγνωστόπουλου.

Ο Τσακάλωφ, επέστρεψε  από την Σμύρνη στην Κωνσταντινούπολη στις 25 Ιουλίου,  έξι  μέρες πριν τον θάνατο του Σκουφά, και αφού προσέλαβε στην «Αρχή» της Οργάνωσης της Κωνσταντινούπολης, τον Παναγιώτη Σέκερη από τον «Φοίνικα» ,   του Μαυροκορδάτου,  περίμενε να επιστέψουν από τη Ρωσία οι οπλαρχηγοί,  Αναγνωσταράς, Φαρμάκης,  Περραιβός και  Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, οι   οποίοι είχαν  τις οδηγίες τους  από τη Μόσχα, και τους μετέφερε το μήνυμα, ότι η γραμμή της Εταιρίας ήταν, «να μη φανεί ούτε γιδοκλέφτης», στην Πελοπόννησο. Όταν έφυγαν οι οπλαρχηγοί, ο Τσακάλωφ , πήρε νέα εντολή μέσω του Μόστρα που δούλευε στην Ρωσική  Πρεσβεία    να διώξει από την  Κωνσταντινούπολη, τα ορφανά του Σκουφά, τον Αναγνωστόπουλο,  και τον Ξάνθο.

Από την  αφήγηση Αναγνωστοπούλου, στο πρώτο δοκίμιο του Φιλήμονα, γνωρίζουμε ότι το πρώτο θέμα που συζήτησε ο Τσακάλωφ με τους Ξάνθο- Αναγνωστόπουλο Τσακάλωφ ,ήταν το τι θα γίνει με τον Γαλάτη και αποφάσισαν να τον οδηγήσουν στη Μάνη για να κρατηθεί είτε από τον Μαυρομιχάλη είτε από τον Μούρτζινο.  Σε κάθε  περίπτωση που θα δημιουργούσε κίνδυνο θα τον σκότωναν αμέσως. Το «πρόβλημα Γαλάτης» το ανέλαβε προσωπικά ο Τσακάλωφ , αφού φαίνεται ότι είχε συγκεκριμένες οδηγίες .

Στις συζητήσεις που έγιναν  μετά τον θάνατο του Σκουφά , ο Τσακάλωφ πρότεινε στους άλλους δύο να φύγουν από την Κωνσταντινούπολη .Ο Τσακάλωφ,  έπεισε και τον Χρυσοσπάθη να πάει τελικά στην μέσα και έξω  Μάνη. 

Έτσι, στις 22 Σεπτεμβρίου 1818, διαλύθηκε η ομάδα Σκουφά, και το Κέντρο της «δεύτερης οργάνωσης», στην Κωνσταντινούπολη, πέρασε ομαλά  στους ανθρώπους του Φοίνικα. Τον Σέκερη.

 Μετά από αυτά, έστειλε τον Αναγνωστόπουλο στις ηγεμονίες στη θέση του Γαλάτη, τον  Ξάνθο, που είχε καπαρώσει το Ταμείο, τον έστειλε στο πουθενά, στο Πήλιο  για  να αφήσει το Αρχείο στον Άνθιμο Γαζή. Ο  Λουριώτης, στάλθηκε στο Λιβόρνο , δίπλα  στους Ζωσιμάδες, με τους οποίους συνεργαζόταν για την επανάσταση ο γιαννιώτης λόγιος Αναστάσιος Μοσπινιώτης. Ο Τσακάλωφ παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη, για να λύσει το ζήτημα Γαλάτης. Ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, γύρισε στην Κωνσταντινούπολη το  Νοέμβριο, κομίζων την επιστολή τον Πετρομπέη  προς την Αρχή  και τις αναφορές Αναγνωσταρά, Φαρμάκη, Περραιβού προς την Μόσχα, και λίγες μέρες μετά αναχώρησε ξανά μαζί με τον Τσακάλωφ και τον Γαλάτη, προς την Πελοπόννησο. Ο  Δημητρακόπουλος ήταν που πυροβόλησε τον Γαλάτη.  

