Η Βάρκιζα , ο «Ηρωικός» Κόκκινος Δεκέμβρης του 1944 και οι «αγριότητες» και οι «υπερβασίες» των μελών του ΚΚΕ

του Σπύρου Χατζάρα

Οι «ηρωικοί» Ελασίτες άρχισαν να μάχονται με τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές ,τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες στις 4 Δεκεμβρίου 1944.
Πριν είχαν σφάξει την «αντίδραση» στην Πελοπόννησο και στο Κιλκίς.
Στις 21 Δεκεμβρίου, 17 ημέρες μετά, το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και ενώ είχαν λήξει οι μάχες στον Πειραιά, στο Γουδί και στου Μακρυγιάννη , και γίνονταν «αψιμαχίες», η εκτέλεση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη από την ΟΠΛΑ μας δίνει μια εικόνα της «ηρωικής αντίστασης» του λαού και της καθημερινής ζωής στην Αθήνα.

Οι «ηρωικοί» εαμίτες κομμουνιστές Κων. Μπιλιράκης, Θεόδωρος Μιχαλόπουλος, και Δημήτρης Σούλης συνέλαβαν την καταζητούμενη Ελένη Παπαδάκη, στο σπίτι του γραμματέα του ΕΑΜ Θεάτρου Δημήτρη Μυράτ. Κανείς από αυτούς δεν πολέμαγε του άγγλους ιμπεριαλιστές.
Πήγαν με τα πόδια, χωρίς και πάλι να συναντήσουν Εγγλέζους ιμπεριαλιστές και χωρίς να τους βομβαρδίσει η ΡΑΦ, στα γραφεία της Λαϊκής Επιτροπής του ΕΑΜ, επί της οδού Πατησίων 314 και μετά , στα περιφερειακά γραφεία του ΕΑΜ, στη διασταύρωση Πολυλά και Μαρτζώκη, όπου η ''λαϊκή πολιτοφυλακή '' του ΚΚΕ, η ΟΠΛΑ, με επικεφαλής της κάποιον «Ορέστη», αποφάσισε την τύχη της Ελένης Παπαδάκη.
Εκεί, στην επιταγμένη έπαυλη Παπαλεονάρδου, βρισκόταν και ο «ηρωικός» κομμουνιστής και «πολιτοφύλακας Πάνος Καραβουσάνος, ηθοποιός της δεκάρας και μέλος του ΣΕΗ που ζητούσε την εκτέλεση της ηθοποιού.

Ο αιμοσταγής σύντροφος Φάνης, τότε γραμματέας της ΚΟΑ , στα απομνημονεύματα του, έγραψε: «Όταν τμήματα της Λαϊκής Πολιτοφυλακής συνέλαβαν τη γνωστή ηθοποιό Παπαδάκη, ερωμένη του αρχικουίσλιγκ Γιάννη Ράλλη, δώσαμε εντολή να μην πειραχτεί. Είχαμε να μάθουμε πολλά από αυτή». Αυτό σημαίνει ότι ο γραμματέας της ΚΟΑ ενημερώθηκε για τη σύλληψη και έδωσε οδηγίες. Αυτό σημαίνει ότι η ΟΠΛΑ ανέφερε στην ΚΟΑ, και η ΚΟΑ, δηλαδή ο γραμματέας , δηλαδή ο Φάνης, αποφάσιζε την τύχη του θύματος. Και ανεξάρτητα από τα ψέματα που έγραφε μετα από χρόνια εκείνος έδωσε την εντολή «φάτε τη».

Στην Πολιτοφυλακή της Πατησίων μαζί με την Παπαδάκη, υπήρχαν και άλλες κρατούμενες. Μια από αυτές ήταν ήταν η Νιόβη Χαριτάκη. Ένα κορίτσι γύρω στα είκοσι και εφτά μηνών έγκυος που την είχαν συλλάβει στις 18 Δεκεμβρίου μαζί με την αδελφή της, Μαρίκα, με την κατηγορία ότι ο πατέρας τους ήταν διευθυντής της Ούλεν .Η Νιόβη γνώριζε καλά ότι επρόκειτο να την εκτελέσουν.
Γύρω στα μεσάνυχτα με αυτοκίνητο της ΟΠΛΑ, τις έστειλαν Γαλάτσι στα Διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ όπου οι ηρωικοί κομμουνιστές και στελέχη της ΟΠΛΑ Βλάσσης Μακαρώνας, Στέφανος Λιόλιος, Πέτρος Τζογανάκης, Ιωάννη Κουκούτσης και άλλοι των οποίων τα ονόματα δεν τα διέσωσε η ιστορία περίμεναν για να εκτελέσουν τα σιδηροδέσμια θύματα και να πάρουν τα ρούχα τους για τις ανάγκες του λαού.
Η ομάδα του Γαλατσίου δεν συνάντησε ποτέ τους «ιμπεριαλιστές» και έκανε τη δουλειά της σύμφωνα με τις εντολές που είχε. Αυτός «ηρωικός» μηχανισμός δεν «πολέμαγε» , αλλά δολοφονούσε όσους είχαν προγραφεί.
Αυτά γινόντουσαν 17 ημέρες μετά την έναρξη των Δεκεμβριανών. Και τα ξέρουμε λόγω της Παπαδάκη. Αυτά έγιναν και για χιλιάδες άλλα αθώα θύματα σαν την Παπαδάκη. Μαζί της στο λάκκο που την έριξαν ήσαν άλλοι 4 . «Ανώνυμοι». Τη Νιόβη την είχαν ρίξει σε άλλο λάκκο.
Ο Βλάσσης Μακαρώνας και ο Στέφανος Λιόλιος ομολόγησαν στο στρατοδικείο και εκτελέστηκαν.Ο γερμανομαθής εαμίτης Μυράτ έγινε θιασάρχης και πέθανε το 1991 από γεράματα.
Οι 300 εκτελέσεις από την ΟΠΛΑ στο Γαλάτσι έγιναν με εντολή του σ.Φάνη.

