Η προδοτική 5η Ολομέλεια της ΚΚΕ λτδ και η αναγνώριση του «Μακεδονικού λαού» και της γλώσσας του

Η Φωτογραφία -απάτη που τράβηξε ο Πέτρος Ρούσος στους Ψαράδες με φόντο το Χιόνι για να λένε ότι δήθεν η Ολομέλεια έγινε στο βουνό

Στις 31 Ιανουαρίου 1949, «ολοκληρώθηκαν οι εργασίες» της διήμερης 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που αναγνώρισε τον «Μακεδονικό λαό» όπως ακριβώς έκαναν οι 153+1 προδότες που ψήφισαν την νέα Συμφωνία των Ψαράδων, όπως και ο Προκόπης που την υπέγραψε και την δημοσίευσε, όπως και ο Γουρλομάτης Εφιαλτάκης και οι βουλευτές του που την εφαρμόζουν. 

 Η Συμφωνία ΝΑΤΟ-ΣΥΡΙΖΑ τν Ψαράδων και η αποδοχή της από τη ΝΔ της Αριστεράς και της Προόδου, αποτελούν υλοποίηση των αποφάσεων της 5ης Ολομέλειας που υποσχέθηκε ότι, «ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει». 

 Η 5η Ολομέλεια έγινε στην εκκλησία της Kοίμησης της Θεοτόκου στους Ψαράδες της Πρέσπας . Ξεκίνησε στις 30 Ιανουαρίου. 

Πήραν μέρος 26 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη. Ανάμεσά τους:Νίκος Ζαχαριάδης, Β. Μπαρτζιώτας, Π. Δανιηλίδης, Π. Σινάκος, Κ. Καραγιώργης, Μ. Πορφυρογένης, Δ. Βλαντάς, Π. Μαυρομμάτης, Ι. Ιωαννίδης, Κ. Λουλές, Χ. Χατζηβασιλείου, Α. Γκρόζος, Λ. Στρίγγος, Γ. Ερυθριάδης, Πέτρος Ρούσος, Γιώργης Βοντίτσιος – Γούσιας, Βαγγέλης Βασβανάς, Βασίλης Κοτσάβρας, Κώστας Κολιγιάννης, Χαρίλαος Φλωράκης, Στέφανος Γκιουζέλης, Αλέγρα Καπέτα.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στην εβραία Κομμουνίστρια Αλέγρα Φελούς, που ήταν σύζυγος του Εβραίου βιομηχάνου του Βόλου Ραφαήλ Καπέτα και εξελέγη στην ΚΕ του ΚΚΕ στο 7ο Συνεδριο ως Αλέγρα Καπέτα. Μετά την λήξη του Συμμοριτοπολέμου κατέφυγε στην Ανατολική Γερμανία .Στη σύνθεση της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (1950), που στοίχισε τη ζωή του Κώστα Καραγιώργη, συμμετείχε ως Αλέγρα Καπέτα-Σκύφτη. Το 1968 με την διάσπαση ακολούθησε το ΚΚΕεσωτερικού. Δηλαδή ήταν ΣΥΡΙΖΑ*. Πολλοί Ισραηλίτες υπηρέτησαν στις ένοπλες συμμορίες του ΚΚΕ. Πρώτος ο Μωυσής Πέσσαχ ο ραβίνος της Θεσσαλίας γνωστός και ως ο ραβίνος του ΕΛΑΣ. Το ΚΚΕ τον ανέβασε μαζί με 650 Ισραηλίτες του Βόλου στο Πήλιο για να μην απελαθούν στην Πολωνία από τους Γερμανούς. Λάζαρος Αζαριά υπεύθυνος Επιμελητείας για όλη την Θεσσαλία. Σάρα Γεσουά η «Σαρίκα»,Ντόρα Μπουρλά, ο «Ταρζάν», επιτελής της ΙΙ μεραρχίας του ΕΛΑΣ , ο Ίντο Σίμσι,υπεύθυνος επιμελητείας Ομάδος Μεραρχιών Στερεάς , ο Μωυσής Ματαθίας, οι ιατροί Εμμανουήλ Αρούχ και Αλβέρτος Κοέν στο υγειονομικό τμήμα του ΕΛΑΣ, ο Ισαάκ Μωυσής διοικητής λόχου, ο Ιάκωβος Μπαλέστρα και ο Μωρίς Φλωρεντίν του 16ου συντάγματος, ο Σαμουήλ Εσκινατζή εφ.ανθυπολοχαγός, που εφονεύθη ως διοικητής λόχου στα Δεκεμβριανά.