 

5 Ιανουαρίου 1809. Η Αγγλοτουρκική συνθήκη των Δαρδανελίων

Η συνθήκη των Δαρδανελίων, (Συνθήκη Ειρήνης, Εμπορίου, και Μυστικής Συμμαχίας της Μεγάλης Βρετανίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας )υπεγράφη στα τουρκικά και στα γαλλικά στις 5 Ιανουαρίου 1809 στο Τσανάκκαλε, από τον διάδοχο του Έλγιν στην πρεσβεία Κωνσταντινούπολη, Ρόμπερτ Αντέρ και με αυτή έληξε ο διετής αγγλο-τουρκικός πόλεμος του 1807-1809. 

Τα έγγραφα επικύρωσης ανταλλάχθηκαν στην Κωνσταντινούπολη στις 27 Ιουλίου 1809. Η συνθήκη περιείχε έντεκα άρθρα στα οποία είχαν προσαρτηθεί και τέσσερα «μυστικά άρθρα» . Τα βασικά άρθρα αφορούσαν στην ανταλλαγή των κρατουμένων, την επιστροφή από τους Βρετανούς των Οθωμανικών φρουρίων που ειχαν καταλάβει την αποκατάσταση της περιουσίας των Βρετανών εμπόρων και πολιτών που κατάσχεσαν οι Οθωμανοί κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνέχιση της Συνθήκης του 1675 περί των διομολογήσεων , αμοιβαία καλή μεταχείριση των εμπόρων , προσδιορισμός του οθωμανικού φόρου σε 3% , και διορισμός προξένων της Εταιρείας της Ανατολής για τη διευκόλυνση του εμπορίου. 

Οι Βρετανοί συμφώνησαν να μην διορίζουν Οθωμανούς υπηκόους ως προξενικούς πράκτορες, το δικαίωνα των Οθωμανών να απαγορεύουν σε πολεμικά πλοία να διέρχονται από τα Στενά σε καιρό ειρήνης. Τα ξεχωριστά «μυστική άρθρα» αφορούσαν κυρίως τη Γαλλία και τη Ρωσία. Η Βρετανία δεσμεύτηκε να στηρίξει τους Οθωμανούς αν η Γαλλία τους κήρυσσε τον πόλεμο ενώ όσον αφορά τη Ρωσία, η Βρετανία προσφέρθηκε να βοηθήσει στην εξασφάλιση ειρήνης με τη Ρωσία. Αυτό το μέρος της Συνθήκης περιελάμβανε επίσης διάταξη για την εκδίκαση των αξιώσεων των δύο μερών γύρω από τη βρετανική εισβολή στην Αλεξάνδρεια, και ένα ακόμη « μυστικό άρθρο» προέβλεπε την καταβολή 300.000 λιρών στερλινών στους Οθωμανούς, ως επιβεβαίωση της φιλίας.

Οι Μαυρογιαλούροι ήταν υποπροϊόν της ΕΑΜοκρατίας και Αγγλοκρατίας

Μετά τις σφαγές στον Μελιγαλά τον Σεπτέμβριο και το Κιλκίς τον Νοέμβριο του 1944 και μετά από 32 ημέρες ανθρωποθυσιών κατά τα Δεκεμβριανά, οι Άγγλοι απομάκρυναν από την κυβέρνηση τους «αιματοβαμμένους» «αντικομουνιστές» και διόρισαν τους «Αφανείς» ή «Άφαντους» για να συνδιαλλαγούν με την Αριστερά. 

 Αυτό το πολιτικό προσωπικό ήταν οι φελλοί και οι χλεχλέδες του «καλού κόσμου», που διακωμωδούσε το παλιό ελληνικό σινεμά, που ήταν πολύ πιο πολιτικό από ότι πιστεύουν πολλοί. Η αργυρώνητη και Κλεπτοκρατική «καλή κοινωνία» βγήκε «ατσαλάκωτη» από την κατοχή και τα Δεκεμβριανά. 

