Τα «εθνικά» παραμύθια για το 1821, βλάπτουν και το λαό και Έθνος.

γράφει ο Σπύρος Χατζάρας 

Ο «ευαγγελιστής» των Αθέατων, Μπαρούχ Σπινόζα, τους δίδαξε, ότι ,«αυτός που θέλει να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα πρέπει να γνωρίζει τι είναι η αλήθεια και τι είναι το ψέμα», και επειδή για αυτούς , «αληθινό είναι ότι τους συμφέρει,
 ο μαθητής, Βλαδίμηρος Ίλιτς, είπε στους «αριστερούς» οπαδούς του ότι , 
«η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή». Άλλωστε, οι Μασόνοι πιστεύουν, ότι «δεν πρέπει να λες την αλήθεια, παρά μον
άχα σε κείνους που έχουν το δικαίωμα να τη γνωρίζουν», τους «φωτισμένους». Όμως το ψέμα δεν γίνεται αλήθεια επειδή είναι ευρέως διαδεδομένο, ούτε η αλήθεια γίνεται λάθος επειδή δεν την βλέπουν οι «πολλοί», η «αγέλη». 
Τα λέω για μια ακόμη φορά, τέτοιες μέρες, που η Στοά και οι «Πατριώτες», εορτάζουν την 25η Μαρτίου, την επανάσταση. 

Η Επανάσταση δεν κηρύχτηκε στις 25 Μαρτίου, στην Αγία Λαύρα. Η Επανάσταση της Πελοποννήσου,(και όχι μόνο της Μάνης), κηρύχτηκε στις 17/29 Μαρτίου 1821 στο Μικρό Λιβάδι, την Τζίμοβα, τη σημερινή Αρεόπολη, στον Ιερό Ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών. Εκεί ψάλθηκε η δοξολογία, ευλογήθηκαν τα οπλα και υψώθηκε η «γαλανόλευκή». Μια λευκή σημαία με κυανό Σταυρό, και δόθηκε ο Όρκος, «Ταν ή επί Τας» .«Νίκη ή Θάνατος».


 Ο «όρκος της Τζίμοβας», που έδωσαν οπλαρχηγοί και στρατιώτες έλεγε: 
« Ορκίζομαι, εις το όνομα του Παντοδύναμού Θεού, εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Αγίας Τριάδος, να χύσω και την υστέραν ρανίδα του αίματός μου, υπέρ πίστεως και Πατρίδος. Ορκίζομαι, να μη βλέψω εις τα όπισθεν εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος και της Θρησκείας μου».
 Μετά από τη δοξολογία, τα Μανιάτικα σώματα με επικεφαλής τον Πετρόμπεη, βάδισαν προς την Καλαμάτα, την οποίαν ελευθέρωσαν στις 23 Μαρτίου/ 4 Απριλίου. 

Ο Αρχηγός της Επανάστασης και μελλον βασιλιάς της Ελλάδος Αλεξανδρος Υψηλάντης κήρυξε την Επανάσταση 22 ημέρες πριν. 
Η Ελληνική Επανάσταση, κηρύχτηκε στις 23 Φεβρουαριου/4 Μαρτίου 1821, κατά την Κυριακάτικη Λειτουργία στο Ιάσιο. Την επομένη, 24η Φεβρουαρίου 1821 , (με το Ιουλιανό), 5 Μαρτίου (με το νέο) , ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κυκλοφόρησε από το Ιάσιο την επαναστατική του προκήρυξη, προς το «Πανελλήνιο», με τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», με την οποία καλούσε τους φίλους της Πατρίδος στα Όπλα. 
«Εις τα όπλα λοιπόν φίλοι η Πατρίς Μάς Προσκαλεί!», και την οποία κοινοποίησε στις ευρωπαϊκές Αυλές, υποσχόμενος «Σύνταγμα» και «Εκλογές». 
Αυθημερόν, ο Υψηλάντης εξέδωσε ως Γενικός Επίτροπος της Αρχής , και την προκήρυξη, «προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών» , με τίτλο «Εν τούτω Νίκα». Η προκήρυξη του Υψηλάντη «προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών» αποτελεί την καλυτέρα γραπτή απόδειξη για στην ανυπαρξία της «Φιλικής Εταιρείας» που εφηύρε ο Μινχάουζεν-Φιλήμων και υιοθέτησε η Στοά του Λονδίνου. 

Ο Γενικός Επίτροπος της Εταιρείας, μίλησε , «προς τους Αδελφούς της Εταιρίας των Φιλικών», μίλησε ο Υψηλάντης που γνώριζε καλύτερα την εταιρεία της οποίας ήταν Αρχηγός. 