Στην 5η Ολομέλεια, που διαπίστωσε ότι, «οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται επικεφαλής στην πάλη του λαού τους» και υποσχέθηκε ότι «ο Μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου , θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει», ο Ζαχαριάδης έρριξε το σύνθημα της αυτοδιάθεσης των Μακεδόνων πού ζούσαν στην Ελλάδα και υποσχέθηκε στον «μακεδονικό λαό», «εθνική αποκατάσταση», με τη δημιουργία ανεξάρτητου «Μακεδονικού Κράτους». 

Η κατάπτυστη απόφαση της 5ης Ολομέλειας έλεγε ότι «στη Βόρεια Ελλάδα, ο Μακεδονικός λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ηρωισμό και αυτοθυσία, που προκαλούν τον θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του, έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να τη αποκτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού τους». 

 Το δεύτερο θέμα στην ημερήσια διάταξη της 5ης Ολομέλειας αφορούσε στην «πλατφόρμα του Μάρκου Βαφειάδη». Η Ολομέλεια πήρε απόφαση να τον καθαιρέσει από το ΠΓ, από την ΚΕ και να τον διαγράψει από μέλος του Κόμματος. Η 5η Ολομέλεια καθαίρεσε επίσης τον Νίκο Ρουμελιώτη από αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ και τον διέγραψε από μέλος του Κόμματος σαν λιποτάκτη του κομμουνιστικού αγώνα, επειδή τον κυνήγαγε ο Φλωράκης μετά την αποτυχημένη επίθεση στον Πλάτανο της Φωκίδας το 1948 και καθαίρεσε από τακτικά μέλη της ΚΕ τους Θανάση Χατζή και Μήτσο Βατουσιανό και από αναπληρωματικά τους Μιχάλη Τσάντη και Φώκο Βέτα. 

 Μετά την προδοτική 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που έγινε στο χωριό Ψαράδες, της Πρέσπας, έγινε ανασχηματισμός της «κυβέρνησης του Βουνού» και μπήκαν οι ΝΟΦίτες, Πασκάλ Μητρόφσκυ, Σταύρο Γκότσεφ και Βαγγέλι ή Γκέλο Κόϊτσεφ.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

Οι εκλογές του 1936 , και το ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΟ ΕΑΜικό κίνημα

Οι εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 διεξήχθησαν από την «άχρωμη» «υπερκομματική» κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δεμερτζή με το σύστημα της απλής αναλογικής, και σε αυτές εκφράστηκε σχετικά ελεύθερα η βούληση του (ανδρικού) εκλογικού σώματος. 

Τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών έχουν τεράστια σημασία για την κατανόηση της 4ης Αυγούστου, του Πολέμου, της Κατοχής, της Απελευθέρωσης και της Κομμουνιστικής Στάσης.

 Καταρχήν στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 ψήφισαν 1.278.085 άνδρες ψηφοφόροι. Για σύγκριση , δέκα χρόνια μετά, και αφού πέρασαν ο Πόλεμος, η Κατοχή, ο Λιμός, και η Πείνα της Κατοχής, και οι σφαγές του Μελιγαλά, του Κιλκίς, και των Δεκεμβριανών, ψήφισαν 1.121.693, ενώ το ΕΑΜ/ΚΚΕ έκανε αποχή. Στις 26 Ιανουαρίου 1936, το Κόμμα των Φιλελευθέρων , και ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, έλαβαν 474.651 και το Κόμμα έβγαλε 126, βουλευτές. Το ποσοστό τους ήταν 37,26%. 

Το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη πήρε 22, 10%, και 281.597 ψήφους και εξέλεξε 73 . Η Λαϊκή Ριζοσπαστική Ένωσις, (Κονδύλης, Τζων Θεοτόκης, Ιωάννης Ράλλης), έλαβε 253,384 ψήφους ή 19,89% και έβγαλε 63, το Παλλαϊκό Μέτωπο (ΚΚΕ), με εκπρόσωπο το Νικόλαο Πλουμπίδη πήρε 5,76% (73.411 ψήφους) και έβγαλε 15, ο Δημοκρατικός Συνασπισμός των Καφαντάρη, Γεώργιου Παπανδρέου και Αλέξανδρου Παπαναστασίου με 4,23% και 53.693 ψήφους έβγαλε 7 , όσους και το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Ιωάννη Μεταξά που έλαβε 50.137. (3,94%). 

 Το Μεταρρυθμιστικό Εθνικό Κόμμα του Σωτήρη Γκοτζαμάνη πήρε 1.40%, και 17.822 ψήφους και εξελέγησαν ο Γκοτζαμάνης και άλλοι τρεις. Το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδος του Ιωάννη Σοφιανόπουλου πήρε 13.006 και βγήκε ο Σοφιανόπουλος. 

