«Νέος διεθνισμός και νέος πατριωτισμός» (2)

O «συνετός» ευρω-πατριωτισμός και η «ομογενοποίηση».
Σπύρος Χατζάρας
Ο «προλεταριακός διεθνισμός» και ο πατριωτισμός δεν είναι έννοιες που συγκρούονται. Δεν υπάρχει διάζευξη. Ο Διεθνισμός , σε διάζευξη με τον πατριωτισμό, χωρίς πατρίδα, και χωρίς λαϊκή κυριαρχία, είναι ένα «νέο»προϊόν της εποχής μας, που δεν αντιστοιχίζεται με γνωστές ιδέες και πρακτικές από το παρελθόν. Ο «νέος διεθνισμός της ολιγαρχίας», προσπαθεί τώρα να αναστήσει τις αυτοκρατορίες, βάζοντας στο θρόνο του αυτοκράτορα τους τραπεζίτες.
Το ερώτημα, που θέτουν οι «θεωρητικοί» του «νέου» Πασοκ, θα πρέπει να εξεταστεί και στο δεύτερο σκέλος του. Τι ακριβώς εννοούν πατριωτισμό; Η κατανόηση από μέρους του ερωτήματος μπορεί να μας οδηγήσει στη σωστή απάντηση.
Πατριωτισμός η νέος πατριωτισμός;
Στις 70+1 θέσεις του Ανδρουλάκη στο 8ο συνέδριο, ο συντάκτης των « θέσεων» κατέληγε ,πώς το ζητούμενο για το ΠΑΣΟΚ σήμερα, στον 21ο Αιώνα, είναι μια «Δίκαιη και δυνατή Ελλάδα» (Θέση 5) που θα έχει ως «τελικό της θεμέλιο μια νέα ισορροπία μια νέα σύνθεση των βασικών αξιών… την αγορά και την δημόσια κοινωνική ρύθμιση… (Θέση 6) (που θα) αναδεικνύει μια νέα Ελληνικότητα… και ένα νέο Πατριωτισμό… που επεκτείνεται στην ενίσχυση του εθνικού μας ρόλου στην Ευρωπαϊκή Ένωση την Νοτιοανατολική Ευρώπη, την Μεσόγειο… και… τη βελτίωση της διεθνούς κατάταξης της χώρας …και της θέσης της στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας», (Θέση 7).
Επομένως ήδη έχουμε να αντιμετωπίσουμε την «νέα Ελληνικότητα» και το «νέο Πατριωτισμό», που μας οδηγούν στην «διείσδυση στις αγορές» της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μεσογείου. Σε εισβολές των «Γιουνάν» μεταπρατών, ώστε να βελτιωθεί, η «διεθνής κατάταξης της χώρας μας», ( από την«Standard & Poor» ;) και η θέση της Ελλάδας στον «νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας».
Ο «νέος πατριωτισμός» και η «νέα ελληνικότητα» επομένως αποτελούν όραμα του ελληνικού μεταπρατικού κατεστημένου, ( και όχι του λαϊκού κινήματος), για την «ισχυρή Ελλάδα» , που παίρνει μέρος ολόψυχα στο σύστημα που επεξεργάστηκε και επέβαλε η διεθνής τραπεζική ολιγαρχία.
Είναι το όραμα του «ευρω-πατριωτισμού», όπως τον περιέγραφε στις 13 Μαΐου 2005 ο κ. Παπανδρέου στη βουλή.
« Ένας νέος πατριωτισμός, μια ισχυρή αυτοπεποίθηση, μια ελπίδα και σιγουριά για το αύριο, μια ασφάλεια για την πατρίδα, μια περηφάνια για τον ελληνισμό.»
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά.
Στην Ε.Ε. η κυρίαρχη ιδεολογική προσπάθεια της τραπεζιτικής ολιγαρχίας είναι η συγχώνευση των εθνών, η υπέρβαση των εθνικών συμφερόντων, και η ομογενοποίηση των εθνικών πολιτισμών.
«Στην Ευρώπη σήμερα, παρακολουθούμε την συστηματική προσπάθεια ξεριζώματος του πατριωτισμού. Εκεί επειδή ο υπερβολικός εθνικιστικός πυρετός και ο ασύνετος πατριωτισμός οδήγησαν σε καταστρεπτικούς πολέμους, κυριαρχεί η τάση προς συγχώνευση των εθνών. Ένας οικονομικός ευρω-πατριωτισμός που υπερβαίνει όλα τα εθνικά συμφέροντα μπορεί τελικά να ομογενοποιήσει τους διακριτούς πολιτισμούς και τα ανόμοια συμφέροντα» (.02/07/2001 NY.TIMES William L. Safire)
Επομένως δεν υπάρχει δίλημμα.