Επειδή λοιπόν ,«η αλήθεια είναι μια μικροαστική εμμονή», και « την αλήθεια, πρέπει να την λέμε μονάχα σε κείνους που έχουν το δικαίωμα να τη γνωρίζουν», εορτάζουμε στις 25 Μαρτίου την επανάσταση που έκανε η ανύπαρκτη «φιλική εταιρεία». Η τελική νίκη της Ελληνικής Επανάστασης, που εξ αρχής είχε σχεδιαστεί για να οδηγήσει σε διπλωματική λύση, επετεύχθη με διπλωματικά μέσα, το 1826, όταν ψυχορραγούσε στρατιωτικά και οικονομικά, μετά την εισβολή του Αβραάμ (Ιμπραχίμ) και την πτώση του Μεσολογγίου.

 Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος, δεν επετεύχθη ούτε με τα δάνεια της Αγγλίας, ούτε με τις προσπάθειες της «Επιτροπής της Ζακύνθου», ούτε με το ψήφισμα υποτέλειας του Μαυροκορδάτου, με το οποίο το ελληνικό Έθνος, έθετε «εκουσίως», την Ελευθερία, την Εθνική του Ανεξαρτησία και την πολιτική του ύπαρξη, «υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας». Η αποφασιστική, καθοριστική καμπή στροφή ήταν η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Αγίας Πετρούπολης, μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας της 23ης Μαρτίου/4ης Απριλίου 1826. Η διπλωματική νίκη της ελληνικής επανάστασης, προήλθε από τις ενέργειες του Καποδίστρια. 

Η νίκη του Καποδίστρια απέναντι στην αγγλική πολιτική ήταν πολιτικό προϊόν ,του πραξικοπήματος του Δεκεμβρίου του 1825, που απομάκρυνε από τον θρόνο τον Τσάρο Αλέξανδρο, και την ομάδα των «αγγλόφιλων» συμβούλων του. Αμέσως μετά την επιστροφή των στελεχών του «πατριωτικού πολέμου» στην εξουσία, μαζί με τον τσάρο Νικόλαο, 
ο «Καποδιστριακός» πρώην πρέσβης της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, και φανατικός «ρώσος πατριώτης» Γκριγκόρι Στρόγκανωφ, που και αυτός μετά την αποχώρηση του Καποδίστρια είχε ζητήσει και λάβει επ΄ αόριστον άδεια και ζούσε στην Δρέσδη, έσπευσε στην ρωσική πρωτεύουσα, και στις 30 Ιανουαρίου 1826, με υπόμνημα προς το Νικόλαο Α’, επανέφερε την πολιτική Καποδίστρια του 1822, επισημαίνοντας ότι οι όροι της συνθήκης του Βουκουρεστίου του 1812,είχαν παραβιαστεί από την Τουρκία, γεγονός που επέτρεπε την κήρυξη πολέμου που θα είχε την υποστήριξη όλου του ρωσικού λαού, και που θα οδηγούσε στη σωτηρία των χριστιανών Ελλήνων, από τις σφαγές που έκαναν οι Τούρκοι.

 Ο Νικόλαος, απεδέχθη την εισήγηση, και διέταξε τη συγκέντρωση στρατευμάτων στον Προύθο. Στο Λονδίνο, όταν πληροφορήθηκαν τις εξελίξεις επικράτησε πανικός, και ο Ουέλινγκτον μη έχοντας άλλα μέσα για να αποτρέψει τον πόλεμο, και για να μην ξεπεραστεί από τα γεγονότα, έσπευσε με δική του πρωτοβουλία στην Αγία Πετρούπολη, για να προσφέρει στον Τσάρο την υποστήριξη της Αγγλίας για τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος, ενώ παράλληλα διέταξε την αποστολή ενός έμπιστου ρουφιάνου στην Ελλάδα για να δημιουργήσει στοιχεία που θα δυσφημούσαν τον Καποδίστρια. 

Η αγγλο-ρωσική συνεννόηση, που προσπαθούσε μάταια να επιτύχει τον χειμώνα του 1821 ο Καποδίστριας, έγινε «αναγκαστικά» τον Μάρτιο του 1826. Το Πρωτόκολλο της Αγίας Πετρούπολης, έθαψε τις συμφωνίες της Βιέννης, του Σεπτέμβριου του 1822, μεταξύ του Τσάρου Αλεξάνδρου του Μέτερνιχ και του Ουέλινγκτον , που έριξαν ταφόπλακα στο «ελληνικό ζήτημ