Το Αγροτικό Δημοκρατικό Κόμμα του Αλέξανδρου Μυλωνά πήρε 12.333 και το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου 9.870 και δεν έβγαλαν βουλευτή. Βγήκαν και τρεις ανεξάρτητοι Κρητικοί, και ένας ακόμη «μεμονωμένος». Το σύνολο των υποψηφίων ήταν 1,665. 

Ο Ιωάννης Ράλλης , ο «δοσίλογος», ο κατοχικός πρωθυπουργός, που ήταν υιός του πρωθυπουργού Δημητρίου Ράλλη και σύζυγος της Ζαίρας Θεοτόκη, (της αδελφής του Τζων), μετά τον θάνατο του Κονδύλη και την περιθωριοποίηση του Θεοτόκη στην Κέρκυρα, θεωρούσε επομένως το 1943, εαυτόν δικαίως και νομίμως, ως εκπρόσωπο του 20% των Ριζοσπαστών, και μεγάλου μέρους των οπαδών των πεθαμένων Τσαλδάρη και Μεταξά. Ο Μεταξάς, στις εκλογές του 1935, είχε κατέβη μαζί με τον Ιωάννη Ράλλη ως αντίπαλος των Τσαλδάρη-Κονδύλη και είχαν πάρει 152.285 ψήφους. 

 Οι «δεξιοί», βασιλόφρονες, στις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 με απλή αναλογική ήσαν το 48,15%. Οι «Αντιβενιζελικοί» και οι «Συντηρητικοί» αντικομουνιστές αποτελούσαν σχεδόν το 65%, Σε αυτό το 65% θα πρέπει να προστεθούν και οι οπαδοί του Γεωργίου Παπανδρέου και του Μιχαλακόπουλου που ήσαν «Δημοκρατικοί» αλλά αντικομουνιστές .

Ο βενιζελογενής Ιωάννης Σοφιανόπουλος, που προσκλήθηκε από τους Άγγλους στο Συνέδριο του Λιβάνου και ήταν ο πρόεδρος της Διάσκεψης της Βάρκιζας, και κατόπιν συνιδρυτής της ΕΔΑ, το 1936 είχε λάβει μόνο 13.000 ψήφους. Αυτό ήταν το πολιτικό του βάρος.

 Για σύγκριση, ο «μεταρρυθμιστής» Σωτήρης Γκοτζαμάνης που μπήκε στην κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου, ως Υπουργός Οικονομικών είχε πάρει 17.822. Ο υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και υπουργός Οικονομικών στη κυβέρνηση Πλαστήρα, Αλέξανδρος Μυλωνάς είχε 12.333. Το δε «Παλλαϊκό» ΚΚΕ μαζί με τους «Αγροτιστές» είχαν πάρει 73.000 ψήφους στα 6.127.593 των κατοίκων της Ελλάδας. 

 Το 1935, οι Κομμουνιστές, μαζί με τους «συνοδοιπόρους» αριστεροφιλελέ, είχαν πάρει 98.669 ψήφους. Το 1933, οι Κομμουνιστές και οι «συνοδοιπόροι» ήσαν 87.000. 

Ο μεταπολεμικός ΕΑΜικός «χώρος», από τον Παπαναστασίου, και τον Σοφιανόπουλο, μέχρι και το ΚΚΕ, το 33-36 ήταν περίπου στο 10 %, και διευρύνθηκε προς το 30% , που ήσαν «Δημοκρατικοί» , και «Προοδευτικοί» γενικώς, και οι οποίοι μαζί με την αγέλη των ηλιθίων συγκρότησαν το «Μεγάλο», αλλά ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΟ ΕΑΜικό κίνημα. 

 Η αντικομουνιστική Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη της 7ης Σεπτεμβρίου 1947 την οποία συγκρότησαν το Λαϊκό Κόμμα και το Κόμμα Φιλελευθέρων, στις εκλογές του 1936 θα είχε την υποστήριξη του 85,41%. Οι άλλοι θα ησαν με την κυβέρνηση του Βουνού. 

 Σπυρίδων Χατζάρας

Τα ψέματα της Στοάς και των δολοφόνων του Καποδίστρια για την δήθεν άρνηση του Καποδίστρια να αποδεχτεί την πρόταση του Ξάνθου να αναλάβει αρχηγός της ανύπαρκτης Φιλικής Εταιρείας

 

Γράφει ο Σπυρίδων Χατζάρας 

Στο διαδίκτυο αντιγράφοντας το «μασονικό» ΙΣΤΟΡΙΚΟN ΕΠΕΤΕΙΟΛΟΓΙΟN του 7ου Επιτελικού Γραφείου του Γενικού Επιτελείου Στρατού, γράφουν  οι δοξάζοντες την Στοά και την ρουφιανοκρατία ότι στις 15 Ιανουαρίου 1820, «ο Καποδίστριας, εκτιμώντας ότι μπορούσε να προσφέρει περισσότερα στον Αγώνα από την θέση του Υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου και αμφιβάλλοντας για τις δυνατότητες της Φιλικής Εταιρείας, δεν αποδέχεται την πρόταση του Ξάνθου να αναλάβει την ηγεσία της τελευταίας».

