88 χρόνια μετά την δίκη των 8 και την εκτέλεση των έξι

του Σπύρου Χατζάρα

Η Μικρασιατική καταστροφή, είναι ο δεύτερος Εθνικός Όλεθρος, μετά την πτώση της βασιλεύουσας.
Οι επιπτώσεις της καταστροφής , επί του βίου του έθνους , δημιουργούν συνειρμούς με όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας, και με όσα επέρχονται.
Η συζήτηση για την δίκη των 8 και την εκτέλεση των 6, γίνεται επομένως επίκαιρη όσο ποτέ.
Για περισσότερα από 80 χρόνια, συζητούμε, το «δίκαιον των εκτελέσεων» , την «νομιμότητα» των ενεργειών και τα πολιτικά κίνητρα των επαναστατών, τις σκοπιμότητες, το παρασκήνιο.

Η συζήτηση θα συνεχιστεί και τα επόμενα 80 χρόνια.

Διότι, οι πολιτικές αποφάσεις, υπακούν στους δικούς τους νόμους. Ούτε στη νομιμότητα, ούτε στην Ηθική, ούτε στο δίκαιο.
Στον νόμο της πολιτικής, ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο εκάστοτε όχλος που αποκαλείται τιμητικά Λαός ,αλλά οι δημιουργοί της Ιστορίας.

Η δίκη των 8 και η εκτέλεση των 6, δεν ήταν νόμιμη ,δεν ήταν ηθική, δεν ήταν δίκαιη. Ήταν αναγκαία.

Επεβλήθη, από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της πολιτικής ελίτ και εξυπηρέτησε τους έξωθεν και άνωθεν επικυρίαρχους. Τους πραγματικούς διοργανωτές της μικρασιατικής καταστροφής, που παρέμειναν στο σκοτάδι.

Το καθεστώς της εξάρτησης, έχυσε to 1922 το αίμα των 6, ως σπονδή στον ΛΑΟ- Όχλο, για να επιβιώσει το ίδιο. Το ίδιο πάνω-κάτω γίνεται και σήμερα (αναίμακτα),με την χορογραφία των εξεταστικών επιτροπών και την αυτοκάθαρση του συστήματος.

Ποιος πράγματι μπορεί να καταλάβει γιατί δεν εξετελέσθη στην Σμύρνη ο Αριστείδης Στεργιάδης, που ηταν πρόσωπο κλειδί για την καταστροφή; Ο Χατζηανέστης εξετελέσθη. Ο Παπούλας όμως ΟΧΙ. Ποιος Πρωτοπαπαδάκης εκτελέσθηκε; Αυτός που διέσωσε την ελληνική οικονομία; Η ο βραχύβιος πρωθυπουργός, που δεν μπόρεσε να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων στο μέτωπο, και χάθηκε ο έλεγχος τον Αύγουστο του 22 ;Και για ποιο πράγμα ακριβώς ήταν ένοχος; Και ο Τριανταφυλλάκος, ο «πρωθυπουργός», της καταστροφής, που απολογήθηκε; Πόσοι «Μπεναρόγηδες» εκτελέστηκαν για το «ΟΙΚΑΔΕ»;

Τα ερωτηματικά είναι ρητορικά.
Γιατί η απάντηση έχει δοθεί από την αναγκαιότητα.

Η συζήτηση για τα τραγικά συμβάντα πρέπει να είναι διδακτική.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η Επανάσταση δεν δεσμεύεται από το προϋπάρχον δίκαιο. Η Επανάσταση δεν είναι συνέχεια. Είναι ανατροπή. Δημιουργεί το δικό της δίκαιο. Το επαναστατικό δίκαιο.
Το ΑΓΟΣ, από την εποχή του ΚΥΛΩΝΑ ξεπλένεται με αίμα.
Και ενόχων αλλά και αθώων.