Η απόλυτη ξεφτίλα Ο κ. Κώστας (υπ)Έσκυψε στον αμερικανικό…αγωγό.

Ο θλιβερός κομπάρσος κουράζεται άσκοπα περιφέροντας το σαρκίο του από Βουλγαρίας εις Πολωνίαν.

Σπύρος Χατζάρας


Η είδηση είναι σύντομη. Οι κυβερνήσεις Αθήνας και Σόφιας υπέγραψαν συμφωνία για την κατασκευή ενός νέου αγωγού, μήκους 120-125 χιλιομέτρων που θα συνδέει την Κομοτηνή με το Ντιμίτροβγκραντ, στα σύνορα Σερβίας- Βουλγαρίας και που θα τροφοδοτεί τη Βουλγαρία με φυσικό αέριο της Κασπίας. Ο νέος (αμερικανικός) αγωγός, έχει ενταχθεί στο Σχέδιο Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Οικονομίας με προβλεπόμενη συμμετοχή 45 εκατομμυρίων ευρώ, από τα ευρωπαϊκά ταμεία.

Ο αγωγός «θα συμβάλει στην προσπάθεια απεξάρτησης της Βουλγαρίας από τις ρωσικές εισαγωγές».

Ο κ. Κώστας ανέλαβε ρόλο βοηθού του Κωστή Χατζηδάκη και ταξίδεψε στη Σόφια για να είναι παρών στην υπογραφή. Ο απόλυτος εξευτελισμός. Ίσως του είχαν βάλει όρο στο συμβόλαιο.

Με αυτό τον τρόπο ο θλιβερός κομπάρσος έκλισε την εκκρεμότητα με την Ουάσιγκτον.

Τέρμα τα πειράματα με το ρωσικό πετρέλαιο το ρωσικό αέριο και τα ρωσικά όπλα. Ανήκομεν εις την Δύση που έλεγε και ο θείος του.

Έρχονται και οι Ευρωεκλογές , και ο κ. Καραμανλής πήγε μέχρι την Πολωνία, για να επαναλάβει «την ανάγκη θωράκισης» του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Αυτή η «θωράκιση» τον καταδιώκει. « Θωρακισμένη» ήταν και η ελληνική οικονομία. και είδαμε το αποτέλεσμα. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο του κ. Καραμανλή περιλαμβάνει τις 72 ώρες εργασίας, τις εργασιακές σχέσεις λάστιχο, την σύνταξη στα 72, την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, την «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, και φυσικά την «ανθρωπιστική» πολιτική της προσφοράς μαύρης εργασίας στους λαθρομετανάστες.

Ζήτησε και «διατήρησης της ισορροπίας» ανάμεσα στην αγορά και την κοινωνική ευθύνη. Οι επικοινωνιολόγοι του δεν ξεκαθάρισαν αν πρόκειται για την «κοινωνική ευθύνη» της κυβέρνησης η των τραπεζών και της αγοράς.

Ανακάλυψε την ανοησία της γερμανικής δεξιάς για την «κοινωνική οικονομία της αγοράς» και μας έστειλε όλους αδιάβαστους. Η «κοινωνική οικονομία» είναι η σοσιαλιστική διάσταση της «αγοράς» . Η κοινωνική διάσταση των «τραπεζιτών» και τον Καρτέλ. Η κοινωνική «διάσταση» αυτών που παρήγαγαν τον θανατηφόρο ιό ώστε να μας προμηθεύσουν με τα φάρμακα τους.

Ο κ. Κώστας μίλησε και για την «ορθή κατανομή του πλούτου» , ώστε να τον ψηφίσουν όλοι. Δεν μίλησε για δίκαιη , ούτε για ίση. Αλλά ίδια ορθή. Το «σωστό» να λέγεται. Ο πλούτος πρέπει να συγκεντρώνεται στα χέρια αυτών που είναι ορθό να πλουτίζουν. Η απάντηση στο ότι είναι ορθό για τον κ. Καραμανλή, δίνεται από την πολιτική του. Το καρτέλ διύλισης πουλάει τη βενζίνη 100% πάνω από τη διεθνή χρηματιστηριακή τιμή. Οι εργολάβοι του βαλτοπεδίου συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται την εθνική γη που τους παραχώρησε η «συμμορία» των υπουργών που «παραπλανήθηκαν». Οι κοινοπραξίες Γάλλων και Ελλήνων εργολάβων εισπράττουν τα διόδια για έργα που θα κάνουν …προσεχώς.

Ζήτησε και τον «συντονισμό» των κρατών μελών της ΕΕ, όπως απαιτεί η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και έριξε και μια «χειροβομβίδα» για την « πράσινη ανάπτυξη» της πυρηνικής ενέργειας όμως.

Ο κ. Καραμανλής είπε και ότι, η λέξη κλειδί για τις προσεχείς εκλογές είναι η λέξη «εμπιστοσύνη». Επειδή όπως του λένε τον εμπιστεύεται η πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Η «εμπιστοσύνη». συνεπάγεται ειλικρίνεια και υπευθυνότητα είπε. Ακριβώς ότι δεν διαθέτει. Ειλικρίνεια δεν διαθέτει διότι ψεύδεται διαρκώς και κρύβεται πίσω από τον σανιδά του. Ούτε και υπευθυνότητα. Μόνο οι αναθεωρήσεις του ελλείμματος του προϋπολογισμού αποδεικνύουν την πλήρη ανευθυνότητα που τον χαρακτηρίζει. Άρπα κόλλα. Όσα πάνε κι όσα έρθουν. Πέρα βρέχει. Αυτές είναι οι λέξεις κλειδιά.

Ο κ. Καραμανλής μίλησε και για την «κοινωνική αλληλεγγύη» μπας και κοροϊδέψει κανέναν φτωχό ψηφοφόρο . Η κοινωνική αλληλεγγύη του κ. Καραμανλή είναι η εργάσιμη εβδομάδα των τριών ημερών. Το κόψιμο το μεροκάματου στα δυο και της ασπιρίνης στα τέσσερα . Δεν εννοεί την εκδήλωση της αλληλεγγύης από το κράτος. Την ίδια «αλληλεγγύη» ζητούσε και για τα ασφαλιστικά ταμεία, ώστε να πληρώσουν τα ελλείμματα που δημιουργούν οι εργοδότες με την μη πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών, τα ταμεία « των πλούσιων εργαζομένων», των «προνομιούχων». Να πληρώσουν δηλαδή εκείνοι πως δεν που δεν τους λήστεψαν οι εργοδότες και το κράτος. Επειδή δεν τους λήστεψαν.