Λοιπόν ο Ξάνθος πήρε σύνταξη από τον Ρότσιλντ επειδή ισχυρίστηκε ψευδώς ότι πρότεινε στον Καποδίστρια να αναλάβει αρχηγός της οργάνωσης της οποία ηταν  ο Αρχηγός

Η τρισυπόστατη ΑΡΧΗ της Παλιγγενεσίας ήταν ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ο Φιραρής και ο Ιωάννης Καποδίστριας . Μετά τον θάνατο των δύο από την «Αγία Τριάδα» απέμεινε μόνος αρχηγός ο Ιωάννης Καποδίστριας, τον οποίο ουδέποτε συνάντησε στην Αγία Πετρούπολη ο Ψεύτης και πλαστογράφος της Στοάς, Μανωλάκης Ξάνθος.

Ο «ψευτοσυναρχηγός», έφθασε στη Μόσχα «τον Δεκέμβριο του 1819», και αναχώρησε  για την Αγία Πετρούπολη στις «αρχές το Ιανουαρίου». Ο Ξάνθος που δεν έδωσε ημερομηνίες στις  διάφορες εκδοχές   απομνημονευμάτων  ισχυρίστηκε  ότι έγινε δεκτός από τον Καποδίστρια, δύο μέρες μετά την να άφιξή του στην Αγία Πετρούπολη.  

Ο Εμμ. Πρωτοψάλτης, πρότεινε  εσφαλμένα ως ημερομηνία συνάντησης, την Πέμπτη 15η Ιανουάριου.  

Το ταξίδι από τη Μόσχα στην Αγία Πετρούπολη είναι  σήμερα με το τραίνο μερικές ώρες.Τότε κράταγε από δύο μέχρι οκτώ μέρες.. Ο Καποδίστριας, στο υπόμνημά του προς τον Τσάρο, δεν αναφέρθηκε καθόλου στην επίσκεψη Ξάνθου, ενώ αναφέρθηκε στον Καμαρινό, ο οποίος μάλιστα του είχε δημιουργήσει αρκετά προβλήματα. 

Είναι επομένως  εύλογο να υποθέσουμε ότι ο  Καποδίστριας  δεν αναφέρθηκε σε αυτήν γιατί δεν έγινε. Η επιφύλαξη για το αν συναντήθηκε  ο Ξάνθος με τον Καποδίστρια, η επικοινώνησε μόνο μέσω του Καντιώτη-«Αγαπητού», πηγάζει από το γεγονός ότι καμιά άλλη πηγή δεν αναφέρεται σε αυτήν. Άλλωστε, πρώτη διατύπωσε αμφιβολία για το αν έγινε η συνάντηση, η καθηγήτρια Ελένη Κούκου.  

Ο Ξάνθος , δεν συνδεόταν με την αναζήτηση αρχηγού , ούτε  με την «μύηση» και  με την συμμετοχή στην «Εταιρία των Φιλικών», του  Καποδίστρια  και του Αλέξανδρου Υψηλάντη, αλλά με την ίδρυση από τους εμπόρους της Μόσχας, της «Φιλομούσου και Φιλανθρώπου Γραικικής Εμπορικής Εταιρίας», τους οποίους και εκπροσωπούσε.

Από την αλληλογραφία Ξάνθου-Κομιζόπουλου,   προκύπτει ότι στις 15 Μαρτίου 1820,  ο «Ξενοφωντίδης» -Παξιμάδης, ολοκλήρωνε τη συγγραφή του καταστατικού, το οποίο θα το έστελναν στη συνέχεια στην Αγία Πετρούπολη, και το οποίο θα έπρεπε να το παρουσιάσουν στον «Ευεργετικό», δηλαδή στον Καποδίστρια.

Επομένως,  αφού η αποστολή του Ξάνθου ήταν να παρουσιάσει το Καταστατικό της «Φιλομούσου και Φιλανθρώπου Γραικικής Εμπορικής Εταιρίας»,  στον Καποδίστρια το οποίο δεν ήταν έτοιμο  ούτε τον Μάρτιο,  είναι αδύνατο να τον συνάντησε τον Ιανουάριο.

Ο Αναγνωστόπουλος ,αφηγήθηκε στον Φιλήμονα, έναν διάλογό του με τον Υψηλάντη, όταν τον συνάντησε ατο Κισινιέφ, ως απεσταλμένος του Κέντρου της  Πίζας, και ο  Υψηλάντης του είχε ειπεί  : «Αναδεχθείς την πρότασιν την οποίαν μ’ εκάματε δια του Ξάνθου και πληροφορούμενος τα μετά του Καποδίστρια συμβάντα εξηγήθην με τούτον και μείναμε σύμφωνοι σ’ όλα.»