Ιδού και τρία ονόματα το νέο «πολιτικό» προσωπικό: 

 Υπουργός ο Τζων Γκλαβάνης. Γιος του Αλευροβιομήχανου Κωνσταντίνου Γκλαβάνη από το Βόλο .Σπούδασε Εμπορικές Επιστήμες στην Εμπορική Σχολή του Μάντσεστερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Υπουργός, ο Μικές Μαυρογορδάτος . Γεννήθηκε στην Μασσαλία και ήταν γιος του Ιάκωβου Μαυρογορδάτου, γόνου της ομώνυμης χιώτικης οικογένειας, και της Αικατερίνης Ράλλη. Υπουργός ο Αθανάσιος Σμπαρούνης , αδελφός του μεγαλοκλινικάρχη Νικολάου Σμπαρούνη.. Ήταν παντρεμένος με την Γεωργία Μαρκεζίνη. Ισόβιο μέλος της British Royal Economic Society of London. Υπηρέτησε σε Διευθυντικές θέσεις του Υπουργείου Οικονομικών από το 1925 έως το 1943 οπότε έφυγε στο Κάιρο όπου διορίστηκε Γενικός Διευθυντής του (ανυπάρκτου) Υπουργείου Οικονομικών της Εξόριστης Κυβέρνησης. Μαζί με τον Κυριάκο Βαρβαρέσο (Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, επί κεφαλής) και τον Αλέξανδρο Αργυρόπουλο (Διευθυντή του Υπουργείου Εξωτερικών) ορίστηκαν από την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου , να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στην Νομισματική και Δημοσιονομική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών στο Μπρέττον Γουντς (1-22 Ιουλίου 1944) κατά την οποία αποφασίστηκε η ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Με την επιστροφή του έγινε υπουργός.

Στις 23 Απριλίου 1941,οι Γερμανοί μπήκαν στη Λαμία και η Άγγλοι έδωσαν το σύνθημα της φυγής. Ο εστεμμένος Τενεκές, δραπέτευσε διά νυκτός εξ Αθηνών με τον σύμβουλό του Πάλερετ ,και τον Τσουδερόν του, (της Τραπέζης), με VIP πτήση με ένα υδροπλάνο Σάντερλαντ για την Κρήτη . Η «κυβέρνηση», ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Κυριάκος Βαρβαρέσος, ο Υποδιοικητής Γεώργιος Μαντζαβίνος, και τα στελέχη της Λαζαρίδης, Λεβή και Κοσμίδης αναχώρησαν τη νύχτα της 22ας Απριλίου από τα Μέγαρα με το Β. Όλγα. Πιο δίπλα φορτώθηκαν στα «Πάνθηρ» και «Ιέραξ» οι ανάλγητοι και αργυρώνητοι VIP των Αθηνών, με τις γυναίκες, τα τέκνα, τις πενθερές, τις κουβερνάντες- και τα μπαούλα τους. Στο πλοίο της χαράς εκτός από τον ποιητή Σέφερη και την σύζυγο που παντρεύτηκε εσπευσμένα για να της βγάλει εισιτήριο, ανέβηκε και ο Ναυαρχούκος Πέτρος Βούλγαρης . Τέκνον της κωλοοικογένειας της Ύδρας των δολοφόνων του Καποδίστρια. Γεννήθηκε το 1883 και ήταν γιος του Γεωργίου Βούλγαρη και της Αρχόντως Ι. Βατσαξή.

 Ο προπάππος του, Νικόλαος Βούλγαρης ήταν αδελφός του Γεωργίου Βούλγαρη, κοτζάμπαση της Ύδρας. Ήταν υποστηρικτής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το 1935 με το κίνημα των Βενιζελικών αποστρατεύτηκε με το βαθμό του υποναυάρχου . Στη συνέχεια εργάστηκε ως γενικός διευθυντής στις επιχειρήσεις του Μποδοσάκη. Στο Καίρο φάνηκε χρήσιμος .Το Μάρτιο του 1943 ο Εμμανουήλ Τσουδερός του ανέθεσε το υπουργείο Αεροπορίας και τον Απρίλιο του 1944, μετά το κίνημα του ναυτικού ο πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος τον επανέφερε στο στράτευμα με το βαθμό του αντιναυάρχου και τον έκανε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού και αρχηγός Στόλου. 

Στις 8 Απριλίου του 1945, ο Δαμασκηνός και οι Άγγλοι τον έχρισαν πρωθυπουργό.

 Σπυρίδων Χατζάρας