Η Ελένη Παπαδάκη οδηγήθηκε στο Γαλάτσι από την όπλα φορώντας το γούνινο παλτό της. Όταν βρέθηκε το πτώμα της φορούσε μόνο την κομπινεζόν. Επομένως τη γούνα θα την φόρεσαν οι ώμοι μιας ηρωικής «συντρόφισσας», που.. κρύωνε . Κάποια άλλη θα πήρε χριστουγεννιάτικο δώρο τα παπούτσια της, και κάποι άλλη το φουστανάκι. Το δαχτυλίδι και το ρολόι της, τα είχε κρατήσει ο σύντροφος Ορέστης, της ΟΠΛΑ.

Τα παπούτσια και τα παλτά των σφαγμένων είχαν μεγάλη ζήτηση και στον Φενεό. Τα παπούτσια των νεκρών τα ξαναμοίραζε ο ΕΛΑΣ στους συντρόφους και στον Μελιγαλά. Αυτό το καθήκον το είχε η Κόκκινη,«Εθνική Αλληλεγγύη».
. Θα πρέπει οι χαζοί που μιλάνε ακόμα για «ιδανικά», να μας πουν για τα ιδανικά και τις Αξίες, που έχουν να κάνουν με το γούνινο παλτό της Παπαδάκη, τα παπούστια, το ρολόι και το δαχτυλίδι της. Και είναι κρίμα για την ιστορία που οι στρατοδίκες δεν ρώτησαν τον Λιόλιο και τον Μακαρονά για το παλτό.

Ο πολιτικός καθοδηγητής των σήριαλ κιλλερς της ΟΠΛΑ ήταν ο «Άγιος» Πλουμπίδης. Ο πράκτωρας της Ιντέλιτζενς Σέρβις, Πλουμπίδης ,που μετά την αναχώρηση από την Αθήνα του σταθμάρχη πατρός Δημητρίου για την Αίγυπτο, βγήκε από τη Γιάφκα της «Σωτηρίας», και πέρασε στην παρανομία.
Όταν ήρθε στην Αθήνα καλοκαίρι του 1943, ο επίσης πράκτορας των άγγλων Στέργιος Αναστασιάδης τον εβαλαν αρχηγό του Κλάδου εγχειρήσεων .Εκτός του Πλουμπίδη και του Στέργιου Αναστασιάδη στην καθοδήγηση της ΟΠΛΑ δούλεψαν οι Κώστας Φαρμάκης, Γιώργος Αλευράς , Αλέκος Αντωνιάδης και εκδοροσφαγέας Νίκος Ανδρικίδης, που ήταν «Ακροναυπλιώτες» . Κατά τα Δεκεμβριανά ο Ανδρικίδης διοικούσε την ΟΠΑΛ από του Ζωγράφου μέχρι τη Νέα Σμύρνη. Βοηθός του Αναστασιάδη και επιτελάρχης των εκτελέσεων στην Αθήνα και τον Πειραιά ήταν ο Παντελής Κιουρτζής. («καπετάν Ανανίας») .
Σαν δεξί του χέρι ο Κιουρτζής θα ορίσει έναν άλλο σφαγέα της Κατοχής, τον σύντροφο Ηρακλή Μπογιατζίδη. Στρατοπεδάρχης του Ασύλου Κοκκινιάς ήταν ο σύνδεσμος του Πλουμπίδη στη Σωτηρία Γιώργης Καζιάνης, η Μπάρμπας. (παλιός καπνεργάτης).

Στη «Βάρκιζα», η «ηγεσία» της ΚΚΕ λτδ, (Σιάντος, Πλουμπίδης, Ιωαννίδης, Παρτσαλίδης, Μπαρτζιώτας κλπ), μαζί με τους συνεργάτες της , (Τσιριμώκος, Σβώλος), κλπ , συμφώνησε με τους Άγγλους και τους «αστούς», οι μεν ηθικοί αυτουργοί , η ηγεσία , που διέταξε τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», να αμνηστεύονται, και να δικάζονται μόνο οι φυσικοί αυτουργοί. Δηλαδή, βγάλανε έξω τον εαυτό τους οι πολιτικά υπεύθυνοι και ρίξανε όλη την ευθύνη στους εκτελούντες τις εντολές και τις διαταγές. Στους φυσικούς αυτουργούς .
Αυτή ήταν και η ουσία της αποκήρυξης του «Άρη» και της απελπισμένης ανταρσίας του.