Ο Αναγνωστόπουλος ρώτησε : «Γιατί ο Ξάνθος απεπέμφθη   από τον Καποδίστρια»; και ο Υψηλάντης απάντησε : «Διότι ο Καμαρινός είπε πολλά εναντίον σας».

 Αυτή είναι η μόνη αναφορά για πιθανή επαφή του Καποδίστρια με τον Ξάνθο. Αλλά η  φράση, «πληροφορούμενος τα μετά του Καποδίστρια συμβάντα» , να αναφέρεται στην αποπομπή του Ξάνθου, και όχι σε συνάντηση.

 Η «Γραικική Εμπορική Εταιρία» , η «Φιλογενική Κάσσα» , ήταν ένα  από τα αντικείμενα συζήτησης κατά τη διάρκεια των «πολλών εβδομάδων», που διήρκεσε η μύηση Υψηλάντη και στην οποία δεν συμμετείχε ο Ξάνθος.

 Το καταστατικό της , εξετάστηκε στην τελευταία φράση, μετά τις 20 Μαρτίου, όπως μας βεβαιώνει, η αλλαγή του χαρακτηρισμού του επικεφαλής, από «Εταιρίαρχος», σε Γενικό Έφορο. Αυτή η εκδοχή επιβεβαιώνεται και από τον Καποδίστρια, ο οποίος στο υπόμνημά του προς τον Τσάρο Νικόλαο,  σημείωνε  : « μου έδειξε τότε (ο Υψηλάντης) ένα έγγραφο με το οποίο προτείνετο η ίδρυση μιας Εταιρίας με σκοπό τη συλλογή χρημάτων, με συνδρομές, που θα κατετίθεντο σε τράπεζα, για ένα χρησιμοποιηθούν για την απελευθέρωση της Ελλάδας, και μου ζήτησε να του εκφράσω τη γνώμη μου».

Επομένως όταν έφθασε το καταστατικό στην Αγία Πετρούπολη μετά τις 25 Μαρτίου ο Ξάνθος ζήτησε από τον Καντιώτη-«Αγαπητού να συναντηθεί με τον «Ευεργετικό» απεπέμφθη και παρουσίασε το Κατασττικό στον Υψηλάντη ο οποίος το έδειξε στον Καποδίστρια για να το εγκρίνει.

Ο Ακαδημαικός  Εμμ. Γ. Πρωτοψάλτης, ανέφερε,  ότι μετά από συνεννόηση του Υψηλάντη, με τα μέλη της Εταιρίας στη Μόσχα, «ετέθη σε λειτουργία η «Φιλόμουσος και Φιλάνθρωπος Γραικική Εμπορική Εταιρία», δια της οποίας ηλπίζετο να συγκεντρωθούν πολλά εκατομμύρια για την Εθνικήν Κάσσαν» , την οποία ο Υψηλάντης σε επιστολή του τον Ιούλιο του 1820, ονόμαζε «Φιλογενική Κάσσαν», γράφοντας: «Εντιμότατοι και ευγενέστατοι κύριοι Επίτροποι της εν Μόσχα Φιλογενικής Κάσσας».

Για το ακριβή ρόλο του Ξάνθου πρέπει να πούμε τα ακόλουθα.

 Ο «Απόστολος της Μόσχας»  , στην Κωνσταντινούπολη Νικόλαος Σκουφάς,  πέθανε τις 31 Ιουλίου 1818. Όσο καιρό ήταν άρρωστος, η ομάδα του, είχε γίνει  μπάχαλο. Ο Ξάνθος ,ήθελε να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», και τσακωνόταν με τον Αναγνωστόπουλο, ο Γαλάτης απαιτούσε να  αναγνωρίσουν εκείνον αρχηγό, και ο Χρυσοσπάθης  που είχε την «επαφή» με τη ρωσική πρεσβεία ,μέσω του Γαβριήλ Κατακάζη , είχε δημιουργήσει δική του ομάδα. 

«Μέσα από τα σπλάχνα της «Εταιρίας», ξεφύτρωσε στην Κωνσταντινούπολη, μια « νέομορφος», εταιρία της οποίας διευθυντές ήσαν, «φιλόδοξοι κεφαλαί μέχρις εσχάτης κουφότητος», «άνθρωποι επιρρεπείς στις καινοτομίες», « άνθρωποι. που δεν ήξεραν τίποτα αλλά ήθελαν να δείχνουν ότι ήξεραν πολλά», που «ραδιουργούσαν »  και δυσφήμιζαν την αδελφότητα ότι είχε χάσει την ευθεία οδό και ότι χρειαζόταν αναμόρφωση. Επειδή δε κάθε νεωτερισμός γοητεύει, πέτυχαν να τους παραδεχθούν μερικοί επιπόλαιοι, και απέδωσαν τα ίδια σημεία, τις ίδιες λέξεις, και της ίδιας λειτουργίες εκτός από μερικές ασήμαντες μεταβολές», έγραφε ο Φιλήμων.