Η κ. Χριστίνα Κουλούρη , καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, που αγωνίζεται από τις στήλες Βήματος για να ξαναγραφεί η ιστορία, «αποστασιοποιημένη από «εθνικούς συναισθηματισμούς», έγραφε στο Βήμα (9 Μαρ. 2008). «Οι ποικίλες αντιφάσεις που παρατηρούνται στη σημερινή συγκυρία οφείλονται, μεταξύ άλλων, και στο γεγονός ότι η διευρυμένη αντίληψη του έθνους που είχε παραδοσιακά ο ελληνικός εθνικισμός (διασπορά, ομογένεια, αλύτρωτες περιοχές) συγκρούεται με τον πραγματιστικό κρατικό πατριωτισμό του σύγχρονου ελληνικού έθνους-κράτους» .
Ένας ακόμα πατριωτισμός. Κρατικός και πράγματιστικός. Που αναρωτιέται:
«Στην αρχή το θέμα ήταν σύνθετο: αφορούσε τον αλυτρωτισμό των εθνικιστών της πΓΔΜ, τις απειλές κατά της Ελλάδας, καθώς και τη χρήση ελληνικών εθνικών συμβόλων. Μετά την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 το ζήτημα που διχάζει σήμερα είναι το όνομα. Γιατί όμως αντιδρά η Ελλάδα στον αυτοπροσδιορισμό της πΓΔΜ ως «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»; Ποιο εθνικό της συμφέρον βλάπτεται; Κινδυνεύουν η πολιτιστική μας κληρονομιά και τα εθνικά μας σύμβολα να «αλωθούν» από τους γείτονες Σκοπιανούς ή μήπως η πολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση στο θέμα της ονομασίας χαϊδεύει το εύκολο πάθος και τον εθνικισμό - μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης - αλλά αγνοεί το εθνικό συμφέρον;»
Το « νέο» εθνικό συμφέρον, του ευρω-πατριωτισμού προσδιορίστηκε από τον Ανδρουλάκη, στις 70+1 θέσεις. Εισβολή των «μπακάληδων» και των ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια και «καλός βαθμός» από την S&P.
Επομένως το θέμα της συζήτησης του ΙΣΤΑΜΕ είναι: «Νέος διεθνισμός και νέος πατριωτισμός».
Ο Πατριωτισμός όμως, δεν ο χωράει επίθετα και προσδιορισμούς.
Δεν μπορεί να είναι νέος, ριζοσπαστικός, σύγχρονος, παλαιός και οτιδήποτε άλλο φαντάζεται η εκάστοτε επικοινωνιακή πολιτική των κομμάτων του συστήματος. Ο Πατριωτισμός είναι ένας και διαχρονικός. Είναι αντίθετος στην ομογενοποίηση, και είναι αντίθετος στη φτώχεια και την υποβάθμιση της ζωής των Ελλήνων προς όφελος των «εισβολέων». Ο Πατριωτισμός είναι η λαϊκή αντίρροπη δύναμη στην ομογενοποίηση των πολιτισμών, και αποβλέπει στην επιβίωση της Πατρίδας και του ελληνισμού.
Ο Πατριωτισμός, υπερασπίζεται το ελληνικό σύνταγμα. τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία.
Άλλωστε το Σύνταγμά μας και συνακόλουθα το πολίτευμα μας στηρίζεται στον «νέο πατριωτισμό» αλλά στον πατριωτισμό των Ελλήνων και για αυτό άλλωστε το άρθρο 120 παρ. 4 ορίζει «Η Τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον Πατριωτισμό των Ελλήνων».
Αυτόν λοιπόν είναι ο πατριωτισμός που στηρίζει το δημοκρατικό μας πολίτευμα . Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Πρώτα η Ελλάδα.
ΥΓ.Επειδή η «ομογενοποίηση» του νέου Ευρωπατριωτισμού που προωθεί η τραπεζιτική ολιγαρχία, συνδέεται με το Κίνημα των «μεταλασσόμενων » εμπόρων, που έκρυβαν την εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα, μετά τον ισπανικό διωγμό ,στο όνομα της επιχειρηματικής δράσης, και άλλαζαν ταυτότητα σαν τα σακάκια, υποστηρίζει τα εθνικά συμφέροντα των χωρών στις οποίες οι «μεταλλαγμένοι» κατέχουν την εξουσία είτε άμεσα είτε έμμεσα . (π.χ. Τουρκία, Σκόπια, Κοσσυφοπέδιο, Γεωργία,κλπ). Επίσης υποστηρίζει τα «εθνικά συμφέροντα» των μητροπολιτικών κέντρων. (ΗΠΑ-Ισπαήλ).