Ο σ.Νίκος όταν γύρισε από το Νταχάου , το Δεκέμβριο του 1945 στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ , είπε ότι οι «αγριότητες» και οι «υπερβασίες» έγιναν από μέλη του Κόμματος που, είτε ήταν προβοκάτορες, είτε δεν ήταν «άξια νάναι μέλη του Κόμματος».
Ο σ. Νίκος υιοθέτησε δηλαδή τις ρυθμίσεις της Συμφωνίας της Βάρκιζας και είπε ότι «το ΚΚΕ δεν έδωσε γραμμή για «αγριότητες» και «υπερβασίες» και ότι «το έψαξε και δεν υπήρχε ούτε μια περίπτωση, που νάχει δοθεί σαν γραμμή του ΚΚΕ να γίνουν αγριότητες».

Οι σφαγές της Καλαμάτας, του Μελιγαλά, των Γαργαλιάνων, τα Δεκεμβριανά ήσαν «αγριότητες» και «υπερβασίες» που έγιναν από μέλη του κόμματος, χωρίς κομματική εντολή και, «φυσικά οι πράξεις που κάναν τα μέλη του Κόμματος δημιουργούν ευθύνες και για το ίδιο» αλλά το ΚΚΕ, «απεκήρυξε και αποκηρύσσει», τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», οπότε δε δημιουργείται ζήτημα ηθικής τάξης για το ΚΚΕ.

Αυτή ήταν η θέση που συμφωνήθηκε στην Βάρκιζα, στο πλαίσιο της νόμιμης πάλης. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν κατηγορήθηκαν οι Ζεύγος, Μπελογιάννης, Μπλάνας, Κουλαμπάς για τις σφαγές Καλαμάτας –Μελιγαλά και δεν δικάστηκαν οι Πλουμπίδης, Σιάντος, Μπαρτζιώτας, Αναστασιάδης, Κωτσάκης & Co για τα Δεκεμβριανά και για την «αγριότητα» και την «υπερβασία» του «λάθους» της «ομηρίας».
Στο πλαίσιο της εγκατάλειψης του ένοπλου αγώνα και του ειρηνικού περάσματος τα μέλη έρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην εργατική τάξη και τον λαό, για τις «αγριότητες» και τις «υπερβασίες», που έκαναν και που το Κόμμα τις «απεκήρυξε».
Για το λόγο αυτό τα μέλη που σκότωναν ακολουθώντας τις εντολές των ανωτέρων τους, πέθαιναν στα αποσπάσματα επειδή δεν ήταν «άξια νάναι μέλη του Κόμματος». Ακριβώς αυτό μας το διέσωσε ο Γιώργος Ζαμπέτας, (βλ. Ιωάννας Κλειάσιου: «Γιώργος Ζαμπέτας βίος και πολιτεία», εκδ. ντέφι 1997), για τον παιδικό του φίλο Κώστα Γερανταλή, που ήταν δολοφόνος της ΟΠΛΑ. "….Και του είπα ότι όσοι πουν ότι αυτά που κάνανε, τα κάνανε επειδή είχανε διαταγή θα καθαρίσουνε. Και μου λέει, μπα τις χαμούρες… εγώ τα έκανα κι εγώ θα τα φορτωθώ. Καλά, γεια σου, γεια σου κι έφυγα".
Έτσι ομολόγησαν και εκτελέστηκαν, ο Μπάρμπας, ο Λίολιος, ο Βλάσης Μακαρωνάς και το άγημα των εκτελεστών του Μελιγαλά. Οι φυσικοί αυτουργοί και όχι οι ηθικοί αυτουργοί. Βέβαια, ο σύντροφος Νίκος , ως απόλυτος φορέας της «κομματικής νομιμότητας», με όσα είπε για τους πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις για προβοκάτορες της αντίδρασης ,και για εκείνους που δεν ήταν «άξιοι νάναι μέλη του Κόμματος», έδειχνε την ομάδα των «χαφιέδων» Πλουμπίδη-Σιάντου & Co.
Οι σύγχρονοι χαφιέδες, οι κληρονόμοι του τότε χαφιεδισμού, κρατάνε τη θεωρία για «αγριότητες» και «υπερβασίες» που έγιναν από μέλη του κόμματος, και μιλάνε ακόμα για «δικαιολογημένες πράξεις αντεκδίκησης» στον Μελιγαλά, και αποδίδουν την εκτέλεση της Παπαδάκη στον εικοσάχρονο Οπλατζή που τον εκτέλεσε ο Ανδρικίδης. Α
κόμα και σήμερα. 72 χρόνια μετά, οι ρουφιάνοι παραμένουν ρουφιάνοι και οι Χαϊβάν-Χαϊβάν οπαδοί τους εξακολουθούν να πιστεύουν και να αναπαράγουν τα ίδια κοματικά ψέματα.