 

Μπροστά σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, που απειλούσε την όλη προσπάθεια, και ενώ από την αγγλική και την αυστριακή πρεσβεία είχε ενημερωθεί η Υψηλή Πύλη, ότι η Ρωσία έστελνε  «Αποστόλους» στην Πελοπόννησο, δόθηκε μέσω του ρώσου προξένου στη Σμύρνη Δεστούνη , εντολή από τη Μόσχα στον Τσακάλωφ, που βρισκόταν σε περιοδεία στην Σμύρνη και το Αϊβαλή,  να σπεύσει στην Κωνσταντινούπολη, για να λύσει το πρόβλημα «Χρυσοσπάθη», που είχε κάνει δική του  καρμπονάρικη  οργάνωση, και να αποτρέψει την καταστροφή του μηχανισμού   Οι «απόστολοι», ήσαν ο Αναγνωσταράς, ο Δημητρακόπουλος, ο Περραιβός και ο Φαρμάκης, που θα κατέβαιναν από τη Ρωσία στην Κωνσταντινούπολη και θα πήγαιναν στην Ελλάδα. Οι κίνδυνοι για την οργάνωση προήρχοντο εκτός από τον Χρυσοσπάθη, από τον Γαλάτη  και ακολούθως  από τον καυγά  των Ξάνθου- Αναγνωστόπουλου.

Ο Τσακάλωφ, επέστρεψε  από την Σμύρνη στην Κωνσταντινούπολη στις 25 Ιουλίου,  έξι  μέρες πριν τον θάνατο του Σκουφά, και αφού προσέλαβε στην «Αρχή» της Οργάνωσης της Κωνσταντινούπολης, τον Παναγιώτη Σέκερη από τον «Φοίνικα» ,   του Μαυροκορδάτου,  περίμενε να επιστέψουν από τη Ρωσία οι οπλαρχηγοί,  Αναγνωσταράς, Φαρμάκης,  Περραιβός και  Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, οι   οποίοι είχαν  τις οδηγίες τους  από τη Μόσχα, και τους μετέφερε το μήνυμα, ότι η γραμμή της Εταιρίας ήταν, «να μη φανεί ούτε γιδοκλέφτης», στην Πελοπόννησο. Όταν έφυγαν οι οπλαρχηγοί, ο Τσακάλωφ , πήρε νέα εντολή μέσω του Μόστρα που δούλευε στην Ρωσική  Πρεσβεία    να διώξει από την  Κωνσταντινούπολη, τα ορφανά του Σκουφά, τον Αναγνωστόπουλο,  και τον Ξάνθο.

Από την  αφήγηση Αναγνωστοπούλου, στο πρώτο δοκίμιο του Φιλήμονα, γνωρίζουμε ότι το πρώτο θέμα που συζήτησε ο Τσακάλωφ με τους Ξάνθο- Αναγνωστόπουλο Τσακάλωφ ,ήταν το τι θα γίνει με τον Γαλάτη και αποφάσισαν να τον οδηγήσουν στη Μάνη για να κρατηθεί είτε από τον Μαυρομιχάλη είτε από τον Μούρτζινο.  Σε κάθε  περίπτωση που θα δημιουργούσε κίνδυνο θα τον σκότωναν αμέσως. Το «πρόβλημα Γαλάτης» το ανέλαβε προσωπικά ο Τσακάλωφ , αφού φαίνεται ότι είχε συγκεκριμένες οδηγίες .

Στις συζητήσεις που έγιναν  μετά τον θάνατο του Σκουφά , ο Τσακάλωφ πρότεινε στους άλλους δύο να φύγουν από την Κωνσταντινούπολη .Ο Τσακάλωφ,  έπεισε και τον Χρυσοσπάθη να πάει τελικά στην μέσα και έξω  Μάνη. 

Έτσι, στις 22 Σεπτεμβρίου 1818, διαλύθηκε η ομάδα Σκουφά, και το Κέντρο της «δεύτερης οργάνωσης», στην Κωνσταντινούπολη, πέρασε ομαλά  στους ανθρώπους του Φοίνικα. Τον Σέκερη.

 Μετά από αυτά, έστειλε τον Αναγνωστόπουλο στις ηγεμονίες στη θέση του Γαλάτη, τον  Ξάνθο, που είχε καπαρώσει το Ταμείο, τον έστειλε στο πουθενά, στο Πήλιο  για  να αφήσει το Αρχείο στον Άνθιμο Γαζή. Ο  Λουριώτης, στάλθηκε στο Λιβόρνο , δίπλα  στους Ζωσιμάδες, με τους οποίους συνεργαζόταν για την επανάσταση ο γιαννιώτης λόγιος Αναστάσιος Μοσπινιώτης. Ο Τσακάλωφ παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη, για να λύσει το ζήτημα Γαλάτης. Ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος, γύρισε στην Κωνσταντινούπολη το  Νοέμβριο, κομίζων την επιστολή τον Πετρομπέη  προς την Αρχή  και τις αναφορές Αναγνωσταρά, Φαρμάκη, Περραιβού προς την Μόσχα, και λίγες μέρες μετά αναχώρησε ξανά μαζί με τον Τσακάλωφ και τον Γαλάτη, προς την Πελοπόννησο. Ο  Δημητρακόπουλος ήταν που πυροβόλησε τον Γαλάτη.  

 

5 Ιανουαρίου 1809. Η Αγγλοτουρκική συνθήκη των Δαρδανελίων

Η συνθήκη των Δαρδανελίων, (Συνθήκη Ειρήνης, Εμπορίου, και Μυστικής Συμμαχίας της Μεγάλης Βρετανίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας )υπεγράφη στα τουρκικά και στα γαλλικά στις 5 Ιανουαρίου 1809 στο Τσανάκκαλε, από τον διάδοχο του Έλγιν στην πρεσβεία Κωνσταντινούπολη, Ρόμπερτ Αντέρ και με αυτή έληξε ο διετής αγγλο-τουρκικός πόλεμος του 1807-1809. 

Τα έγγραφα επικύρωσης ανταλλάχθηκαν στην Κωνσταντινούπολη στις 27 Ιουλίου 1809. Η συνθήκη περιείχε έντεκα άρθρα στα οποία είχαν προσαρτηθεί και τέσσερα «μυστικά άρθρα» . Τα βασικά άρθρα αφορούσαν στην ανταλλαγή των κρατουμένων, την επιστροφή από τους Βρετανούς των Οθωμανικών φρουρίων που ειχαν καταλάβει την αποκατάσταση της περιουσίας των Βρετανών εμπόρων και πολιτών που κατάσχεσαν οι Οθωμανοί κατά τη διάρκεια του πολέμου, συνέχιση της Συνθήκης του 1675 περί των διομολογήσεων , αμοιβαία καλή μεταχείριση των εμπόρων , προσδιορισμός του οθωμανικού φόρου σε 3% , και διορισμός προξένων της Εταιρείας της Ανατολής για τη διευκόλυνση του εμπορίου. 

Οι Βρετανοί συμφώνησαν να μην διορίζουν Οθωμανούς υπηκόους ως προξενικούς πράκτορες, το δικαίωνα των Οθωμανών να απαγορεύουν σε πολεμικά πλοία να διέρχονται από τα Στενά σε καιρό ειρήνης. Τα ξεχωριστά «μυστική άρθρα» αφορούσαν κυρίως τη Γαλλία και τη Ρωσία. Η Βρετανία δεσμεύτηκε να στηρίξει τους Οθωμανούς αν η Γαλλία τους κήρυσσε τον πόλεμο ενώ όσον αφορά τη Ρωσία, η Βρετανία προσφέρθηκε να βοηθήσει στην εξασφάλιση ειρήνης με τη Ρωσία. Αυτό το μέρος της Συνθήκης περιελάμβανε επίσης διάταξη για την εκδίκαση των αξιώσεων των δύο μερών γύρω από τη βρετανική εισβολή στην Αλεξάνδρεια, και ένα ακόμη « μυστικό άρθρο» προέβλεπε την καταβολή 300.000 λιρών στερλινών στους Οθωμανούς, ως επιβεβαίωση της φιλίας.

Οι Μαυρογιαλούροι ήταν υποπροϊόν της ΕΑΜοκρατίας και Αγγλοκρατίας

Μετά τις σφαγές στον Μελιγαλά τον Σεπτέμβριο και το Κιλκίς τον Νοέμβριο του 1944 και μετά από 32 ημέρες ανθρωποθυσιών κατά τα Δεκεμβριανά, οι Άγγλοι απομάκρυναν από την κυβέρνηση τους «αιματοβαμμένους» «αντικομουνιστές» και διόρισαν τους «Αφανείς» ή «Άφαντους» για να συνδιαλλαγούν με την Αριστερά. 

 Αυτό το πολιτικό προσωπικό ήταν οι φελλοί και οι χλεχλέδες του «καλού κόσμου», που διακωμωδούσε το παλιό ελληνικό σινεμά, που ήταν πολύ πιο πολιτικό από ότι πιστεύουν πολλοί. Η αργυρώνητη και Κλεπτοκρατική «καλή κοινωνία» βγήκε «ατσαλάκωτη» από την κατοχή και τα Δεκεμβριανά. 

Ιδού και τρία ονόματα το νέο «πολιτικό» προσωπικό: 

 Υπουργός ο Τζων Γκλαβάνης. Γιος του Αλευροβιομήχανου Κωνσταντίνου Γκλαβάνη από το Βόλο .Σπούδασε Εμπορικές Επιστήμες στην Εμπορική Σχολή του Μάντσεστερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Υπουργός, ο Μικές Μαυρογορδάτος . Γεννήθηκε στην Μασσαλία και ήταν γιος του Ιάκωβου Μαυρογορδάτου, γόνου της ομώνυμης χιώτικης οικογένειας, και της Αικατερίνης Ράλλη. Υπουργός ο Αθανάσιος Σμπαρούνης , αδελφός του μεγαλοκλινικάρχη Νικολάου Σμπαρούνη.. Ήταν παντρεμένος με την Γεωργία Μαρκεζίνη. Ισόβιο μέλος της British Royal Economic Society of London. Υπηρέτησε σε Διευθυντικές θέσεις του Υπουργείου Οικονομικών από το 1925 έως το 1943 οπότε έφυγε στο Κάιρο όπου διορίστηκε Γενικός Διευθυντής του (ανυπάρκτου) Υπουργείου Οικονομικών της Εξόριστης Κυβέρνησης. Μαζί με τον Κυριάκο Βαρβαρέσο (Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, επί κεφαλής) και τον Αλέξανδρο Αργυρόπουλο (Διευθυντή του Υπουργείου Εξωτερικών) ορίστηκαν από την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου , να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στην Νομισματική και Δημοσιονομική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών στο Μπρέττον Γουντς (1-22 Ιουλίου 1944) κατά την οποία αποφασίστηκε η ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Με την επιστροφή του έγινε υπουργός.

Στις 23 Απριλίου 1941,οι Γερμανοί μπήκαν στη Λαμία και η Άγγλοι έδωσαν το σύνθημα της φυγής. Ο εστεμμένος Τενεκές, δραπέτευσε διά νυκτός εξ Αθηνών με τον σύμβουλό του Πάλερετ ,και τον Τσουδερόν του, (της Τραπέζης), με VIP πτήση με ένα υδροπλάνο Σάντερλαντ για την Κρήτη . Η «κυβέρνηση», ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Κυριάκος Βαρβαρέσος, ο Υποδιοικητής Γεώργιος Μαντζαβίνος, και τα στελέχη της Λαζαρίδης, Λεβή και Κοσμίδης αναχώρησαν τη νύχτα της 22ας Απριλίου από τα Μέγαρα με το Β. Όλγα. Πιο δίπλα φορτώθηκαν στα «Πάνθηρ» και «Ιέραξ» οι ανάλγητοι και αργυρώνητοι VIP των Αθηνών, με τις γυναίκες, τα τέκνα, τις πενθερές, τις κουβερνάντες- και τα μπαούλα τους. Στο πλοίο της χαράς εκτός από τον ποιητή Σέφερη και την σύζυγο που παντρεύτηκε εσπευσμένα για να της βγάλει εισιτήριο, ανέβηκε και ο Ναυαρχούκος Πέτρος Βούλγαρης . Τέκνον της κωλοοικογένειας της Ύδρας των δολοφόνων του Καποδίστρια. Γεννήθηκε το 1883 και ήταν γιος του Γεωργίου Βούλγαρη και της Αρχόντως Ι. Βατσαξή.

 Ο προπάππος του, Νικόλαος Βούλγαρης ήταν αδελφός του Γεωργίου Βούλγαρη, κοτζάμπαση της Ύδρας. Ήταν υποστηρικτής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το 1935 με το κίνημα των Βενιζελικών αποστρατεύτηκε με το βαθμό του υποναυάρχου . Στη συνέχεια εργάστηκε ως γενικός διευθυντής στις επιχειρήσεις του Μποδοσάκη. Στο Καίρο φάνηκε χρήσιμος .Το Μάρτιο του 1943 ο Εμμανουήλ Τσουδερός του ανέθεσε το υπουργείο Αεροπορίας και τον Απρίλιο του 1944, μετά το κίνημα του ναυτικού ο πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος τον επανέφερε στο στράτευμα με το βαθμό του αντιναυάρχου και τον έκανε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού και αρχηγός Στόλου. 

Στις 8 Απριλίου του 1945, ο Δαμασκηνός και οι Άγγλοι τον έχρισαν πρωθυπουργό.

 Σπυρίδων Χατζάρας